De week van Lucie Schepers (20)

Spijt… Spijt, zegt Ruud altijd, is een zinloze emotie. Je maakt er niets mee goed door ergens spijt van te hebben, en het ergste is nog wel om spijt te hebben van de dingen die je niet hebt gedaan, maar wel had kunnen doen. Misschien is daar wat voor te zeggen, maar de man die aan het tafeltje achter me zit ( terrasje in de Vesting) denkt er anders over.

‘Er zijn, zegt ie tegen de man die tegenover hem zit ‘maar weinig dingen in het leven waarvan ik spijt heb. Eigenlijk wil me maar één ding te binnen schieten.’ De man tegenover hem kijkt hem verwachtingsvol aan, wachtend op de schokkende bekentenissen die nu zeker zouden komen. De man veegde het bier uit zijn snor, en bestelde met de andere hand nog meer bier. ‘Ooit’ begon hij toen, ‘was ik jong en nog maar een paar jaar getrouwd. Ik werkte toen bij een groot chemisch bedrijf in de Botlek in volcontinudienst. Zeven diensten achter elkaar, niet zoals die mietjes van tegenwoordig en niet zeuren, want er moest brood op de plank komen voor alles wat we nog wilden. Het gebeurde in een nachtdienst. Na twee uur werk mocht je dan 10 minuten ‘roken’ of in elk geval pauzeren. Ik koos toen nog voor roken. Wist ik veel, iedereen deed het en anders zat je daar maar. Bij me zat een oude man, die als schoonmaker werkte. Wij noemden dat toen ‘corveeër’. Behalve dat de man gewapend met een bezem de hal schoonhield, verrichte hij ook allerlei hand en spandiensten voor de rest van de ploeg. Hij haalde kroketjes en sigaretten uit de kantine ( was ver lopen) en bezorgde dingen in andere hallen. Die man, begon belangstellend naar mij en mijn gezin te informeren. Hoe lang ik al getrouwd was, of ik kinderen had, waar ik woonde. Ja; ik woonde in Hellevoetsluis, was drie jaar getrouwd en had nog geen kinderen. Die laatste mededeling was voor hem aanleiding om een lang verhaal te gaan vertellen over zijn dochter en schoonzoon die nog steeds geen kinderen hadden. Ze hadden van alles geprobeerd, vruchtbare dagen tellen, andere houdingen en de laatste mogelijkheden die nu nog open stonden waren ivf, of eventueel adoptie, ‘maar ja adoptie: dat is toch niet je eigen bloed’ besloot de man, en begon weer naar mij te kijken: ‘Waarom heb jij eigenlijk nog geen kinderen?’ Nou had ik natuurlijk een heel verhaal kunnen houden over eerst andere dingen willen regelen, maar ik had me al te vaak voor egoïst uit laten maken, dus koos ik voor een antwoord, waarvan ik dacht dat het grappig was. Ik zei dat het een medische oorzaak had; ik heb suikerziekte en mijn vrouw heeft last van witte vloed, dus maken we alleen maar schuimpjes. Ik verwachtte verbazing en daarna en bulderende lach, maar die kwam niet. De man keek me aan, ik zag zijn ogen nat worden en toen zijn gezicht rood en er kwam een moordlustige blik in zijn ogen. Hij greep z’n bezem en kwam dreigend naar me toe. Ik begreep dat ik moest rennen voor mijn leven. Dat deed ik dan ook. De volgende nachtdienst was de man ziek. Ik had toen al een andere baan op het oog, want meer geld was alles wat telde in die dagen. Ik heb hem dus nooit meer gezien. En dat is jammer. Ik hoop dat ie inmiddels kleinkinderen heeft. Tja, dat is eigenlijk het enige waar ik spijt van heb,’ De man tegenover hem nam een slok van zijn bier en zei: ‘dan valt het eigenlijk nog wel mee…Ik heb veel rottere dingen gedaan, maar daar wil ik niet over praten. Niet wanneer ik drink…’
Luus