Aan 't werk met tandarts Beatriz Vera Sirera

Deze week gaan we in gesprek met Beatriz Vera Sirera, zij is eigenaar van en tandarts in de praktijk aan de Burgemeester van de Jagtkade.

Wat is de officiële benaming van je functie en hoe lang doe je dit werk al? "Ik ben algemeen tandarts en daarnaast ben ik eigenaar van de praktijk. Ik ben in juni 2009 afgestudeerd aan de Universiteit van Valencia. Eerst ben ik in Spanje gaan werken en toen ik me verder wilde specialiseren in wortelkanaalbehandelingen ben ik naar Nederland gekomen. Bij het Academisch Centrum Tandheelkunde Amsterdam heb ik deze specialisatie gehaald. Daarna ben ik vanaf 2011 ben ik in Nederland gaan werken".
Nadat Beatriz eerder heeft gewerkt bij verschillende tandartspraktijken, onder andere in Barendrecht, heeft zij ervoor gekozen om haar eigen praktijk te starten. Zo kan zij de zorg kan aanbieden zoals ze die wil kunnen geven. Daarmee bedoelt ze dat ze op haar eigen manier kan werken, eerlijk en met 'het beste voor haar patiënten'. Dit is bij Beatriz geen marketingkreet, ze verwijst bijvoorbeeld door indien ze denkt dat een ander beter is in een bepaalde behandeling dan zijzelf. Ook werkt ze graag met medewerkers in vaste dienst, zodat ze met een ingespeeld team in haar praktijk kan werken.

Wat doet een algemeen tandarts? En welke activiteiten doe je daarnaast in verband met je eigen zaak? Beatriz steekt van wal en zegt er meteen bij dat een tandarts veel meer doet dan wat de patiënten bij een bezoek aan de praktijk zien. "Ik sta vroeg op, doe alle dingen die in een gezin met twee kinderen gedaan moeten worden en ben stipt om 8.00 uur in de praktijk. Daar zet ik alles klaar, overleg met de assistente en kijk na wat ik voor de eerste patiënt die om 8.30 uur binnenstapt moet doen. Zo gaat dat eigenlijk de gehele dag door en tussendoor heb ik overleg met specialisten, vul ik samen met de assistente formulieren in, doe aanvragen bij verzekeraars, lees brieven van kaakchirurgen, bekijk contracten, bestudeer nieuwe richtlijnen. Iedere dag is anders en veelzijdig en dat maakt het ook leuk. Op mijn 'vrije dagen' overleg ik met de boekhouder, voer ik mijn administratie, bezoek ik lezingen, heb ik nascholing. En bekijk ik nieuwe ontwikkelingen, zoals bijvoorbeeld het nieuwe apparaat waarmee ik een scan kan maken die kan worden gebruikt om een kroon te maken. Hierdoor hoeven patiënten niet meer te happen. Er is veel te doen in een eigen praktijk, maar ik ben er nog steeds heel enthousiast over."

Aan welk beroep dacht je toen je jong was? "Toen ik jong was wilde ik graag radio-journalist worden. Later heb ik ook nagedacht over architect. Maar uiteindelijk ben ik begonnen met een studie geneeskunde, voor ik overstapte naar de opleiding tot tandarts. Mijn vader is patholoog en vindt het jammer dat ik niet doorging in geneeskunde, maar inmiddels is hij trots op zijn dochter met een eigen praktijk."

Is het werk zwaar? "Ik wil het werk best zwaar noemen. Je werkt binnen een strakke agenda, vaak met patiënten die gespannen zijn. Tegelijk doe ik precisiewerk in een best wel kleine ruimte (de mond). Tegelijkertijd is er ook nog financiele druk. Onze kosten zijn erg hoog. Zakelijk moet ik echt zorgen dat ik geen misstappen bega, want dan ontstaan er gelijk problemen. Dat alles bij elkaar maakt het werkt best zwaar, ervaar ik. Fysiek zijn, en daarnaast ook nog de spoed- en nachtdiensten waar wij aan meewerken. Het is misschien een vreemde opmerking in dit gesprek, maar tandartsen voeren de 'ranglijst' aan als je kijkt naar het lijstje van banen met verhoogde kans op zelfmoord. Maar", zegt Beatriz er gelijk achteraan, "ik doe dit werk echt met veel plezier hoor."

Wat vind je leuk aan dit werk? "Het werken met mijn handen. Ik zie het werken met de instrumenten als een soort 'dans' en als dat dan een goed resultaat geeft maakt me dat oprecht blij. Ik werk ook erg graag met kinderen. Kinderen zijn heel goed aan te sturen en omdat ik na mijn opleiding geruime tijd heb geassisteerd in een kindertandarts-praktijk heb ik goed kunnen kijken hoe je met kinderen omgaat. Kinderen krijgen altijd een verdoving ('de tand gaat slapen' zeg ik dan) voor een behandeling. Bij kinderen hanteren wij heel strikt de Tell – Show – Do methode: we vertellen wat we gaan doen, laten het buiten de mond zien en daarna gaan we pas over tot de behandeling. Daarnaast – je zou het misschien niet zeggen bij een vrouwelijke tandarts (red.) – heb ik er plezier in om chirurgische handelingen te doen, zoals extracties (trekken). Vooral mannen kijken hier van op. Ik hoef maar weinig mensen naar de kaakchirurg door te sturen om kiezen te trekken."

Wat is minder leuk? De standaard halfjaarlijkse controle is eigenlijk het meest saai. Als iemand komt voor een vulling of kroon, dan weet ik wat ik moet doen. Maar tijdens een controle moet ik voor mijn gevoel als het ware op zoek naar iets. Ik doe het serieus, dus het kost ook best veel tijd. Ik pak dus eigenlijk liever iets aan dan dat ik controleer, maar ja het is natuurlijk wel het mogelijke voor-stadium van een behandeling. Tot slot vind ik het best wel vervelend dat mensen onze adviezen slecht opvolgen, ik zeg het toch echt voor hun bestwil".

Als je iets zou mogen veranderen, wat zou dat dan zijn? "Ik zou het mensen nog veel moeilijker maken om te roken, dat heeft echt veel negatieve gevolgen voor het gebit. Dus met het duurder maken van sigaretten zou ik geen moeite hebben. Daarnaast wil ik graag nog beter bekend maken dat de tandarts voor kinderen gratis is. Nog te veel ouders houden hun kinderen weg bij de tandarts omdat ze bang zijn voor de hoge kosten".

Tot slot, is er nog een grappige anekdote te vertellen? "Ik heb het meegemaakt dat een echtpaar bij me kwam met de vraag of ik een kunstgebit kon aanpassen. De vrouw bleek het kunstgebit in de mond te hebben en dat was echt veel te klein. De man legde uit dat het kunstgebit al heel wat jaren in de familie was, het was eerst van oma geweest. De man legde uit dat het kunstgebit daarna in bezit was geweest van een nicht en nu van zijn vrouw. Ook na uitleg door de tandtechnieker bleef het echtpaar aandringen op aanpassing. Misschien is dit wel terug te voeren op de situatie in de oorlog, toen tweedehands gebitten regelmatig voorkwamen", vraagt Beatriz zich af. "Wat is ook grappig vond was dat een patiënt vroeg of hij tijdens de behandeling mocht zingen omdat hij daardoor zijn zenuwen beter de baas zou kunnen. Dus de behandeling ging in eerste instantie een beetje mis", zo giert Beatriz het uit als ze er weer aan denkt. En zo ronden we dit gesprek met een heel enthousiaste en bevlogen tandarts af.

'Aan het werk' is een maandelijkse rubriek in Groot Hellevoet.

We belichten hierin het werk van een inwoner van Hellevoetsluis. Bent of kent u iemand die in aanmerking komt voor deze rubriek, stuur dan een email naar redactie@groothellevoet.nl