Een interview met Henk Tamboer nestor in Sport en Politiek

Hellevoetsluis- Henk Tamboer geniet al enige tijd van zijn pensioen. Hij houdt in zijn riante woning op tien hoog van de Residence PC Hooft met uitzicht over het Haringvliet, als voormalig leidinggevende in diverse bestuursfuncties nog altijd een oogje in het zeil op de hockeyvelden van HC Voorne, de voetbalvelden van Hellevoetsluis en de raadsleden van ‘zijn’ PvdA nabij het gemeentehuis in de Vesting.

Dan Rolandus

Henk Tamboer, geboren op 30 januari 1943 in Apeldoorn, gaf in zijn carrière op allerlei gebied gewicht aan het leiderschap, een man van niet lullen, maar poetsen. ‘’Ik ben zowel in de sport, het bedrijfsleven als in de politiek duidelijk aanwezig geweest. Ik heb iedereen voorgehouden, dat niemand groter is dan de club. Dat heb ik trouwens van wijlen Wim Kievit (ex-voorzitter van Hellevoetsluis, DR) geleerd. Die zei: ‘als de mensen nou erg vervelend doen, zeg je maar, daar is de poort. Je kan erin en er ook weer uit en niemand zal je tegenhouden’. Mijn filosofie is ook dat je als vrijwilliger gewoon je verantwoordelijkheid moet dragen door je werk goed te doen. Niet vrijblijvend, maar gewoon vaste werktijden. Mensen moeten op je kunnen rekenen.’’

HC Voorne
Henk Tamboer was één van de mensen van het eerste uur bij hockeyclub Voorne. ‘’Ik heb de club niet opgericht, dat waren andere mensen.’’ Ernst Bot was op 21 mei 1971 de oprichter van de Hellevoetse Mixed Hockey Club (HMHC), korte tijd later hockeyclub Voorne. Hans Uit den Boogaard, die vorig jaar is overleden, is in de beginperiode een groot aantal jaren voorzitter geweest van de club. Toen ik vanuit Zwitserland terugkwam wilde ik weer gaan hockeyen. OEDA in Hoogvliet was de enige club in de omgeving, maar toen las ik een krant dat er in Hellevoetsluis een hockeyclub in oprichting was. Ik dacht, daar moet ik naar toe en kwam toen in De Kern terecht. Het was, na bijna een jaar na de oprichting een openbare vergadering, een soort ledenvergadering waarna je je ook kon aanmelden. Ik raakte er vanaf dat moment bij betrokken.’’ HC Voorne kon terecht bij korfbalvereniging ‘t Capproen op de kop van de Ossenhoek. ‘’Er was geen accommodatie, mochten gelukkig gebruik maken van de kleedkamers van ‘t Capproen. We hebben een houten kantoor vanaf de ECT verplaatst naar Hellevoetsluis en omgebouwd tot clubgebouw. Daarna hebben we over het hele oppervlak de spijkers van de vloerbedekking, slechts vijf centimeter van elkaar, met een nijptang uit de vloer getrokken. Daar heb ik een paar weken behoorlijke blaren van overgehouden. Er zijn de gekste dingen gebeurd. Zo waren er ook geen doelen. We hebben eerst zelf een doel laten knutselen met maten uit een spelregelboekje. Het probleem was dat de planken de verkeerde kant uitstaken. Vervolgens wist iemand in Stellendam wel een paar visnetten te strikken, maar de mazen waren te groot waardoor de bal er doorheen vloog. Dus werd er een extra net overheen gehangen. Maar dat had weer tot gevolg als het te hard waaide het doel om woei. Door de groei van de vereniging hadden we een tweede veld nodig en dat hebben we in de punt gelegd. De achterkant was te smal voor een hockeyveld. De achterlijn was denk ik een meter of vijf tekort. De mensen van de hockeybond stonden met een ‘metertje’ aan de achterkant van het veld en toen zei er iemand: ‘het lijkt hier wel smaller.’ Dat klopte ook, maar Wim Troe was nogal bijdehand door te antwoorden dat het optisch bedrog was vanwege de schaduw van de bomen of zoiets. En dat werd door die mannen aangenomen.’’

Competitie
Hockeyclub Voorne speelde ter voorbereiding op het allereerste seizoen enkele oefenwedstrijden. De competitie werd ingegaan met twee mannenteams, een vrouwenteam, junioren-A en later nog meisjes-A. De toen 30-jarige Apeldoorner nam als speler van onder meer VVV (Veni Vidi Vici) in Amsterdam, het Zwitserse HC Rotweiss Wettingen en De Kromhouters uit Tiel veel ervaring mee en was dan ook aanvoerder van de HC dat verder uitkwam met onder andere Hans van Vloten, de junioren Ernst Bot (17 jaar) en Lex Kikkert en spelers uit het tweede team als Aart Gert Vis van Heemst, Richard Huisman en Jan van den Brand. ‘’Hans van Vloten is de enige inwoner van Hellevoetsluis, die al vanaf het begin bij de club is. We koketteerden met Hans, want hij had tijdens zijn diensttijd in een Surinaams militair elftal gespeeld. Wij benoemden hem tot international. We hebben met 14 leden twee elftallen ingeschreven, Heren I en Heren II. Het eerste weekend ging nog wel, speelden we een bekerwedstrijd tegen Best. We verloren die wedstrijd met 1-3. Ik scoorde uit een strafbal via de lat het allereerste, historische doelpunt voor HC Voorne. Dat zijn momenten, die je bijblijven. We moesten een keer met twee elftallen op hetzelfde moment spelen. Heren II moest voor de beker naar Voorburg en Heren I voor de competitie tegen De Kromhouters in Tiel. Mijn ouders woonden nog in Tiel, heb die gebeld en zij hebben bij mijn oude club nog geregeld dat we later konden beginnen. We verloren met een bij elkaar geraapt zootje zowel met het tweede als het eerste team met 9-1. Zo zijn we begonnen.’’

Verhuizing
Hockeyclub Voorne maakte zich in 1978 op voor de verhuizing naar het sportcomplex aan de Boerseweg. ‘’We hadden toen nog de slogan: ‘Een hockeyclub die van de Koninginnelaan verhuist naar de Boerseweg kan niet elitair zijn’. Dat clubhuis bouwen is ook een mooi verhaal, want we hadden natuurlijk geen cent te makken. We hadden met Heren I promotie naar de derde klasse gemaakt. De verhuizing naar de Boerseweg kwam aan de orde. Er moest eerst een clubhuis komen. We hadden vooraf aan de verhuizing ongeveer tweeduizend gulden gespaard. Daarvan hebben we een partij bewapeningsijzer gekocht voor de fundatie en waren meteen blut. Dat ijzer heeft wel driekwart jaar liggen roesten. Naast de acties om geld te genereren zijn er diverse leden gaan lobbyen bij hun bedrijf voor materiaal of de aankleding van het clubgebouw. We hebben uiteindelijk het clubhuis kunnen bouwen en van de paar honderd gulden die we over hadden wilde de aannemer de binnenkant van de bar metselen. Ik was sterk betrokken bij de ontwikkeling van het clubgebouw en een aannemersbedrijf heeft het bouwplan uitgewerkt. Nadat honkbalclub Unicorns was opgeheven, hebben we de extra hoge ballenvangers tussen het hoofdveld en de parkeerplaats laten plaatsen om de auto ‘s te beschermen. Daarvoor hadden we regelmatig het probleem dat doorgeschoten ballen deuken op de auto’s opleverden. Piet Boender, heeft die verplaatsing toen geregeld.’’
Henk Tamboer keerde na een uitstapje bij voetbalvereniging Hellevoetsluis terug bij HC Voorne. ‘’Ik ben enkele jaren voorzitter geweest bij de hockeyclub, maar heb me vooral bezig gehouden met het wedstrijdsecretariaat en andere hand en spandiensten. Ik heb me toen ook nog sterk gemaakt voor de kunstgrasvelden, de tribunebouw en andere zaken. Tijdens mijn periode als wethouder ben ik ook een beetje begonnen met scheidsrechteren. Dat ging best aardig waarop ik uiteindelijk promoveerde tot bondsscheidsrechter. Naarmate je beter gaat fluiten moet je ook steeds verder weg, zoals naar het Haagse. Dat beviel me niet zo waarop ik besloot weer te gaan hockeyen bij de veteranen. Ik heb tot mijn 60-ste gehockeyd.’’

Henk en Judith Tamboer hebben in de loop der jaren veel plezier beleefd aan de hockeyende dochters Judy en Lydia. ‘’Lydia heeft een paar jaar bij Victoria gespeeld, maar kwam toch weer terug bij Voorne. We hebben Voorne met een goed team naar de eerste klasse gebracht. Lydia was een groot talent, speelde in de juniorenselectie van Zuid-Holland, had het nog verder kunnen schoppen, maar zij verkoos het plezier in de sport en lol heeft zij wel gehad. In het verleden had je in Hellevoetsluis de Sportverkiezingen. We zijn met Voorne één keer sportploeg geworden en een jaar later werd Lydia Sportvrouw van het Jaar. Het aardige daarbij was dat we op dat moment op vakantie waren in Spanje. Na het bericht hebben we er op de camping een geweldig feest van gemaakt.’’

Henk Tamboer groeide tot 1961 op in zijn geboortestad Apeldoorn. Vanwege werkzaamheden van zijn vader bij de vakbond verhuisde het gezin van stad naar dorp. ‘’Ik heb Judith leren kennen in Rotterdam-West en we zijn in februari 1964 getrouwd in Amsterdam.’‘ 

Henk Tamboer, aan de HTS in Arnhem met succes afgestudeerd als werktuigbouwkundige, verhuisde met het gezin naar Zwitserland. ‘’Judy is in Nederland geboren en Lydia in Zwitserland. Ik heb vier jaar in Wettingen als werktuigbouwkundige gewerkt in het besturen van compressoren, gasturbines en stroomturbines. We wilden onze kinderen, gelet op de leerplichtige leeftijd, opvoeden in Nederland. De Zwitserse sfeer beviel ons wel, maar de sociale druk van wat moet en niet moet was voor ons te groot.’’ Eenmaal in Nederland belandde Tamboer na twee jaar applicatie aan de HTS in Dordrecht in de kunststoffabriek van ESSO Chemie in de Europoort. ‘’Ik ben acht jaar werkzaam geweest als kunststof-engineer, later als project-engineer en tot slot als projectmanager. Ik ben nog drie jaar voorzitter geweest van de Vereniging van Openbaar Onderwijs in Hellevoetsluis. Arie van Gorsel heeft mij in 1978 overgehaald de politiek in te gaan voor de PvdA in Hellevoetsluis. Ik was al lid van de PvdA voordat ik naar Zwitserland ging. In de tussentijd ben ik benaderd om bij de PvdA raadslid te worden. Ik heb ja gezegd. We hadden in die jaren wel wat meer zetels dan tegenwoordig. We hadden in die jaren wel wat meer zetels dan tegenwoordig. We kregen tijdens de gemeenteraadsverkiezingen in mei 1978 de helft van de stemmen min één en die ene zetel konden we halen bij D ‘66 zodat we toch de meerderheid hadden. Niemand wilde met ons programma meewerken. Het item waar het om draaide was het bouwen van meer woningen. De overige partijen in de gemeenteraad waren bang dat het financieel niet haalbaar was. Wij hebben het wel doorgezet. Het gevolg was dat we ook drie wethouders moesten leveren. Naast Jaap Sala en Jaap Hollaar zochten ze nog een derde man. Het laatste waar je aan denkt is dat ze bij mij zouden aankloppen, had er niet op gerekend, maar het is wel zo gekomen.’’

Minderheidscollege
Henk Tamboer zat als wethouder van onder meer Sport, Welzijn en Financiën namens de PvdA van 1978 tot 1982 in een minderheidscollege. ‘’We hebben vier jaar uitgezeten. Hellevoetsluis was aan het groeien, er werden in één keer twee sporthallen (De Fazant en De Morgenstont, DR) aanbesteed. Er was behoefte aan grotere hallen van ruim 40 meter. Veel veldsporten gingen over naar zaalvarianten zoals het hockey, handbal, korfbal en zaalvoetbal. Dat leverde in de winter met alleen De Eendraght een tekort aan sportzalen op. Vanwege de groeikernstatus, die wij destijds hebben gekregen, moesten we basisscholen bouwen. En als je de scholen dan op loopafstand houdt, zet je de sporthallen in het midden. Dan hoeven de scholen niet allemaal één sportzaaltje te delen. Zo zijn De Morgenstont in De Kooistee en De Fazant ontstaan. Met de uitbreiding plus De Eendraght hadden we het met drie grote sporthallen in Hellevoetsluis goed voor elkaar. Voetbalvereniging Hellevoetsluis wilde intussen verhuizen naar het te realiseren sportcomplex aan de Boerseweg. Zij kwamen op het huidige complex door de gemeentegroei in de problemen. FC Vlotbrug werd in mijn periode als wethouder opgericht. Wij hebben er als college nog voor gezorgd dat de nieuwe voetbalclub op de Boerseweg terecht kon. Het complex aan de Boerseweg was bestemd voor vvHellevoetsluis. Voorzitter Wim Kievit zag een verhuizing niet zitten, eerst wel, maar later heeft hij zich bedacht met al die rompslomp van verhuizen, en weg uit het hart van Hellevoetsluis zoals hij dat zag. Dus is Hellevoetsluis blijven zitten aan de Brielsestraatweg en werd FC Vlotbrug naast de later opgeheven honkbalclub Unicorns als voorlopige bespeler van het complex gestationeerd. Het was handig om FC Vlotbrug later in de groeikern De Kooistee neer te zetten. Ik herinner me nog dat ik het sportcomplex van FC Vlotbrug heb geopend. Ik heb ook nog de feestelijke opening verricht van Boksschool Langendoen in de Schoolstraat.’’ De genoemde sportcomplexen zijn allen gerealiseerd tussen 1978 en 1982 onder het bewind van het college van de PvdA.

Solliciteren
De nestor van de Hellevoetse gemeenteraad moest na zijn ambtsperiode als wethouder van Hellevoetsluis op zoek naar een nieuwe baan. ‘’Ik kon ik niet meer terug naar Esso Chemie, die hadden me na vier jaar wel afgeschreven. Toen ben ik gaan solliciteren en ben in Rotterdam terecht gekomen bij de DROS binnen de dienst woonruimtezaken, aanvragen woonvergunningen en vorderen van woning. Voor een technicus als ik was dit niet bepaald een ideale baan. Vandaar kwam ik in Voorburg als beleidswerker terecht bij de Arbeidsinspectie. Ik ben in het begin met allerlei veiligheidsvraagstukken bezig geweest vanwege mijn ervaring bij de Esso. Erg veel werk verricht aan de veiligheid van procesinstallaties. In die tijd moesten bedrijven een veiligheidsrapport opstellen. Om dat landelijk te reformeren werden we vanuit Voorburg overal gedetacheerd, begeleiden we eigenlijk de lokale arbeidsinspecties om de rapporten inhoudelijk op hetzelfde niveau te krijgen. Ik heb bij DSM in Geleen de halve fabriek doorgelicht en daarvoor een enkele keer een uitstapje gemaakt naar DOW-Chemical in Terneuzen. Ik was bouwkundige van beroep en ze hadden op een gegeven moment bij DGA behoefte aan een figuur die weer aan machineveiligheid deed. Als werktuigbouwer kon dat ook.’’ Henk Tamboer raakte als werktuigbouwkundige betrokken bij de Europese Wetgeving in Brussel. ‘’Ik heb als laatste de machine veiligheidsrichtlijn, de liftrichtlijn en de richtlijn arbeidsmiddelen gezien en heb vanuit Nederland onderhandeld. In die sfeer heb ik mijn laatste deel van mijn arbeidzame leven doorgebracht.’’

Henk Tamboer, die in de loop der jaren verder voorzitter was van onder meer de Plantage in Brielle en Camping de Quack in Hellevoetsluis, kreeg bij zijn afscheid als gemeenteraadslid vanwege zijn verdiensten voor de gemeenschap van Hellevoetsluis op 9 maart 2010 uit handen van de toenmalige burgemeester Corstiaan Kleijwegt de Jan Blankenspeld uitgereikt. De PvdA-er werd in juli 1980 uitgeroepen tot ereburger van New Orleans en werd vanwege het werk in de sport (hockey en voetbal etc.) onderscheiden als Lid in de Orde van Oranje Nassau. Henk Tamboer nam in april 2018 na 40 jaar (32 jaar als gemeenteraadslid en nog 8 jaar ondersteunend lid) afscheid van de politiek in Hellevoetsluis. ‘’Ik ben het meest trots op de Jan Blankenspeld. Dat voelt aan als een soort ereburger van de stad waarvoor je langdurig veel gedaan moet hebben, je wat voor de gemeente hebt betekent. Ik heb een leuk leven gehad van wat ik heb bereikt en heb gedaan en heb nergens spijt van.’’

vvHellevoetsluis
Nadat Henk Tamboer was afgezwaaid als wethouder van Hellevoetsluis, nam hij in november 1983 bij de voetbalvereniging Hellevoetsluis de voorzittershamer over van Wim Kievit. ‘’Dat was in een situatie dat niemand binnen de club een gegadigde kon vinden of het niet aandurfde om Wim Kievit op te volgen. Hellevoetsluis speelde in de tweede klasse. Net voor mijn tijd (1980/’81, DR) als voorzitter miste Hellevoetsluis op een haar na de promotie naar de eerste klasse. Wij konden kampioen worden, ik meen tegen SVW, maar het bleef 0-0. Nieuwenhoorn ging door de 0-1 overwinning bij CKC over ons heen. Wij hadden wel een beter elftal, maar je moet ze wel maken, dat geldt trouwens nu ook voor Feyenoord.’’ Tamboer bleef, zoals vooraf aangegeven, drie jaar voorzitter van Hellevoetsluis. ‘’Daarna vond ik het welletjes omdat ik het toch meer zocht bij de hockeyclub.’’

Pensioen
Henk Tamboer (78) met Judith ouders van de voormalige hockeyende dochters Judy en Lydia en grootouders van vier kleinkinderen, komen sporadisch nog bij HC Voorne. ‘’Wij komen door de corona weinig van de flat, doen onze boodschappen en maken een wandelingetje. We komen de tijd wel door, alleen de verveling slaat soms toe. Je loopt je rondje, maar het Dibbetsplantsoen ken ik nu wel van binnen en buiten. Ik kwam voor de corona al niet zoveel meer bij Voorne. Bij speciale gelegenheden zoals de opening van de blaashal waren Judith en ik uitgenodigd. We zijn beiden vanwege het vrijwilligerswerk dat we hebben verricht erelid van HC Voorne. Ik werd in 1978 erelid tijdens mijn wethouderschap en Judith jaren later. Ik was wedstrijdsecretaris en zo ‘n beetje het manusje van alles achter de schermen en dat ging niet meer toen ik wethouder was. Het wethouderschap was trouwens ook een dingetje. Als je in de gemeenteraad zit en je bent nauw betrokken bij de clubs dan wordt het een integriteitskwestie. Dus als het over de voetbalclub Hellevoetsluis of over HC Voorne ging, dan hield ik me daarbuiten. Dat was best wel eens lastig, want die clubs gaan je wel aan het hart. Ik bemoei me nu niet meer met de inhoud van de club, maar ik denk dat HC Voorne er met grote vernieuwingen als de hernieuwde kunstgrasvelden en de nieuwe blaashal er ondanks de aangerichte schade van corona gezond voor staat.