Afbeelding
Foto: Erik Landwehr

Hany Gerges

Actueel Een gesprek met... 475 keer gelezen

Hij werd hemelsbreed 5617 km hier vandaan geboren, de inmiddels 37 – jarige Hany Gerges. Groeit op in Aswan (Egypte) in een gezin met vader, moeder en drie zussen.

Gaat tot zijn 11e naar een katholieke privéschool in Aswan. Omdat hij makkelijk leert en hoge cijfers haalt, kan hij op zijn 14e naar een speciale middelbare school, die alleen bedoeld is voor uitmuntende leerlingen en die hij met succes doorloopt. Daarna volgen er 3 jaar universiteit waar diverse talen en moderne geschiedenis centraal staan en nog eens vier jaar op een 2e universiteit waar hij 2003 zijn bachelor in Hotel, Toerisme en Egyptische geschiedenis haalt. Nog steeds heeft hij van beide opleiding profijt. Hij spreekt dan ook vloeiend Egyptisch, Engels, Russisch, en sinds 2012 ook Nederlands.

Het is 2005 als zijn leven een enorme wending gaat krijgen. "Toen kwam ik de Hellevoetse Ashley tegen in mijn zilvershop, zegt Hany met een grote grijns. Ik werkte in Palacio in Hurghada en zij was met haar moeder en broer in Hurghada op vakantie. Het klikte, en daar bleef het op dat moment ook bij. Maar dat er iets broeide werd het jaar daarop wel duidelijk toen Ashley opnieuw naar Palacio kwam. Daarna hebben we elkaar niet meer los gelaten".

Het is 2008 als Ashley de stap neemt om bij haar grote liefde in Egypte te gaan wonen. Voor haar een heerlijk moment maar moest wel alles wat haar lief was, achter laten. Haar ouders, broer en vele vrienden. Een mooie tijd, maar ook de heimwee komt vaak om de hoek kijken.

Op Valentijnsdag 2009 trouwen Ashley en Hany in de Koptische Kerk in Hurghada. De gezinnen van beide kanten zijn daar natuurlijk bij aanwezig. Vier weken later komt het nieuws dat er een kindje op komst is en twee weken daarna blijken dat er twee te zijn.

Als het echtpaar twintig weken in blijde verwachting is, gaat Ashley terug naar Nederland. Medisch gezien is dat voor haar en de ongeboren tweeling beter. Dat betekent wel dat Hany de mooiste momenten van de zwangerschap moet missen. En Ashley er min of meer, 'alleen' voor staat. Natuurlijk heeft zij haar familie maar het liefst wil je dit proces samen doen. Doordat Guido en Joyce, vrienden van Ashley, financieel garant voor hem willen staan, wordt het mogelijk dat Hany voor drie maanden naar Nederland mag komen en zo de geboorte van zijn kinderen mee kan maken. En gelukkig is hij op tijd. Op 15 oktober komt Hany aan in Nederland en op 27 oktober 2009 wordt de tweeling Elishia en Elea geboren. Hany maakt in de komende weken gelijk kennis met de vele tradities die Nederland rijk is, zoals beschuit met muisjes, Sinterklaas en oliebollen met poedersuiker tijdens Oud en Nieuw. "En kou, vult hij aan,want er valt een dik pak sneeuw en er is ijs. En dat kende ik alleen als iets vanuit de koelkast".

Het is 10 januari als Hany Nederland moet verlaten. De drie maanden dat hij bij zijn gezin mag zijn, zijn om. Hij moet zijn vrouw en 11 weken oude tweeling achter laten. Een moeilijke periode breekt aan. Ook al is er genoeg hulp, toch is het heel erg moeilijk voor de kersverse mamma . Ashley schrijft in haar dagboek en maakt dagelijks foto's zodat Hany toch een klein beetje het opgroeien van zijn kroost kan volgen. Via Skype probeert hij zoveel mogelijk contact met zijn gezin te hebben en pas in mei 2010, als de kleintjes bijna zeven maanden zijn, ziet hij zijn gezin terug. Ook zijn ouders en zussen zien dan hun kleinkinderen en nichtje en neefje voor het eerst. De tweeling wordt in bijzijn van zijn ouders en zussen, in Aswan gedoopt en drie weken lang kan hij van zijn gezin genieten. Opnieuw breekt het moment aan dat niet alleen hij, maar ook zijn familie, zijn vrouw en kinderen weer moet laten gaan wat, natuurlijk hartverscheurend is.

Er breekt wederom een tijd aan van Skypen en Hany ziet op afstand, hoe zijn kinderen gaan lopen en hun eerste woordjes spreken. De tweeling moet vanaf zes weken naar het kinderdagverblijf zodat Ashley niet kan, maar moet gaan werken. Ze vindt een goede baan en kan zo financieel garant voor haar man staan. In de tussentijd is Hany begonnen met het eerste deel van zijn inburgeringscursus, wat hij met gemak haalt. Alle papieren die nodig zijn om naar Nederland te gaan, inclusief zijn paspoort, liggen bij de Nederlandse Ambassade in Caïro om gestempeld te worden. Zijn ticket is geboekt en 6 februari zou hij vertrekken. Dan breekt op 25 januari 2011 de Egyptische Revolutie uit. Alles ligt plat. Hany is op dat moment bij zijn ouders in Aswan om afscheid te nemen en zit vast. Treinen rijden niet, het vliegverkeer ligt plat en de Nederlandse Ambassade is gesloten. Daar zit je dan, compleet afgesloten van de buitenwereld. Gelukkig kan er al snel gebeld worden naar Nederland en het is afwachten wanneer hij Egypte kan gaan verlaten. Het is 13 februari 2011, een dag voor de tweede trouwdag van het stel, als Hany met zijn paspoort en verblijfsvergunning, eindelijk naar Nederland af mag reizen en zich kan herenigen met zijn gezin.

In het begin is het best wel wennen. Nederland is vreemd, de taal is vreemd, de tweeling moet enorm wennen aan die man die ze alleen maar van foto's en Skype kennen. Maar langzaamaan begint iedereen zijn draai te vinden. "Is in het begin Engels de voertaal, mede doordat de tweeling net begint te praten pikte ik ook de taal op. Ik ging naar Nederlandse les omdat ik zo snel mogelijk het tweede deel van de inburgering wilde halen. Kreeg ook nog bijles van Els, de moeder van de vriendin van Ashley en binnen zes maanden was ik geslaagd, zeg hij met een grote grijns, en toen kon ik ook op zoek naar werk".

Dat vindt Hany al snel in de horeca. "Ook dat was een moeilijke tijd. Niet iedereen neemt de moeite om rustig te praten. Soms snapte ik dingen niet en was er geen begrip om het nog een keer opnieuw uit te leggen. En dan kwam er ook nog een stuk discriminatie op de werkvloer bij. En waar ik absoluut niet tegen kan is onrecht, dan kan ik ook een enorm kort lontje hebben. Nu werk ik alweer bijna een jaar met veel plezier als zelfstandig kok bij 'Zoet of Zout' in Stellendam. Ik heb twee fijne bazen en ook leuke collega's'.

Inmiddels woont Hany al weer zes jaar in Nederland. Eind 2015 wordt de naturalisatie aangevraagd. Het duurt nog zeven maanden tot het verlossende bericht komt dat hij definitief bij zijn gezin in Nederland mag blijven en de Nederlandse nationaliteit aan mag nemen. Het is augustus 2016 als hij uit handen van burgemeester Milène Junius het felbegeerde papiertje in ontvangst mag nemen en zijn Nederlandse paspoort aan kan vragen. Een enorme last is van de schouder van het gezin afgevallen en hij mag zich nu officieel Hellevoeter noemen.

'Ik ben Egyptenaar, waar ik heel trots op ben. Maar nu ben ik ook Nederlander en Hellevoeter, waar ik net zo trots mag zijn. Het is me niet altijd even makkelijk gemaakt. Ik noem het ook de cultuur van 'overleven' . En omdat ik in de maatschappij mee wil draaien kost dat soms enorm veel energie maar met wat meer ruimte, begrip en geduld kom je een heel eind. Scheer niet elke buitenlander over één kam. Maak een scheiding tussen de goede en minder goede. Er zijn er genoeg die wel alle moeite doen om de taal te leren, een leuke baan hebben, zich volledig aanpassen en ook de tradities respecteren die er in Nederland zijn", sluit Hany zijn verhaal af.

Voor welk Nederlands gerecht kunnen ze je wakker maken?
Flakkeese appeltaart, zo lekker!!
Wat mis je het meest?
Mijn ouders en familie. Ik probeer dan ook regelmatig met mijn gezin naar hen toe te gaan.
Voor het eerst waren alle kinderen en kleinkinderen bij mijn ouders deze zomer, een mooi moment.
Wat is je diepste wens?
Respect krijgen, gezond blijven en gelukkig zijn met mijn gezin.

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant