‘We hebben heel veel steun aan ons geloof’

Hellevoetsluis – Op 3 mei waren Anton en Ria Naaijen precies 60 jaar getrouwd. Ze gingen, om dat te vieren, er even lekker tussenuit. Een weekje later op 11 mei, kwam burgemeester Peter Rehwinkel op de thee met een mooie bos bloemen. Hij bracht ook de felicitaties over van het gemeentebestuur van Voorne aan Zee.

Door Petra Vangerven

“Dat was wel apart hoor, de burgemeester op bezoek krijgen”, vertelde Ria later. “Het was ook een weekje later. Op 3 mei kwamen onze kinderen langs met een taart met een foto erop. Dat was een leuke verrassing. Ze hebben ons weggebracht voor een paar daagjes weg. Mijn man mag geen auto meer rijden dus dat was erg fijn. Die avond zijn we ook lekker uit eten gegaan. 

Mijn man heeft een zware vorm van Parkinson. Hij is geboren in de Christiaan de Wetstraat in Rotterdam. Zijn ouders waren schippers. In 1958 gingen ze aan land wonen. Ze kwamen terecht in het nooddorp de Wielewaal. Hij heeft in het begin van ons trouwen in een garage gewerkt en is later buschauffeur geworden. Op zijn 58e kreeg Anton een zwaar hartinfarct en moest toen stoppen met werken. Hij is dus al een hele tijd thuis. 

Ik ben zelf een echte Hellevoetse. Ik kom uit Nieuw Hellevoet, van de Rijksstraatweg. Ik ben opgegroeid in een familie van Jehova Getuigen. Mijn opa was zelfs de eerste getuige op het eiland. Dat was zo’n lieve opa. Als Jehova Getuige geloven wij in de opstanding. Dat geeft hoop, ik zie ernaar uit om hem terug te kunnen zien.

Anton en ik hebben elkaar ontmoet tijdens een grote vergadering van de Jehova Getuigen in Gorinchem. Anton was toen nog geen getuige maar zijn broer wel. Die zei: ‘Je moet eens met me meegaan, er zitten harstikke leuke meisjes bij’. Ik had Anton nog helemaal niet gezien. Ik was nog jong, nog maar 16 en alleen maar met mijn vriendinnen bezig. Anton was 19 in die tijd. Op maandagavond stond Anton ineens op de stoep. Ik moest eerst niks van hem hebben, maar dat zag Anton toch anders. Toen hij die avond thuis kwam zei hij tegen zijn broer ”Met dat meisje ga ik trouwen”. Dat zei hij meteen toen hij thuis kwam. Zijn ouders vonden dat helemaal niks. Zij vonden Hellevoetsluis veel te ver weg en ook had hij zijn werk en opleiding nog. Dat was een hele heibel.

Na 8 maanden verkering zijn we getrouwd. We huurden ons eerste huis aan de Opzoomerlaan in de barakken voor twee gulden en 59 cent per week. Zo zijn we begonnen. We doen nog altijd alles samen. We hebben heel veel steun aan ons geloof. Het is hier een hele hechte gemeenschap. Er is heel veel liefde onder elkaar, het is als een warme deken.”