Ontschotter

Ik las vorige week de column vanuit de politiek die over vertrouwen, of moet ik zeggen wantrouwen, ging. “Het elkaar niet vertrouwen is funest voor een goede besluitvorming. Als het omslaat in wantrouwen is dat in het nadeel van de inwoners…”.

Ik vind het nogal wat als ik deze tekst goed tot me laat doordringen. Nu stelde Prof.dr. A. (Arno) F.A. Korsten na onderzoek al in 2016 dat excellente gemeenteraden en excellente bestuurders niet bestaan. Op ieder criterium van bestuur excellent scoren is onmogelijk.

Maar Arno geeft wel goede aanwijzingen voor goed bestuur en een goed functionerende gemeenteraad. Misschien moeten de diverse partijen maar eens goed het rapport ‘ Wat is een goede gemeenteraad? Op zoek naar aanwijzingen over wat een goede raad hoort te doen’ van Arno lezen. Daar staan best goede tips in!

Ikzelf moest denken aan de zogenaamde ontschotter die in sommige gemeenten is aangesteld. Veelal is deze functie gericht op het sociaal domein – daarin weten mensen moeilijk hun weg te vinden, ze verdwalen zelfs - maar misschien is het in onze gemeente nuttig om een ontschotter als werkvoorbereider voor onze bestuurders/de gemeenteraad aan te stellen?

Politici laten zich in de huidige tijd vooral leiden door beelden die berusten op drie elementen welke samen een patroon vormen: een toevallige daad of gebeurtenis, het beeld dat van de betreffende situatie wordt geschapen en de wil daaraan geloof te hechten. Op dit soort situaties stemt de politiek het gedrag af. Er gebeurt iets in één van de kernen, de goegemeente schreeuwt moord en brand, er worden zienswijzen opgesteld, vragen gesteld of moties ingediend en hup, daar is een voorstel, of besluit. Mijn voorstel: laat een ontschotter de genoemde partijen bij elkaar brengen. Dus niet: de ambtenaren bedenken een aantal alternatieven, B&W kiezen er één uit en verzoeken de gemeenteraad dit goed te keuren.

Nee, in samenspraak met de ontschotter zitten de partijen bijeen, buigen zich over het probleem of situatie en ze blijven net zo lang bij elkaar tot er een voorstel ligt waar alle partijen mee kunnen leven. Met andere woorden: het voortraject wordt breder en langer en het besluitvormingtraject is een fluitje van een cent. En niemand kan meer reageren vanuit vooroordelen, onbegrip en gebrek aan kennis. Laat staan uit wantrouwen.