Een gesprek met Liesbeth Dijksman

Hellevoetsluis - “Wat mij drijft? De gezichten van de kinderen. En die van de ouders als ze na een logeerweekend hun kinderen weer ophalen. Wetend dat die een prachtige tijd hebben gehad terwijl ze zelf ook even konden bijkomen van de zorg van alledag.” Liesbeth Dijksman (55) is sinds 2019 eigenaresse van Logeerhuis Poeh. De afgelopen twee jaar waren niet gemakkelijk, maar toch kijkt zij er positief op terug: “We zijn mede door corona enorm gegroeid.” Liesbeth is getrouwd met Henk. Samen hebben ze twee kinderen en vijf kleinkinderen. 

Liesbeth werd geboren in Dordrecht, maar haar ouders verhuisden toen zij één maand was al naar Hellevoetsluis. “Dus ik denk wel dat ik een echte Hellevoeter ben. Ik kom uit een gewoon gezin waar mijn ouders goed voor mij en mijn zus zorgden. Mijn vader is zijn hele leven chauffeur geweest: op de vrachtwagen, bij Vermaat als buschauffeur en uiteindelijk als chauffeur op een tankwagen. Het chauffeurschap zit sowieso in de familie, want ook mijn man is jarenlang vrachtwagenchauffeur geweest en ik heb zelf ook nog een tijd taxivervoer gereden.”

Veelzijdige banen
Het is maar één van de banen die zij in haar leven gehad heeft, want Liesbeth blijkt van veel markten thuis: “Als kind had ik echt geen idee wat ik wilde worden. Ik vond alles leuk. En eigenlijk heb ik dat nog steeds. Na de basisschool ‘Het Schrijverke’ ging ik naar de huishoudschool. Dat bleek niet zo voor mij weggelegd, dus ik stapte over naar de LTS, waar ik koken, bakken en serveren leerde. Maar ja, ik was een goeie puber. Lekker opstandig, dus toen ik meerdere keren bleef zitten moest ik van de LTS af. De LEAO die ik ook nog een tijdje volgde was ook geen succes. Toen mijn ouders zeiden; ‘als je werk hebt mag je van school’ had ik de volgende dag werk.”
Liesbeth ging aan de slag bij een supermarkt. “Dat duurde niet zo lang. Vervolgens heb ik jaren bij Barendrecht Elektra gewerkt, tot de winkel sloot. Ik denk dat als de winkel gebleven was ik er nog werkte, want ik vond het zó leuk.” Na een periode als thuisoppas heb ik tien jaar in de horeca gewerkt. Eerst in een hotel in Brielle, later in een café in Hellevoetsluis. Door de tijd heen werd dat steeds minder leuk. Meer geweld, meer gedoe. Ik zat toch vooral in het vak omdat ik een gezelligheidsdier ben en niet om orde te houden. Ik ben gestopt en heb toen een tijdlang met heel veel plezier bij Overgaauw gewerkt in het leerlingenvervoer.”

Toch een diploma
Het leerlingvervoer bleek voor Liesbeth de opstap naar een nieuwe toekomst, want het werken met en voor kinderen met een (lichte) beperking bleek precies te zijn wat bij haar paste. Toen Kris Wapenaar van Logeerhuis Poeh haar dan ook vroeg om bij haar te komen helpen zei ze volmondig ‘ja’. Haar motivatie bleek des te meer uit het feit dat ze de benodigde opleidingen nu moeiteloos voltooide: “Op mijn vijfenveertigste ging ik terug naar school en haalde mijn MBO4 diploma’s.” In de jaren daarna werd Liesbeth de steun en toeverlaat van Kris. “Op den duur draaide ik vrijwel zelfstandig. Toen Kris aangaf dat ze wilde stoppen met Logeerhuis Poeh, vond ik het zonde dat zo’n mooi initiatief verloren zou gaan. Daarom heb ik het uiteindelijk overgenomen. Dat was in september 2019.”

Logeerhuis Poeh
Logeerhuis Poeh bestaat sinds 2007. “Kris werkte daarvoor bij Stichting Zuidwester, maar ze wilde graag iets doen dat dichter bij de kinderen stond, minder afstandelijk. Dat werd Logeerhuis Poeh. In eerste instantie was het een soort BSO-Plus, waar kinderen op woensdagmiddag werden opgevangen, maar al snel breidde Kris uit en werden de eerste logeerweekenden georganiseerd.” Logeerweekenden voor kinderen met allerlei bijzonderheden: autisme, ADHD, een verstandelijke beperking. “Ons logeerhuis is er niet alleen op gericht om deze kinderen een leuk weekend te bezorgen, maar bovenal om hun ouders even te ontlasten. Want de zorg voor een kind met een beperking kan soms zwaar zijn. Doordat wij even een weekend de zorg overnemen kunnen zij even iets voor zichzelf doen, of juist wat meer tijd besteden aan broers of zussen, zonder dat het bijzondere kind alle aandacht vraagt.” Logeerhuis Poeh dankt zijn naam dan ook aan ‘Poe hé, even bijkomen.”
Ieder kind is anders. Dat betekent dat Liesbeth en haar medewerkers altijd een zorgvuldige intake doen als een nieuw kind zich aanmeldt: “Ouders worden door de gemeente naar ons verwezen. Ze komen dan op een logeerweekend een keer langs om te kijken. We moeten er allemaal een goed gevoel over hebben: past het kind bij ons? Daarna maakt de gemeente ene beschikking en vervolgens begint de echte intake. Dat behelst veel toestemmingsformulieren en goede afspraken. We werken aan algemene doelen, met name op het gebied van de algemene dagelijkse levensverrichtingen en de sociale aspecten. Daar waar we aan kunnen sluiten op specifieke dingen, zoals zindelijk maken, doen we dat natuurlijk, maar totale zorg op maat is niet mogelijk omdat we daar de capaciteit niet voor hebben.” Voor veel kinderen is het even wennen: “De eerste keren horen we vaak dat we heel streng zijn. Maar wij vinden het belangrijk dat we duidelijk en consequent zijn. Dat hebben deze kinderen nodig.” Maar uiteindelijk gaat het erom dat de kinderen gewoon een geweldig weekend met elkaar hebben: “We zorgen voor de dieren, doen ieder weekend een (betaald) uitstapje en gaan ook veel naar buiten: naar het strand of het bos. En ook wel naar de ballenbak. We koken, we knutselen, zaterdagavond is het tijd voor een filmpje en een chipje. Schermtijd proberen we zoveel mogelijk te vermijden.” Ieder weekend is er een groep van 12 kinderen.

Groei 
De overname van Logeerhuis Poeh in 2019 betekende wel dat Liesbeth ineens ondernemer was: “Dat was wel wennen. Je stapt toch uit je veilige bubbel en gaat een risico aan. Je verantwoordelijkheid wordt heel anders. Ik droom nog wel eens van de tijd dat het allemaal simpeler was. Tegelijkertijd krijg ik er enorm veel energie van. En ik sta er gelukkig niet alleen voor. Ik heb een goed team en ook mijn man Henk helpt me waar mogelijk.” Nauwelijks een half jaar later diende de coronacrisis zich aan: “Dat was schrikken. Even viel alles stil, maar dat duurde niet lang. Uiteindelijk zijn we de hele periode wel open gebleven. Met goede protocollen. Die werkten, want we hebben geen enkele coronauitbraak gehad.” Sterker nog: het aantal aanmeldingen nam alleen maar toe. “Corona deed ons groeien.” In de twee jaar na de overname groeide Logeerhuis Poeh naar drie locaties en acht medewerkers. Maar daarmee is de grens ook bereikt: “Ik vind het goed zo. Het moet niet groter groeien dan dit. Het moet persoonlijk blijven en voor mij ook te behappen zijn. ” Toch staat er binnenkort nog wel een grote verandering op stapel: “We gaan de boerderij, die we nu huren, aankopen en we gaan daar ook wonen. Dat zal wennen zijn en we zullen ons moeten aanpassen. Het is vooral belangrijk dat we dan ook ruimte en tijd voor onszelf creëren, anders gaat het mis. Mijn hart is groot genoeg, maar mijn hoofd moet het wel aankunnen.”