De week van Lucie Schepers (17)

Jeugdzonden In mijn jeugd durfde ik niet goed over de Wallen te fietsen. Ik liep wel naar de witte school, liefst onderlangs de Vest, want daar liep je voor iedereen verborgen en het rook er lekker. Dat niet fietsen was niet voor niets. Mijn vader, die in die dagen 85 gulden schoon per week verdiende op de Gebu, had zich een keer bijna verslapen en koos voor de kortste weg over de Wallen. Daar kreeg ie prompt een bekeuring en dat vormde in die dagen een forse hap uit het weekbudget, waar alles nog per week werd afgerekend, zelfs de huur.

. Daar kwam een man voor aan de deur, net als de bakker, de slager, de melkboer en de groenteboer. Zelfs voor de wekelijkse vakbondscontributie kwam een man langs. Mijn vader was zwaar onder de indruk van die prent. Ook de uitleg aan de politieman hielp niet . Oké er was niemand te zien op de wallen, maar het mocht niet en daarmee uit. Het broodbeleg zou die week veranderen in spekvet met suiker dan wel stroop en een soort zelfgemaakt chocoladebeleg van cacao en suiker. De leverworst en boterhamworst konden niet worden gekocht en bij het warme eten waren er alleen spekjes en balletjes gehakt. Wat wij trouwens ook allemaal lekker vonden, dus we voelden het niet als armoe. Wanneer ik naar de kapper moest (Bronnenwasser in de Kerkstraat, waar nu barbiertje is) fietste ik dus niet over Wallen, bang om het gezin weer in een etenscrisis te storten, maar langs het kanaal over het fietspad dat bij het kippenbruggetje uitkwam. Daar mocht je ook niet fietsen en pas later hoorde ik dat er regelmatig onderaan de helling naar de Kerkstraat een agent stond met een opschrijfboekje. Ach ja; er was nog geen misdaad in Hellevoetsluis behalve een vechtpartijtje om een meisje op zaterdagavond tussen de marine en de lokale jongelui. Ik was bijna beneden toen de bagagedrager van mijn fiets werd vastgegrepen door een indrukwekkende agent in uniform mét pet. Ik viel bijna om en als de agent de fiets niet rechtgehouden had, was ik zo met mijn blote knietjes op de straatstenen terechtgekomen. Van de schrik begon ik spontaan te huilen. Ik vond het ook niet eerlijk: ik had niet over de Wallen gefietst maar was netjes omgereden en dat het hier ook al niet mocht, ja je kan natuurlijk niet overal rekening mee houden. De agent keek me dreigend aan en vroeg: ‘je weet toch dat je hier niet fietsen mag?’ Ik schudde hard van nee en begon nog harder te huilen. De agent werd wat vriendelijker en zie toen: ‘Maar dan weet je het nu in elk geval voor altijd’ . Meteen begon ik hard te knikken dat ik mijn lesje geleerd had. ‘Nou, zei de agent ‘dan moet je nu afstappen en de rest van de Kerkstraat lopen’ Dat wilde ik wel maar ik was immers al waar ik moest zijn, bij de kapper…Toen ik dat door mijn tranen heen aan de agent vertelde, schoot die in de lach en gaf te kennen in een poging om een streng gezicht te trekken dat hij nu wel verwachte dat ik op de weg terug niet meer over de Kippenbrug zou fietsen. Dat beloofde ik met de hand om mijn nog altijd wild kloppende hart. Ik kwam er doordat ik een huilend meisje was, met een waarschuwing van af. Later werd fietsen over de Kippenbrug vrijwel onmogelijk gemaakt door het plaatsen van een soort poort waar je met goed fatsoen eigenlijk alleen maar door kon lopen. Toen ik deze week bij de Kippenbrug aankwam zag ik dat die poortjes verdwenen waren. Je kon er zo door. Bovendien hadden onze gemeentelijke bestuurders er een groot bord bij gezet met de tekst ‘Fietsen toegestaan’ En terwijl ik bleef staan om even te kijken of ik het echt wel goed gezien had, draaide er een scooter de Kippenbrug op en gaf vol gas. Ik fietste nu ook de Kippenbrug over – voelde me toch nog een beetje in overtreding – en zag bij Barbiertje een bord was neergezet met de tekst: AUB afstappen. Geen gemeentelijk bord maar een door Barbiertje zelf en terecht neergezet. Er lopen vaak mensen te wandelen door de Kerkstraat en er staan aan het eind allemaal terrasjes die het ook vast niet fijn vinden dat fietsen en brommers hen om de oren vliegen. Daar moet ik dan diep over nadenken. Toen het absoluut nog geen kwaad kon was het verboden en kan je een forse prent krijgen. Nu het echter wel overlast veroorzaakt, is het toegestaan en is er in geen velden of wegen een agent te zien. Want we hebben nu echte misdaad in Hellevoetsluis. Moet er bijna weer van huilen….
Luus