Brenda Groenendijk

Hellevoetsluis- Brenda Groenendijk kan terugzien op een lange korfbalcarrière bij ’t Capproen, als topsportster badmintonclub BC Meteoor uit Hellevoetsluis en twaalfvoudig landskampioen Velo uit Wateringen. Kortom, sport is voor haar eten en drinken.

Dan Rolandus

‘’Ik ben in 1974 met mijn ouders aan het Hordenpad in Hellevoetsluis komen wonen en doorliep er de basisschool De Kulck (tegenwoordig de Openbare Montessorischool, DR) aan de Schoolslag. Ik heb sporthal De Eendraght nog zien bouwen.‘’ Brenda Groenendijk raakte enthousiast voor het korfbal tijdens een schoolkorfbaltoernooi. ‘’Ik heb me in 1977 aangemeld bij ’t Capproen. Nico Meijer was bij de junioren onze trainer. We hadden een goede lichting junioren en werden in 1982 en 1983 kampioen met A1.’’ De selectie bestond in die jaren uit onder andere Elise Huijsman, Karin Meijer, Jeanette van Seventer, Yvonne Stolk, Petra van Emmenes, Erik-Jan Kijkuit, Willard Lugtenburg, Bert Zoon, Albert Clement, Chris Tinkhof, Erik van der Ploeg en Leo van Rij. ‘’Ik ben één van de weinigen, die bij de senioren is overgebleven. Ik was geselecteerd voor het team van Voorne-Putten met spelers/sters van Olympia en ZKV. We speelden zowel in 1982 als in 1983 op het veld en in de zaal om het districtskampioenschap.’’ Brenda Groenendijk debuteerde op 15-jarige leeftijd in 1981 in het eerste team van ’t Capproen en draafde vervolgens ook regelmatig op in de hoofdmacht met spelers als Jeanette Stolk, Yvonne van Vierzen, Marcel Majoor, Bert Huijsdens, Eric Clement, Theo Herkenraad, Frans Pieterse en Nel Pijpers. ‘’Dat was in een tijd dat we op het veld nog op drie vakken speelden. Ik ben in 1986 gestopt omdat ik het korfbal niet meer kon combineren met badminton. Ik was 13 jaar toen ik naast het korfbal in 1979 ook nog ben begonnen met badminton bij BC Meteoor. We speelden toen in De Eendraght. De badmintontraining was op maandag, woensdag en vrijdag en we speelden de wedstrijden zowel op zaterdag als op zondag. Ik trainde op donderdag bij ’t Capproen en het kwam voor dat ik me moest haasten om na de badmintonwedstrijden nog op tijd te komen voor de competitiewedstrijd van ’t Capproen. Dat was niet meer te doen.’’

BC Meteoor
Brenda Groenendijk speelde vijf jaar in de hoofdmacht van ’t Capproen, toen nog spelend op het sportpark Ossenhoek aan de Ossenhoekweg, de latere Koninginnelaan. Vanaf 1979 speelde de in Rotterdam geboren Hellevoetse bij badmintonvereniging BC Meteoor Hellevoetsluis haar wedstrijden in De Eendraght. De jonge Groenendijk veroverde naast talrijke hoofdprijzen in het enkel- en dubbelspel in 1982 met het jeugdteam (met verder Trudy Bremer, Arthur Voskamp en Hans Kok, DR) in de splinternieuwe sporthal De Morgenstont de titel in de tweede klasse van het district en promoveerde naar de eerste klasse. ‘’Ik was 15 jaar toen ik in het tweede team werd opgenomen. We speelden in de derde klasse van de districtscompetitie.’’ Het tweede team van de Hellevoetse badmintonvereniging werd in 1982 met Brenda Groenendijk, Lucienne van Belle, Hans Bolhuis en Piet Ditvoorst in november 1982 kampioen en promoveerde naar de tweede klasse van het district. Het 17-jarige badmintontalent uit Hellevoetsluis maakte voor het seizoen 1983/’84 onder leiding van coach Wolfgang Bäckhaus deel uit van het eerste team met verder Nel Bäckhaus, Ger den Reijer en Peter de Veer. ‘’We zijn met dat team kampioen geworden. Een jaar later, in 1984/’85 nam Dorly Bäckhaus de plaats over van haar moeder Nellie en John Schouten van Peter de Veer, zijn we ook kampioen geworden in de eerste klasse van het district en promoveerden toen naar de landelijke competitie. We werden vervolgens kampioen van het district Zuid-Holland. Mijn ouders stonden altijd volledig achter mij, anders was het ook nooit gelukt zover te komen. Mijn vader was mijn grootste supporter. Hij reed met de Opel Ascona met veel liefde het hele land door om mij tijdens de wedstrijden te ondersteunen.’’

Kampioen van Nederland
BC Meteoor ging in 1985 op voor het kampioenschap van Nederland voor districtskampioenen. ‘’We reisden met een bus vol supporters naar Nieuwegein. Gerard de Werk regelde bij zijn werkgever (Vermaats Áutobedrijf, DR) een autobus en voor fl. 7,50 (zeven gulden en vijftig cent, DR).’’ Meteoor zegevierde met 5-0 over Avanti Middelburg, met 5-0 over Assen en won met 4-1 van Indoor Brabant. ‘’We wonnen in de finale met 4-1 van BV Hoorn uit Noord-Holland. Het was op de terugweg één groot feest en hebben het gevierd met een etentje bij de Chinees in de Kerkstraat.’’

Velo
De talenten van de toen 20-jarige Brenda Groenendijk bleven niet onopgemerkt. De speelster, die het moest hebben van haar snelheid, kracht en vooral haar doorzettingsvermogen, verkaste in 1986 naar eredivisieclub Velo in het Westlandse Wateringen. ‘’Ik werd opgenomen in het tweede team dat uitkwam in de Overgangsklasse. Naast de competitiewedstrijden speelde ik ook veel toernooien. ‘’Nee, ik werd bij Velo niet betaald, kreeg wel een reiskostenvergoeding. In mijn periode werd er in de toernooien net begonnen met geldprijzen. Dan kreeg ik nadat ik een finale had gewonnen zomaar vijftig gulden of een paar sportschoenen, ha, ha. Tegenwoordig is dat beter geregeld. Toen ik bij Velo kwam studeerde ik in Rotterdam als laborante aan het Van ’t Hoff Instituut. Na schooltijd ging ik met de bus naar Wateringen om te trainen. Ger (den Reijer, DR) speelde ook bij Velo en werkte in Den Haag en dan reden we samen terug naar Hellevoetsluis.’’ Brenda Groenendijk kwam uit voor het tweede team van de Wateringers. Het eerste team bestond onder andere uit tweevoudig nationaal kampioen (enkel) Uun Santosa, drievoudig nationaal kampioene (enkel) Astrid van der Knaap en Karin van der Valk uit Vierpolders. Het tweede team speelde in het seizoen 1985/’86 samen met de hoofdmacht van Velo in de eredivisie. ‘’Toen ik kwam was het niet meer toegestaan dat een tweede team in de eredivisie mocht uitkomen. Ik heb twee seizoenen (1986/’87 en 1987/’88) met Velo 2 in de overgangsklasse gespeeld. Bij ons trainde er een Indonesiër (Icuk Sugiarto?) mee, dat was geweldig. Velo 1 werd landskampioen en wij zijn met Velo 2 twee keer op rij op het één na hoogste niveau kampioen geworden.’’

Door blessure geen Moskou
Brenda Groenendijk was een speelster met een enorme handelingssnelheid, iemand met de ‘Wil om een wedstrijd te Willen Winnen’, maar speelde ook veel op kracht. ‘’Spelen op kracht is me uiteindelijk funest geworden’’, sluit de Zuid-Hollandse af. ‘’Ik kreeg last van mijn schouder. Ik speelde met een injectie, maar het bleef doormodderen. Velo 1 was kampioen van Nederland geworden en moest in 1988 voor de Europa-Cup voor clubteams naar Moskou (SAC Omsk uit Polen won in de finale met 4-3 van BK Aalborg uit Denemarken, DR). De trainer wilde dat ik meeging naar Moskou, maar ik bleef tobben met mijn schouder en kon niet mee. Ik was erg teleurgesteld. Ik ben vervolgens in 1988 gestopt met badminton.’’
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus keerde de sportvrouw in hart en nieren in 1993 terug bij BC Meteoor. ‘’De Meteoor was een grote vereniging van circa zevenhonderd leden verdeeld over vele teams. Zeker toen we van De Eendraght naar De Fazant verhuisden. Er werd getraind op maandag, dinsdag, woensdag en vrijdag en in het weekend werden op beide dagen de competitiewedstrijden afgewerkt. We hadden een fijne club en in het clubgebouw was het altijd gezellig. Piet Luteijn (erelid van handbalvereniging Helius, DR) was er altijd, een man van de club. Ik heb in mijn badmintonperiode in goede teams mogen spelen, heb succes en veel gezelligheid gehad, veel gezien en had dit alles niet willen missen.’’

Terug op oude nest
‘’Toen ik in 1999 in mijn tweede termijn weer lid werd van ’t Capproen, speelden we nog aan de Koninginnelaan en zijn toen in 2000 verhuisd naar de Martin Luther Kinglaan, nabij Warren Sport. Ik kwam uit voor het tweede team, maar onder trainer Arie Muis kwam ik in 2005 weer in het eerste team. We werden in 2008 onder coach Alex van der Meijs kampioen in de derde klasse en promoveerden naar de landelijke tweede klasse. Dat was historisch, want ’t Capproen heeft nooit hoger gespeeld.’’ Behalve Brenda Groenendijk bestond het team verder uit Nathan Doodkorte, Roy Vermaat, Jasper de Kruif, Wesley Zwarts, Marcel Kievit, Leonie Luthart, Britt Kievit, Dianne Kuiper en Paula de Kruif. ‘’Ik ben in 2009 gestopt, ben op mijn 43^ste in een vriendenteam gaan ballen met onder andere Esther Bruinaars, Nathan en Manon Doodkorte, Marcel van der Zon, Wendy en Jeroen Letterie, Leonie Luthart, Josien Andeweg, Kai Zuidam en Richard Haverhoek. We hadden best een aardig team en zijn diverse keren kampioen geworden. Ik herinner me ook nog dat het eerste team het tijdens een trainingspartijtje heel moeilijk tegen ons had. Het was altijd heel gezellig. Tijdens de training had ik al zoiets van kunnen we niet naar de bar. Ik ben nog tot 2012 doorgegaan en ben daarna definitief gestopt.’’

Fitness
Brenda Groenendijk, toen 46 jaar, bleef niet stilzitten, want na jaren teamsport en topsport op hoog niveau is zij aan het sporten geslagen bij Warren’s Sportinstituut. Fietsen, hardlopen, rekken en strekken. Daarnaast bleef zij als bestuurslid en tde jeugd trainen van korfbalvereniging ’t Capproen. ‘’Ik zat ook nog in de kampcommissie. Gingen we naar Brabant of Zeeland, maar ook met een grote groep naar de scouting aan het Brielse Meer. De kinderen keken er elk jaar naar uit. Ik weet nog dat het korte nachten waren. We waren na het kamp versleten, ha, ha. Nu kan het vanwege de corona even niet, maar de jeugd van ’t Capproen gaat nog steeds op jeugdkamp. Ik heb het ook altijd leuk gevonden om de jeugd te trainen. Toen mijn zoon Lars bij de jeugd is gaan korfballen heb ik hen ook training gegeven. We zijn diverse keren kampioen geworden met de jeugdteams. De hele dag was gevuld met korfbal. ’s Ochtends met mijn zoon mee en eenmaal terug op de parkeerplaats van het sportpark, moesten we gelijk met het team door naar Zeeland om onze wedstrijd te spelen.’’

Familieclub
‘’Ik kom nog steeds bij ’t Capproen, kijk hoe het uitkomt en het moet wel mooi weer zijn. ’t Capproen is een kleinschalige, gezellige vereniging van ‘ons kent ons’. Bij grote verenigingen ben je een nummer, maar bij ’t Capproen wordt er alles voor de kinderen gedaan. Je kunt stellen dat het een echte familieclub is.’’
Brenda Groenendijk (54) met partner Ger den Reijer ouders van zoon Lars (24) geniet van het leven. ‘’Ik heb gewerkt op het laboratorium van Shell-Pernis en ben na 27 jaar op ‘levensloop’ gegaan. Ik doe vrijwilligerswerk in Het Van Weel-Bethesda Ziekenhuis in Dirksland, geef op het patiëntenservicebureau EIC Mainport in Rozenburg op vrijwillige basis excursies aan leerlingen van onder meer basisscholen over bijvoorbeeld beroepskeuzes in de haven. Heel leerzaam en interessant. Maar daarnaast zijn wij als familie sportminded, volgen we de sport in de regio. We gaan voetbal kijken bij Hellevoetsluis en Nieuwenhoorn, zeker in de tijd van Eef van Splunder, maar bezochten ook de wedstrijden van Zwaluwen, Barendrecht en Excelsior waar Adrie Poldervaart trainer was. Ik vind het alleen jammer dat de korfbalfinale, die alle jaren in een bomvol Ahoy werd verspeeld is verhuisd naar Ziggo.’’