Een gesprek met Wim Wielenga

Wim, waar we vandaag aanschuiven, wordt door vrienden omschreven als ‘Een prachtvent met een hart van goud. Waren alle mensen maar zoals hij, dan zou de wereld er heel wat beter uit zien’. Ook wordt er een waarschuwing afgegeven: ‘Het is een man met een megaverhaal, maak maar vast twee pagina’s vrij in Groot Hellevoet.’

Als Wim Wielenga, alias Willem Patat, alias de huidige voorzitter van de kledingbank zijn voordeur opent, begrijpen we dat laatste meteen. De spraakwaterval is rijkelijk gevuld en komt meteen tot leven. Wim spreekt met een ietwat hese en doorleefde stem en dat kenmerkt het leven dat hij heeft geleid. 

De vader van Wim is een Fries, zijn moeder komt uit Drenthe. Vader en moeder leerden elkaar na diverse omzwervingen in de oorlogsjaren kennen op Bevrijdingsdag in Amsterdam. Het gezin vestigde zich uiteindelijk in een woning die was gelegen op het bedrijfsterrein van de cacaofabriek in Wormerveer, waar vader werkte. 

“Een prachtomgeving om te wonen voor ondernemende kinderen, zoals ik,” zegt Wim over die tijd. “Ravotten op het terrein, klimmen en klauteren, vissen, je kon het er allemaal. Onze deur thuis stond altijd open, iedereen mocht binnen en mee eten.“ De kinderen van het gezin waren de enigen die op zondag mochten buiten spelen in de streng gelovige omgeving. “Mijn vader zei altijd dat het geloof niet in de kerk zit, in stenen, maar in je hart. En daar moet je naar leven. En dat deed hij ook.” Wim kon heel goed met zijn vader opschieten. “Ik heb heel veel van hem geleerd en gedraag me nog steeds naar zijn voorbeeld.” Vader en moeder waren niet alleen Fries en Drents, de een was voor Ajax, de ander voor Feyenoord. Toen Leo Beenhakker naar Feyenoord kwam, belde zijn moeder Wim vlak voor haar overlijden op om te zeggen dat haar club nu kampioen zou worden. “Ze heeft het helaas niet meer meegemaakt,” vertelt Wim.

Varen
Op wat latere leeftijd werkte Wim als jongen al bij boeren om wat zakgeld te verdienen. Ook kweekte hij wormen, die hij verkocht aan vissers. Al vroeg wist Wim dat hij wilde gaan varen, dus ging hij naar het opleidingsschip Pollux in Amsterdam. Daar behaalde hij bijna de benodigde papieren, maar een trombose weerhield hem van zijn wens om de zee op te gaan.

“Uiteindelijk trof ik tijdens mijn klusjes bij een boer een binnenvaartschipper en vervolgens vond ik werk. Ik was op mijn 18e al stuurman en vrij snel daarna kapitein. “Wim werkte een aantal jaren voor wisselende Duitse bedrijven en maakte onderweg van alles mee. Je vormt toch een soort ‘gezin’, als je een tijd met acht collega’s op een schip zit.” De waterval begint nu extra te stromen, Wim haalt herinneringen uit die tijd op, waar je een complete Groot Hellevoet mee zou kunnen vullen. Wim woonde destijds in Capelle aan de IJssel en later kocht hij een woning in Ridderkerk. Op een gegeven moment had hij ontslag genomen – dat gebeurde enkele malen – en maakt hij de overstap naar het schoonmaakbedrijf van zijn schoonzus. Wim behaalde de benodigde papieren en werd uiteindelijk bedrijfsleider. “Het was keihard werken en uiteindelijk groeide het bedrijf van 18 naar ruim 230 personeelsleden. We deden veel industriële stops, maar ook kleinere klussen.”

Zwarte bladzijde
“Een zwarte bladzijde in mijn leven was de dag voor we een grote stop bij Unilever zouden ingaan. Ik deed nog een klus bij een bedrijf in Spijkenisse. Mijn broer Piet, een beer van een vent van ruim in de 100 kilo, hielp hierbij. Hannie, al sinds jaren trouwe levensgezel van Wim, is inmiddels aangeschoven. Zij vertelt dat broer Piet zo groot was dat er geen jassen voor hem te koop waren. “Die maakten wij zelf, aan de bovenkant net zo breed als twee damesjassen, met nog een stuk ertussen.” Wim vervolgt: Toen een steiger omviel is mijn broer verongelukt. Naast het feit dat ik dit heb zien gebeuren, moest ik toen mijn moeder, zijn vrouw en de familie informeren. Dat is een vreselijke dag geweest. Toch ben ik toen met ruim 70 man de volgende dag begonnen aan die stop.” Wim vertelt het verhaal met tranen in zijn ogen.

Wim Patat
Nadat een zoon de bedrijfsleiding had overgenomen, kreeg Wim het bij het schoonmaakbedrijf steeds minder naar zijn zin. Toen de nieuwe directeur een adviseur aanstelde die hem ging vertellen hoe hij moest werken wist hij genoeg. “Ik heb een hekel aan mannen met pakken aan. Voor je het weet raak je er mee besmet,” merkt hij op. “Ik zou ontslag gaan nemen en dacht aan wat een zekere Walter – een patatbakker waar ik vroeger vaak kwam – tegen me had gezegd: “Jij wordt zelf ooit een grote patatbakker.”

Wim reed over de Olympiaweg bij het Feyenoord stadion en zag daar de eigenaar van Jason’s Place staan. “Ik parkeerde mijn auto en vroeg hem of hij de zaak aan mij wilde verkopen. Dat wilde hij wel en na een tijdje in mijn vrije tijd te hebben meegedraaid heb ik ontslag genomen en ben ik begonnen. Ik moest de overwaarde van mijn huis er in steken, een groot risico. Maar binnen een half jaar begon het te lopen. Er kwamen veel Feyenoorders, waaronder André Stafleu en de vader van Wlodi Smolarek.”

Leuke anekdote is dat Shinji Ono een patatje mayo kwam bestellen. Wim vertelde hem dat hij er pindasaus op moest doen, dan zou hij scoren in zijn eerste wedstrijd. En laat dat nou gebeuren! Ono kwam hem later een speciaal shirt brengen en zorgde ervoor dat de vertaling van zijn bestellijst in Japanse bladen kwam te staan. 

Wim werd steeds bekender en veel beroemde Nederlanders kwamen naar zijn Place. Zo nam Harry Vermeegen er een youtube op. In het filmpje geeft Wim tips voor de nieuwe aankopen van zijn club Feyenoord. Hij serveerde een patatje Gio aan Harry. Ook kwam Martin van Waardenberg naar hem toe voor een zogenaamd culinaire opname. Wim maakte van de zaak een soort clubhuis, dat nu nog steeds bestaat. Recent heeft Wim Jason’s Place na 27 jaar overgedragen en nu helpt hij er nog enkele dagen per week.
Kledingbank
Hannie werkt al een tijd met veel plezier bij de kledingbank. Op aandringen van zijn familie had Wim nog maar net de maandag bestempeld als zijn vrije dag. “Af en toe bracht ik Hannie naar de kledingbank aan de Brielsestraatweg en dronk ik daar een bakkie met initiatiefnemer en voorzitter Walter Hendriks. Toen hij moest stoppen met zijn werkzaamheden heb ik het stokje van hem overgenomen.” Over de invulling van zijn taak benadrukt Wim: “Walter heeft samen met de vrijwilligers iets moois opgebouwd en aan ons nagelaten. Ik voel het als mijn plicht om dit in stand te houden samen met de ruim veertig enthousiaste en betrokken vrijwilligers. De vrijwilligers hebben mijn grootste aandacht hierbij.”

Sponsor
“Mocht er een sponsor zijn die de kledingbank wil ondersteunen bij de aanschaf van een busje, dan spring ik een gat in de lucht,” fluistert Wim Groot Hellevoet nog in. “We halen nu ook al grotere hoeveelheden kleding, gordijnen en bijvoorbeeld linnengoed op bij de mensen. Maar ons wagentje is met twee koffers er in al vol, dus dat schiet eigenlijk niet op.”

Reizen
Alles in zijn leven heeft Wim samen met Hannie gedaan. “Hannie is mijn steun en toeverlaat en gaat mee in alles wat ik doe. Nu is het tijd om wat meer te gaan genieten. We willen meer gaan reizen. Onze eerste trip is naar Ghana, daar bezoeken we de Hand in Hand Community. Die organisatie steunen we al jaren, samen met onze klanten.”

Hannie vertelt dat je ter plekke ook kleine huisjes kunt huren om vandaar uitstapjes te maken in het gebied. Kijk op https://operationhandinhand.nl voor meer informatie.

Geloof zit in je hart, Wim en Hannie bewijzen dat dagelijks!