Mijn column: 'In vrijheid geschreven'

Vorige week woensdag werd de wereld opgeschrikt door de aanslag op het Parijse satirische weekblad Charlie Hebdo. Vrijdag werden de moordenaars zelf gepakt (hulde aan de Franse politie, prachtige actie) en gedood. Heel de wereld leefde mee met het Franse volk. Een waterval publiekelijke reacties en statements volgde, social media werden overspoeld met reacties van een ieder die zijn gevoel wilde ventileren. Demonstraties werden gehouden, ook in Nederland. Waarmee naar mijn mening vooral naar voren kwam dat een aanval op de vrijheid een aanval op ons allen is. Burgemeester Ahmed Aboutaleb van Rotterdam sprak 's avonds emotioneel op televisie in Nieuwsuur. Aboutaleb en zijn Amsterdamse collega Van der Laan besloten ook snel tot een demonstratie in hun steden. Ik vond Aboutaleb indrukwekkend. Juist hij is, als prominente Nederlandse moslim, bij uitstek in staat om in persoon de verbinding tussen bevolkingsgroepen te verbeelden.

Veel andere burgemeesters in Nederland kwamen ook met statements. Dat heb ik ook gedaan, namens het hele gemeentebestuur. Want ook wij waren geschokt door de gebeurtenissen. Daarom schreven wij in onze verklaring: "We leven in vrijheid, in een democratische samenleving. En op deze momenten realiseer je je dat die vrijheid, ook de vrijheid om je mening te geven, niet vanzelfsprekend is. We leven mee met de nabestaanden en met het Franse volk en zijn solidair met de demonstraties die in Parijs en elders worden gehouden." Solidariteit is niet vanzelfsprekend. Sinds de verklaring is het leven alweer verder gegaan. Op zondag protesteerden in Parijs twee miljoen mensen. Wat betekent dat? Is dat protest? Boosheid? Vrees? Ik denk dat de democratische, westerse wereld een signaal wil afgeven: we willen ons niet door angst laten regeren, we willen in vrijheid leven. Zoals ik nu ook de vrijheid heb om met u mijn mening te delen in deze column. Als je hoort dat de daders teruggekeerde en geradicaliseerde Syriëgangers waren, dan vrees je even voor een spiraal van geweld, of in elk geval van tegenstelling tussen bevolkingsgroepen. Een angstcultuur waarbij mensen in hun schulp kruipen. Ik hoop van harte dat dit niet het geval zal zijn. Dat we elkaar juist weten te vinden, in vrijheid en met respect, van welke afkomst, ras of geloofsovertuiging we ook zijn. Natuurlijk wordt er door de veiligheidsdiensten scherp gelet op mogelijke ontwrichtende elementen in onze samenleving. Gemeenten worden aan het werk gezet om te leren omgaan met vormen van jihadisme of andere vormen van dreiging binnen hun gemeentegrenzen, hoe kleinschalig of incidenteel ook. Hellevoetsluis doet daaraan ook mee, hoewel we tot nu toe geen verontrustende signalen hebben ontvangen. In het democratische Westen, dus ook in Nederland, moet iedereen zich vrij kunnen bewegen, ongeacht afkomst, ras of religie. We kunnen ons daarin sterk maken, juist door elkaar stevig vast te houden.