De Wereld volgens Vincent Vuurtoren

Ophef Er is deze week nogal wat ophef ontstaan over een tweetal zaken. Landelijk was daar het levenslange verbod voor Bram Moszcowics om zijn beroep uit te oefenen en lokaal het ontslag van Andrei Vreeling als lid en secretaris van de Hellevoetse Jongerenraad. Ondanks die ophef zijn een fors aantal zaken in beide gevallen onderbelicht gebleven.

Waar men over onze showadvocaat in Boulevard de uitspraak onredelijk en veel te zwaar vindt, zegt niemand erbij dat deze maatregel al tegen 51 andere advocaten genomen is, bij veel lichtere vergrijpen. Landelijke kranten als de Telegraaf en het AD reppen ( iets anders dan rappen) over zware maatregelen en Andrei zelf noemt het ‘monddood’ maken. Voltaire, lieve lezers, zei ooit ‘Ik verafschuw wat u zegt, maar ik zal uw recht om het te zeggen met mijn leven verdedigen.’ Is hier vrijheid van meningsuiting in het geding? Heeft de gemeente te veel aandacht geschonken, en was het ontslag van Andrei Vreeling uit de Hellevoetse Jongerenraad terecht? Ik ben geneigd om de laatste twee stellingen met ‘ja’ te beantwoorden. Ook hier is immers veel onderbelicht gebleven. Als de maatregel genomen zou zijn na de ‘grap’ met het schilderij van de ezels, zou ik het ontslag volkomen onterecht vinden en zou ik schrijven dat het College met een kanon op een mug heeft geschoten. Maar de voorgeschiedenis is veel langer en begint bij het beruchte Banga lijstje dat toen ook de landelijke pers haalde en Andrei een tochtje naar het politiebureau opleverde. Minder bekend is dat Andrei vertrouwelijke informatie, gezonden aan de HJR lekte en hierop werd aangesproken door zijn begeleider. Daarnaast is de jonge Vreeling ook columnist op Internet en radiomaker bij Radio Voorne. In die hoedanigheid zoekt hij graag de grenzen op, net zoals ik zelf ook in deze column graag doe. De Hellevoetse Jongerenraad is een adviesorgaan van het College en in die hoedanigheid wordt een vorm van samenwerking verwacht. De HJR mag gevraagd, maar ook ongevraagd, adviezen geven en heeft zich steeds op een volwassen manier van die taak gekweten, al waren er natuurlijk puntjes van wrijving. Maar het is niet toevallig dat de HJR afstand neemt van de uitlatingen van haar secretaris via andere kanalen. Zijn mening is dus niet per definitie die van de HJR. Toch had Andrei kunnen begrijpen dat sommige dingen niet los van elkaar kunnen worden gezien. Hij begreep dat in 2012, toen hij als voorzitter terugtrad na het Banga lijstje incident. De HJR mocht daar niet mee worden be- en veroordeeld. De situatie is nu niet zo anders: Vreeling zet zich af tegen de gemeente en dat is zijn goed recht. Maar, zegt een collegelid, daarmee wordt de indruk gewekt dat de Hellevoetse Jongerenraad lijnrecht tegenover het college staat, en dat is zeker niet het geval.’ Minder bekend is ook hoe de zaak juridisch in elkaar steekt. Het reglement van de HJR biedt het college de mogelijkheid om leden te ontslaan. Dat is een regel die bij andere adviesorganen van college en gemeenteraad niet voorkomt, en dat geeft te denken. Het functioneren van de HJR zou door het aanblijven van Andrei Vreeling ernstig belemmerd kunnen worden, en daarom zou een terugtreden op vrijwillige basis wenselijk zijn geweest. Het ontslag door het college geeft hem echter een martelaarsrol die vanuit het college moeilijk te verdedigen is. Zeker omdat het in verband wordt gebracht met de vrijheid van meningsuiting. Is die hier in het geding? Ik denk het niet, het staat Andrei Vreeling immers vrij om via zijn andere functies zijn mening over het college en de gemeenteraad te ventileren. Strafbaar is dat niet, anders zouden dit weekend tienduizenden twitteraars over het Koningslied wel zijn gearresteerd. Andrei is als einzelgänger moeilijk te beheersen en dat hoeft ook niet. Hij moet zijn gang kunnen gaan in wat hij vindt. Een uitnodiging voor een gesprek met wethouder De Jongh werd door hem geweigerd, omdat hij vond dat hij zich niet hoefde te verantwoorden voor wat hij deed. Maar een gesprek iets anders dan tot verantwoording worden geroepen en sowieso moet iedereen dagelijks tegenover anderen verantwoording afleggen voor zijn of haar daden. Dat de gemeente een valse toon in een liedje heeft opgeblazen tot een opera, is jammer, maar helaas. Dat de hele affaire eigenlijk van zo weinig betekenis is, dat de landelijke aandacht zwaar overdreven overkomt is ook erg jammer…
Vincent