In 1899 onderging het Hellevoetse sluizencomplex van het Kanaal door Voorne een hoognodige, grote onderhoudsbeurt. Het metselwerk, de sluisbodem en de ophanging van de sluizen, alles was zo’n zeventig jaar nadat in 1830 het kanaal was geopend, aan vernieuwing toe.
Dat betekende dat de sluis moest worden drooggelegd. De scheepvaart die nog van het kanaal gebruik maakte moest een andere route kiezen. Ten noorden en ten zuiden van de sluis werd een dam gelegd, waarna de sluis werd droog gepompt en de restauratie kon beginnen. Op dat moment had het kanaal al een bewogen geschiedenis achter de rug. Vooral de marine had op de aanleg van een kanaal naar Rotterdam aangedrongen, waarbij het met name ging om een betere verbinding tussen de marinebasis Hellevoetsluis en de Rotterdamse marinewerf. Het ontwerp van het kanaal was dan ook geënt op de grootste, zeilende marine fregatten in die tijd. Maar niet alleen de marine, ook de handelsbelangen van Rotterdam waren met een betere zeeverbinding gebaat. Op initiatief van “kanalenkoning” Koning Willem I was het kanaal gegraven als dé oplossing voor een kortere, snellere scheepvaartroute vanaf de Noordzee naar Rotterdam. Maar na nog maar veertig jaar was de nieuwe vaarweg al niet meer bestand gebleken tegen de stormachtige ontwikkelingen binnen de scheepvaart en raakte het op de zeilvaart geënte kanaal al snel verouderd. De Nieuwe Waterweg werd gegraven, wat de ondergang van het Voornse Kanaal als zeeverbinding met Rotterdam betekende.
Na 1872 was het dus afgelopen met de grote drukte die het kanaal tot dan in Hellevoetsluis met zich had meegebracht. Op de foto is het werk aan de sluis in volle gang, met rechts op de achtergrond het opleidingsschip Buffel. Na de restauratie konden de sluisdeuren in het voorjaar van 1901 weer voor de nog schamel resterende (zee)scheepvaart worden opengesteld. (Foto: Stadsmuseum Hellevoetsluis)
