De Wereld volgens Vincent Vuurtoren 19

Vrijheid De dodenherdenking en Bevrijdingsdag zijn weer achter de rug. Het thema was dit jaar ‘Vrijheid geef je door’ . En inderdaad het is goed dat we onze kinderen leren dat vrijheid geen vanzelfsprekende toestand is maar soms via talloze slachtoffers is bevochten. Maar wat is dan de vrijheid die wij doorgeven? Wat is eigenlijk gewoon vrijheid? Als je om je heen kijkt zijn er aardig wat mensen die vrijheid vertalen met alles doen waar je zin in hebt en alles zeggen wat je voor de bek komt.

Een maatschappij zonder regels en normen. Ik denk niet dat het dat moet zijn. Vrijheid is niet dat je op straat allerlei vunzigheden mag roepen naar anderen. Vrijheid is juist dat je op straat kunt lopen zonder dat dit gebeurt. Vrijheid is ook niet dat je uit de kroeg alles op je weg naar huis mag slopen en vernielen. Vrijheid is juist dat je op de bus kunt wachten zonder dat het wachthuisje totaal vernield is. Vrijheid is zeker niet dat je met oud en nieuw met je vuurwerk een zwaan mag opblazen, zoals vorig jaar in de Kooistee gebeurde. Als we niet met vrijheid om kunnen gaan, en onze vrijheid zo gebruiken dat anderen zich niet veilig meer voelen , moeten we daar iets aan doen. Als wiet verboden is, waarom dan vuurwerk niet ? Want we zijn niet in staat om onze eigen regels te handhaven. Ja, als het gaat om schoolkinderen die aan de verkeerde kant van de weg fietsen, of hun verlichting niet in orde hebben. Tuurlijk, heeft ook alles met veiligheid te maken, maar is wel gemakkelijk in vergelijking met het zwaardere werk. In sommige kringen is het al stoer om te kunnen vertellen dat je naar het bureau HALT bent gestuurd en nu met een hesje aan onkruid uit de straat mag plukken. Daar moet natuurlijk een selfie van worden gemaakt en meteen op facebook worden gezet. Toen ik de vele jongeren zag bij de Dodenherdenking en hoe het hele college van B&W aanwezig was, dan word ik daar blij van en krijg ik weer een beetje hoop voor de toekomst. Maar het is maar een sprankje…

De vergeten oorlog
Wij herdenken de Tweede Wereldoorlog en haar slachtoffers op gepaste wijze, en bij de Eerste Wereldoorlog waren wij niet betrokken. Toch was die minstens zo gruwelijk ook al riepen de Britten dan ook dat ‘This was a war that would end all wars’ Honderdduizenden stierven onder de meest afschuwelijke omstandigheden in de loopgraven, of op de stranden van Suvla Bay bij Gallipoli. Australie was immers lid van het Britse Gemenebest en werd gedwongen om deel te nemen aan een oorlog waarvan de meesten de oorzaak en de slagvelden niet kenden. Jongens van 19 jaar werden in 1915 ongetraind gerekruteerd en met een helm en een geweer ingescheept om tegen de Turken te vechten. Ze werden afgeslacht als vee en er werd alleen gestopt om de doden te kunnen begraven. Daarna begon het weer van voor af aan. Kijk de eindeloze rij kruisen in Vlaanderen en naar de leeftijden die er op die kruisen staan, en je ziet haarscherp hoeveel honderdduizenden in de bloei van hun leven werden weggerukt zonder te weten waarvoor ze eigenlijk vochten. Ze werden gewoon gestuurd. Op zo’n moment wordt The Universal Soldier van Buffy Sainte-Marie weer actueel. In Australie werd elk jaar in april een herdenkingsparade parade gehouden waarin de overlevenden, de kreupelen , de mensen met één arm en één been allemaal meeliepen. Ik denk dat ze nu, honderd jaar later, allemaal wel dood zijn en dat er niemand meer loopt. In Engeland dragen ze elk jaar een klaproos op hun kleding om juist deze oorlog die we bijna allemaal vergeten zijn, als een slachting die nooit meer mag gebeuren te herdenken. Als ik Eric Bogle voor de honderdste keer ‘Waltzing Matilda hoor zingen, lopen nog steeds mijn ogen vol. Om de waanzin van de oorlog…
Vincent