Afbeelding

Partir c'est mourir un peu...

Actueel 124 keer gelezen

Wat is tijd toch een vreemd fenomeen. Het lijkt of ik maar twee dagen uw burgemeester ben geweest. Zo snel is de tijd voorbij gevlogen. Een duidelijk teken dat ik het goed naar mijn zin heb gehad. Aan onze verhouding lag het niet dat ik een andere baan heb aanvaard. Volgende week begin ik aan een mooie nieuwe uitdaging als staatsraad bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State.

Maar met weemoed. Zakelijk, rationeel gezien is de loop der gebeurtenissen goed. Een waarnemend burgemeester met een opdracht (verken en onderzoek de mogelijkheid van samenwerking/fusie op Voorne) moet zich daarop richten, niet op de verlenging van zijn termijn. Ook niet als hij het zeer goed naar zijn zin heeft. Ik neem dus niets terug van de rapporten die ik op tafel heb gelegd. Na rijp beraad en weloverwogen opgesteld. Ik dank het Hellevoetse gemeentebestuur en de organisatie voor de steun en het vertrouwen welke ik tot de laatste dag heb mogen ontvangen.
Maar emotioneel doet het best een beetje pijn als je uit zo'n warm bad moet stappen. Dat voelt even koud aan. En ik kan door mijn lichaamsbouw toch al zo slecht tegen zwemmen in koud water. Het is alleen door wilskracht dat ik die temperaturen doorsta. Mijn informele afscheid bij de gemeente voelde echt als een warm bad. "Waarom heb ik toch die stap gezet?" moest ik regelmatig denken als mensen welgemeend tegen me zeiden: "Ik ga je echt missen". Een oud-collega van de politie Rotterdam overhandigde mij daarentegen een mooie, zware doos met de (op zijn Rotterdams uitgesproken) woorden: "Ik weet niet of die hier of thuis gaat ontploffen...". Er bleken later mooie flessen wijn in te zitten. De humor was na al die jaren nog dezelfde. Ik houd hem hier in Hellevoet in de gaten. Ik zal u, jullie missen. Al die plezierige contacten met bijzondere mensen. Voor mij zijn er geen "gewone mensen", iedereen is buitengewoon. Er zijn zoveel talenten, zoveel bijzondere levensgeschiedenissen met voor- maar ook tegenspoed, zoveel doorzettingsvermogen, betrokkenheid en inspiratie. Natuurlijk zie ik de problemen in onze samenleving, maar ik zie toch ook nog steeds, ondanks die sociale veranderingen door de tijd, mensen die echt met elkaar willen samenleven. Alleen zijn we soms niet alert op de manier waarop we daar concreet een bijdrage aan kunnen leveren. Want we hebben het toch zo druk.... Hellevoetsluis heeft een interessante geschiedenis. Die moeten we hier koesteren, opdiepen en oppoetsen en vooral tentoonstellen, op allerlei manieren. Vooral op recreatief en toeristisch gebied kan de gemeenschap hiervan profiteren. We kunnen niet in het verleden leven, alleen in het heden en proberen te bedenken welke kant we moeten opgaan. Daar komen we wel uit hoor, samen met alle buren. Er is meer wat ons verbindt dan scheidt. Bovendien zijn er goede persoonlijke contacten. Als een jongen getogen in Spijkenisse kende ik Hellevoetsluis al. Ik zie nog steeds het groeiende dorp in het polderlandschap voor me. In latere functies heb ik veel met Rotterdam en omgeving te maken gehad, dus ook deze vestingstad. Ik heb me altijd thuis gevoeld op Voorne-Putten. Maar dat ik me ooit nog eens zo thuis zou voelen in Hellevoetsluis, had ik nooit kunnen bevroeden. Een welgemeende dank, een welgemeend tot ziens,

Erik van Heijningen,
ex-waarnemend burgemeester

PS. Weet u wat nu zo leuk is? De nieuwe waarnemend burgemeester Wubbo Tempel heeft spontaan aangeboden deze column over te nemen! Le roi est mort, vive le roi!"

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant