Een gesprek met Megan van Nierop

Hellevoetsluis - De zorg voor jongeren met ernstige psychische problemen is vastgelopen. Kinderen met ernstige problemen als suïcidaliteit, depressie of eetstoornissen krijgen niet de hulp die ze nodig hebben. De wachtlijsten kunnen oplopen tot één jaar, zo constateert de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd. Duizenden kinderen staan op de wachtlijst. Corona heeft de problemen die er al waren verdiept, verscherpt en vergroot.

Groot Hellevoet ontving een email van Megan van Nierop over dit onderwerp, in deze email vraagt Megan om aandacht voor dit probleem. En ze wil graag aandacht vragen voor jongeren die met problemen thuiszitten en niet geholpen worden. Die op een wachtlijst terechtkomen en zich in de steek gelaten voelen.

Megan woont al haar hele leven in Hellevoetsluis. Ze is een gevoelig meisje van 18 jaar en ze werd al op jonge leeftijd geconfronteerd met de problematiek van een eetstoornis en depressiviteit.

Megan wil graag haar verhaal delen om hopelijk jongeren aan het denken te zetten en zich gehoord te laten voelen. “Ieder huisje heeft zijn kruisje en ik wil graag meer aandacht vragen voor jongeren met mentale problemen die in deze Corona-tijd thuiszitten en het moeilijk hebben.”

Ze vertelt: “Ik ben nogal perfectionistisch van aard en wilde ook graag goede controle hebben over allerlei dingen. Ik werd al op jonge leeftijd gepest op school en kreeg daardoor een minderwaardig beeld van mezelf. Toen ik merkte dat ik wel controle over mijn gewicht en lichaam kon hebben, ben ik begonnen met minder eten. Stap voor stap gleed ik af, totdat ik moest stoppen met school en uiteindelijk werd ik langdurig opgenomen.”

Megan vertelt op een duidelijke en volwassen manier over haar ervaringen van destijds, haar verhaal. “Ik kreeg het gevoel erg snel in een bepaald hokje geplaatst te worden. Bij dat hokje hoort een bepaalde behandeling en vervolgens worden alle stappen die in deze behandeling worden genoemd afgewerkt. Maar ieder mens is verschillend en voor echt persoonlijke aandacht en dus behandeling is geen tijd en ruimte. Daarbij komt dat je je figuurlijk blootgeeft tegenover een vreemde, dat is in zekere zin prettig, maar een echt contact is er niet. Ik zou graag ook wat willen weten van en over mijn behandelaar, waardoor er een betere klik kan ontstaan, maar dat is er helaas niet bij. Bij een eetstoornis is het vervolgens het belangrijkst om je gewicht weer op het gewenste niveau te krijgen, voor er wordt gewerkt aan achterliggende problematiek. ”

Eenmaal terug in Hellevoetsluis hoorde Megan van alles en nog wat zeggen over zichzelf. “Met een geestelijke stoornis wordt er snel geoordeeld over je. Je wordt al snel ‘gek’ verklaard. Leeftijdsgenoten zien je niet meer staan en zeggen je niet eens gedag. En er wordt tegen je gescholden, je wordt in je gezicht uitgelachen. Dat werkt dan weer negatief op je zelfvertrouwen, dat toch al niet hoog is, en zo wordt je steeds eenzamer. Wat ook niet helpt, is dat mensen niet goed weten hoe ze met je moeten omgaan. Zelfs in mijn familiekring lukt dat niet altijd en dat is erg hoor.”

Megans’ moeder is bij het gesprek aanwezig en zij knikt af en toe begripvol en liefdevol. Toch is zij het, die vaak de eerste klappen moet opvangen. Megan: “Als ik het echt niet meer zie zitten, wil ik weg uit huis en mijn moeder probeert me dan uiteraard tegen te houden. Dan heb ik mezelf soms echt niet meer onder controle en dat zijn heel heftige situaties kan ik je vertellen."

“Mijn moeder heeft al heel wat ritten met mij moeten maken om me weg te brengen, of om mij te bezoeken toen ik langdurig was opgenomen.” In het gesprek stippen Megan en haar moeder de hulp die zij krijgen aan: “We hebben het idee dat instanties ons verhaal wel aanhoren, maar echt praktische hulp – en dan vooral doorpakken – is er weinig bij. De meeste mensen komen over als een soort ‘bemiddelaars’, zijn erg begripvol, vullen formulieren in en daarna moeten we weer afwachten.”

Megan kan vanwege haar gesteldheid niet veel doen, ze wandelt wat met haar hond en zit vooral erg veel thuis. Ze zou graag iets met dieren, en dan vooral paarden doen. Waarschijnlijk zou een dagbesteding met paarden haar ook verder kunnen helpen in haar ontwikkeling.

Maar het duurt maar en het duurt maar. Het gezin maakt daarnaast erg veel kosten en ook over de vergoeding daarvan bestaat onduidelijkheid. “Meisjes in Spijkenisse krijgen een betere vergoeding voor bijvoorbeeld reiskosten dan wij hier in Hellevoetsluis en dat vinden we opmerkelijk.”

Wat Megan erg belangrijk vindt, is dat ze in haar eigen Hellevoetsluis wordt gezien. Dat mensen elkaar gedag zeggen, ook jongeren. “Mensen hebben zo snel een oordeel. Een groet of een glimlach doet ieder mens toch goed? Dat gebeurt veel te weinig, jongeren zien elkaar vaak helemaal niet staan, hebben een zekere arrogantie over zich. Steun en het gevoel gezien te worden is zo ontzettend belangrijk, het zit vaak in heel kleine dingen. Ik wil echt iedereen oproepen om hier wat aan te doen, het kost namelijk niets en nauwelijks moeite.”

Terwijl de foto’s ter afsluiting van dit gesprek gemaakt worden vertelt Megan over hoe haar toekomstbeeld er uit ziet. “Ik hoop straks volwassenenonderwijs te gaan volgen en in de toekomst mijn ervaringen in te zetten om écht iets te verbeteren in het wereldje waar ik me nu gedwongen in bevind. En ik hoop nog veel te kunnen reizen.”

Eigenlijk heel gewone dingen, een toekomstdroom van een leuke, jonge meid.

Vorige week werd een speciale website in het leven geroepen om jongeren tot en met 24 jaar te helpen. https://www.allesoke.nl biedt support aan iedereen tussen de 18 en 24 jaar als het even niet zo lekker gaat. Je kunt ook (anoniem) chatten op bellen met iemand 0800-0450. Deze vrijwilligers zijn getraind om écht naar jou te luisteren, zonder oordeel.

Zit je niet lekker in je vel? Heb je problemen op werk, studie of school? Gaat het niet lekker thuis? Maak je je zorgen om de toekomst? Zit je iets dwars wat je echt even kwijt moet? Of heb je geen flauw idee waarom, maar je voelt je gewoon niet oké. Alles is bespreekbaar. Geen onderwerp is te gek of raar en geen probleem te klein of te groot. Je krijgt alle ruimte om je verhaal te doen. Als je dat wil kunnen ze ook met je meedenken hoe je weer een stap in de goede richting kunt zetten. Je hebt daarbij altijd zelf de regie. Gratis en anoniem bellen met een getrainde vrijwilliger. kan elke dag tussen 14:00 en 22:00 uur.

Megan ondersteunt dit soort initiatieven van harte: “Het is gewoon fijn om anoniem aan iemand je verhaal kwijt te kunnen, zonder dat er wordt geoordeeld!”.