Het drijvende zwembad
Algemeen 1.382 keer gelezenHet is 24 juni 1950. De foto illustreert duidelijk wat zich tijdens de Tweede Wereldoorlog binnen de Hellevoetse vesting heeft afgespeeld. De ooit zo dichtbebouwde Westzanddijk is praktisch kaal geslagen; alleen het zogeheten Bellenhuis en de molen met wat aanpalende bebouwing staan nog overeind.
Toch is dit trieste decor de achtergrond van een feestelijke gebeurtenis waarvoor een honderdtal mensen zich heeft verzameld. Aan de kade ligt het in oude glorie herstelde, drijvende zwembad, waarvan de Duitse bezetter alleen het nog uit dennenstammen bestaande vlot, waarop het bad was gebouwd, had overgelaten. Door gebrek aan geld en materialen duurde het maar liefst vijf jaar voordat het onlosmakelijk met Hellevoetsluis verbonden bad weer in ere was hersteld. Weliswaar wat kleiner dan het oorspronkelijke, maar met twee bassins en een aantal kleedkamers op de opbouw kon men weer vooruit. Het herstel, uitgevoerd door het Bouw- en Montagebedrijf dat zich na de oorlog op de vroegere Rijkswerf had gevestigd, had zo’n f 16.000 gekost. Een bedrag dat in die tijd niet zo een, twee, drie beschikbaar was.
Voor de werving van leden was in Tivoli een ‘propaganda-avond’ gehouden. Geholpen door nieuwe leden en de steun van omliggende gemeenten, was dat bedrag toch op tafel gekomen. Door de harde wind kon het bad voor de openingshandeling nog niet naar de eigenlijke ligplaats in het Kanaal door Voorne worden gesleept. Daarom vond die plaats aan de Westzanddijk. Burgemeestersdochter Hermientje van Eysinga knipte het lint door, de Hellevoeters hadden hun zwembad weer terug. Het nieuwe bad bleek al gauw te klein. Vooral nadat ook de omliggende gemeenten de mogelijkheden voor schoolzwemmen hadden ontdekt, bleek er dringend behoefte aan uitbreiding. Die kwam er in de jaren erna diverse keren, totdat in 1973 de eerste paal werd geslagen voor een vaste accommodatie: Sporthal De Eendraght.
