Een gesprek met Jan Warbout

“Helemaal top, man,” was de reactie van Jan Warbout toen Groot Hellevoet hem uitnodigde voor deze rubriek. Het enthousiasme was al door de telefoon te horen. En, het gesprek verliep in dezelfde sfeer.

Jan is geboren in Brielle in de Nieuwstraat, boven wat destijds het pakhuis was van bode Huisman. Zijn vader werkte bij de Rubberfabriek in Hellevoetsluis en toen Jan vier jaar was verhuisde het gezin naar de Rijksstraatweg. Daar kwam Jan al op jonge leeftijd in aanraking met werkzaamheden in de horeca. Want tegenover het ouderlijk huis zat café Van Waardenberg. “Daar hielp ik met allerlei karweitjes, zoals flesjes uitsorteren en opruimen,” vertelt Jan over die tijd.

Na kort de lagere school van Nieuw-Helvoet te hebben bezocht – hij kon niet overweg met meester Jellema- ging Jan naar de lagere school in Nieuwenhoorn en later naar de lts. Dat was geen onverdeeld succes en nadat een leraar hem had gezegd dat hij geen bankwerker in hem zag, ging Jan van school. “Ik was het volledig met hem eens,” zegt Jan er ten overvloede bij. Jan ging toen aan de slag bij bloemenmagazijn De Margriet van Leen Troost, destijds naast de kassen van diens broer Luc Troost gevestigd aan de Rijksstraatweg (red. waar nu de vakschoenmakerij zit). Jan haalde ondertussen alle horeca- en ondernemers-diploma’s.

“Tussen de middag aten we regelmatig tomatensoep met een soepstengel bij Jan de Jong van Hotel de Keizer en Jan vroeg me of ik zin had om bij hem te komen werken. Na vervolgens enige tijd gewerkt te hebben bij Jo Hazelbag van hotel restaurant Hazelbag wilde hij daar weg omdat de zaak terugliep. Zo kwam Jan uiteindelijk in 1974 in Den Haag terecht, waar hij ging werken in restaurant Le Coq d’Or aan de Leyweg. Daar leerde hij de fijne kneepjes van het vak – het restaurant was van klasse – én zijn partner Cock Alleblas kennen. Vier later samen gingen ze in een appartement in Den Haag wonen.

Op het moment dat de eigenaar van restaurant Hazelbag aangaf uit te kijken naar een nieuwe uitbater zagen Jan en Cock hun kans schoon. Er werd een huurcontract afgesloten en de mannen gingen samen met chef-kok Jillissenen aan de slag. “We waren eerst zeven dagen per week geopend,” vertelt Jan over die tijd. Het was keihard werken, om beurten deden Cock en ikzelf het restaurant. De ander hielp dan mee in de keuken en was ook verantwoordelijk voor de afwas. Gelukkig konden we na korte tijd een afwasser in dienst nemen.” De rest is geschiedenis. Het restaurant werd een groot succes en binnen twee jaar kwam men vanuit de weide omgeving naar Hellevoetsluis om te dineren in stijl. “Denk maar niet dat je op vrijdag nog kon besluiten om op zaterdag bij ons aan te schuiven, we zaten altijd ver tevoren vol.” Jan vertelt dat er een bepaalde drempel was om bij Hazelbag te gaan eten. “We stonden als ‘deftig’ bekend, maar ik ben er nog steeds trots op dat mensen, nadat ze voor het eerst bij ons kwamen, altijd vertelden dat ze het goed en gezellig vonden. En vervolgens regelmatig terugkwamen. Daar kon ik echt van genieten.”

Met de opening van het restaurant was er een cirkel rond, kleine Jan die ter plekke flesjes sorteerde, was nu eigenaar geworden. Op tafel liggen plakboeken die Jan heeft gemaakt uit de Hazelbag tijd. Veelal zijn het advertenties met daarin een uitnodigend menu, maar ook een veelheid aan artikelen uit deze krant. Het Glamourfeest in de Eendraght ter gelegenheid van het 15-jarig bestaan springt er uit, een voorpagina met levensgrote foto van danseressen. “Toen we 15 jaar bestonden, kregen mensen die bij ons dineerden een uitnodiging voor het feest dat helemaal in Las Vegas stijl plaatsvond. Ik heb er een geweldige herinnering aan,” zegt Jan erover.

Samen met Cock Alleblas heeft Jan uiteindelijk 23 jaar keihard gewerkt in het restaurant, totdat zich een buitenkans aandiende. Viavia kwam Jan in contact met een Chinees die in Hellevoetsluis ruimte zocht om een wokrestaurant te beginnen. Binnen enkele weken was de deal rond en het bericht van de sluiting van restaurant Hazelbag sloeg bij vele Hellevoeters in als een bom. Jan hierover: “We stonden toen echt op het toppunt van ons ondernemerschap. Het restaurant liep super, we hadden het drukker dan ooit, maar zo’n kans zouden we nooit meer krijgen, zo was ons gevoel. We woonden naast het restaurant en het leek met name Cock niet zo’n goed idee dat ik op de voet zou kunnen volgen wat er met de zaak zou gaan gebeuren. Daarom besloten we om een ander huis aan de Rijksstraatweg te gaan bewonen.” Daarmee kwam een tweede cirkel rond: de inmiddels overleden echtgenote van de eigenaar van dit huis was een dochter van mevrouw Van Waardenberg van het café.

Stilzitten is er niet bij
Wie denkt dat de heren nu stilzitten en genieten van hun welverdiende rust, komt bedrogen uit. Cock heeft zijn draai gevonden bij Boa Vinda ouderenzorg, Zij bieden onder andere dagbesteding voor mensen met geheugen problemen of zij die in een sociaal isolement leven. Jan is werkzaam gebleven in de horeca, hiermee komt een derde cirkel in beeld. In eerste instantie ging hij aan de slag bij Cuisine Savoureuse in Zuidland. In dit restaurant was Marcel Hammers de chef-kok. Jan: “Toeval of niet, Marcel was destijds in ons restaurant Hazelbag eerst leerling-kok en later een jaar of zes chef-kok. Dus toen ik in Zuidland kwam werken, waren de rollen opeens omgedraaid. Hij de eigenaar, ik de werknemer.” Een cirkel, zou je kunnen zeggen. Ook werkte Jan nog enige tijd bij restaurant Aan Zee. “Jan van Marion ken ik ook al lang, want in onze Hazelbag-jaren kwamen verschillende eigenaren van restaurants in de regio regelmatig bij elkaar. We wisselden dan ervaringen uit en bedachten acties. Ook hieraan heb ik mooie herinneringen.”

Op dit moment maakt Jan nog regelmatig zijn uren bij Zoet of Zout in Stellendam. En laat daar nou dezelfde Marcel Hammers de scepter zwaaien. Wederom en cirkel dus! “Ik doe nu niet meer zo gek als enige tijd geleden hoor,” vertelt Jan over de huidige periode. “We verblijven inmiddels regelmatig in ons appartement in Spanje. Het kwam voor dat Cock dan vast vooruit reisde, omdat ik nog een partij wilde draaien en soms ging ik al eerder naar huis omdat ik opnieuw een dienst wilde draaien. Maar dat is er nu niet meer bij, we reizen nu samen heen én terug.”

Antiek
Jan wijst op een oude dressoirkast, tafel en acht stoelen. “Deze meubels waren van de ouders van kunstenaar Frans Spuijbroek (1905-1986) en zijn dus al ruim 120 jaar oud. Ze hebben voor mij een grote nostalgische waarde. Een deel er van heeft nog in ons restaurant gestaan. Het dressoir heeft een echt leer- en koperbeslag en is - net als de voet van de tafel - prachtig bewerkt. Ik zou het echt zonde vinden als dit verloren gaat voor Hellevoetsluis. Ik hoef er geen geld voor te hebben!. Zou je deze meubelen willen hebben, stuur dan gerust een email naar JanWarbout@gmail.com.