De week van Lucie Schepers 26

Belevenissen van een Hellevoetse huisvrouw Zaterdag De zon schijnt en dat is altijd een goed begin van de zaterdag. Ik stap op de fiets en wil naar de markt. Koopdoelen zijn Hollandse kersen (heeft de supermarkt niet) de biefstukjes van de Vleeswarenexpress en de darmleverworst, en een broodje haring voor onderweg.

Maar voordat je van De Kanaal ( echt Hellevoets) bij de markt bent, moet je eerst een heleboel geparkeerde auto’s langs, die plotseling achteruit kunnen komen (ervaringsdeskundige). Ik kijk dus goed uit. Ik zie hoe een echtpaar bezig is om twee karren met boodschappen achter in de kofferruimte van hun auto te laden. Ze zijn nog maar net begonnen en de karren zijn vol. Dan komt er vanuit de richting van de markt een stationwagen aangereden die duidelijk op zoek is naar een parkeerplaats. Hij ziet het echtpaar bezig en zet meteen zijn auto schuin op de weg, klaar om de plaats in te steken als het echtpaar weg zou rijden. Helaas blokkeert de man – natuurlijk een man – hiermee de hele straat in twee richtingen zodat er geen andere auto meer door kan. Ik zegen mijn fiets en de kleine ruimte die ik maar nodig heb om er door te kunnen. Als ik langs de auto rijdt, kijk ik door het raampje naar de man, maar die staart strak voor zich uit alsof de rest van de wereld niet bestaat. Ik besluit om hem in gedachten ‘Remi’ te noemen. Na nog een laatste blik op Remi te hebben geworpen te hebben, waarachter zich nu al meerdere auto’s bevinden, laat ik alle negatieve gedachten achter me en koop een broodje haring. Ik koop prachtige Hollandse kersen die de groenteboer me ook nog laat proeven en even later kan ik met biefstuk. leverworst (met spekjes) en heerlijke kersen terug naar de Jan Blankenstraat. Ik leg alles netjes in de ijskast, hoor aan het gerucht boven dat Ruud ondertussen ook wakker is en stap weer op de fiets. Dit keer naar de Rijksstraatweg om walnoten te kopen en nog even bij de Action te kijken. De snelst groeiende winkelketen van Nederland, las ik in de krant. Om er te komen moet je een vluchtheuvel passeren, Ik neem keurig de rechtse kant, als tegen het verkeer in een blauwe cabriolet met een blonde mevrouw met hoge snelheid en een ruime bocht me bijna raakt. Ze heeft één hand aan het stuur en in de andere een telefoon. Ik tel de drie verkeersovertredingen bij elkaar op en kom tot een leuk bedrag. Maar de vrouw maakt geen ‘sorry’ gebaar, maar balt haar vuistje tegen me, alsof ze zich afvraagt hoe een eenvoudige huisvrouw die altijd zonder dakje rijdt het gore lef heeft om bijna haar cabrio (ook dakloos) te raken. Een andere fietser ziet het tafereeltje en zegt tegen me dat het hier vaak gebeurt dat auto’s de verkeerde kant van de vluchtheuvel pakken en bij de verkeersdeelnemers die te goeder trouw zijn van de sokken rijden. Thuis zit Ruud met koffie in zijn krant verdiept. Als ik diep verontwaardigd mijn verhaal doe, kijkt ie even op en zegt dan: ‘Je moet ook op zaterdag niet naar buiten gaan, dan gaat iedereen geërgerd boodschappen doen.’. Ik zeg dat ie dan ook geen biefstukjes en kersen gehad zou hebben, maar hij is alweer in zijn krant verdiept. Misschien moet je op zaterdag inderdaad in Hellevoet niet naar buiten gaan…

Zondag
Het is nog mooier weer dan gisteren. Ruud gaat zomaar me mee en samen fietsen we naar de Struytse Hoeck, voor de laatste boodschappen en een rondje winkels kijken. We zijn net op tijd om te zien hoe de zesde opticien zich er gaat vestigen. Keus genoeg, maar er is wel een bakker minder en een goeie. De sportzaak van Venneker is ook aan het leegverkopen. Misschien komt daar dan de zoveelste telefoonwinkel in. Bij een juwelier kijken een jongen en een meisje samen naar een mooie zilveren ring. Hij is niet eens duur. Het meisje kijkt er verlangend naar. Ruud heeft wat te eten gevonden en nu mij ook weer. De jongen kijkt naar het meisje en zegt dan: ‘Zo’n ring koop ik volgende week op de markt voor 5 euro.’ De ring in de etalage kost 35 euro. De verkoopster voelt zich aangesproken en zegt tegen de jongen: ‘Nou nee, echt niet hoor, niet zo’n ring.’ De jongen trekt een stoer gezicht en schudt zijn hoofd; ‘Veel te duur’ zegt ie. Ruud kijkt hem aan en dan naar het meisje. Ze heeft prachtige rode krullen ‘Zeg nou gewoon dat je haar die ring niet wil geven joh.’ zegt Ruud. Het meisje slaat haar ogen neer en kijkt de jongen niet aan. De jongen probeert nog stoerder te kijken, maar het lukt niet erg. Tot mijn stomme verbazing trekt Ruud nu zijn portemonnee en koopt de ring. Voor mij. Samen lopen de jongen en het meisje weg, maar niet meer hand in hand…Laat die ring nou precies passen…
Luus