Ingezonden brief: Hellevoetsluis zoemt niet meer

Hellevoetsluis zoemt staat er op een bordje als je langs de Kanaalweg de gemeente binnenrijdt. Het klinkt veelbelovend.

Ik was opgetogen toen ik merkte dat Hellevoetsluis zich wou inzetten voor de bij en hoopte dat de gemeente meer oog zou krijgen voor ecologisch beheer. Als mens met hart voor alles wat leeft doe ik al jaren mijn best om natuurvriendelijk te tuinieren. Ik heb nog nooit een gifspuit in handen gehad en weiger mee te werken aan wat de norm is van de gemiddelde Nederlander: een tuin vol steen waarin iedere vorm van onuitgenodigd leven wordt geëlimineerd. In mijn beleving is natuur niet maakbaar.

In de loop van de tijd is in mijn achtertuin van vijf bij acht een mini-ecosysteem ontstaan en houden plant en dier elkaar in evenwicht. Sinds een jaar is de plantsoenendienst zo brutaal om iedere keer opnieuw met grof geweld de bloemen uit mijn voortuin om zeep te helpen met een bosmaaier. Het is hun opdracht om stoepen onkruidvrij te houden. Simpel zou je denken. In de praktijk is dat anders. De rand van mijn toch al ieniemienie voortuin wordt systematisch meegenomen bij het verwijderen van het onkruid. De keren dat ik een bedroevende kale bende aantrof bij thuiskomst zijn niet meer op èèn hand te tellen. Ook de zijkant van mijn hoekwoning (privégrond!) wordt platgewalst.

Vorig jaar heb ik een klacht ingediend via een site waar ik nimmer een reactie op kreeg. Daarom sprint ik naar buiten zodra ik de mannen in het vizier krijg en spreek ze vriendelijk aan. Het blijkt moeilijk om elkaar te verstaan en al helemaal om elkaar te begrijpen. Het onderscheid tussen stoep en privègrond en tussen onkruid en echte planten blijkt bijzonder moeilijk. Dit voorjaar moesten alle blauwe druifjes er aan geloven. Afgelopen week gingen de bloeiende Campanula en Akelei eraan. Daar gaat het voedsel voor de bijen. Afgelopen maanden heb ik meerdere voormannen gesproken die stuk voor stuk beterschap beloven. Een loze belofte. Afgelopen twee weken heb ik vijf mannen met bosmaaiers gevraagd mijn voortuin met rust te laten. Ze gaan weg, maar komen een dag later vrolijk terug en maaien alsnog alles om. Daarop heb ik contact gezocht met de verantwoordelijke ambtenaar van de gemeente die het zou aankaarten bij de uitvoerder. Een dag na dit gesprek vond de derde kaalslag plaats naast mijn woning. Hellevoetsluis zoemt, maar in mijn voortuin zoemt geen bij meer.

Naam en adres bekend bij de redactie. Plaatsing in deze rubriek hoeft niet te betekenen dat de redactie het eens is met de inhoud.