5 mei en onze vrijheid nu

Hellevoetsluis - 5 mei, een datum die voor iedereen iets zegt. "Omdat vrijheid niet vanzelfsprekend is" horen we al jaren. Op de kop af 75 jaar later, is onze vrijheid inderdaad even niet meer vanzelfsprekend.

Door Wendy de Wit

De anderhalve meter samenleving en 'Het nieuwe normaal.' We weten allemaal dat we met een virus te maken hebben dat onze hele maatschappij van vrijheden, maar ook levens, beroofd. Het wordt vergeleken met een oorlog. Een oorlog die we al 75 jaar niet meer hebben gekend. Heftige vergelijking. Net als de leus 'Het nieuwe normaal'. Die vind ik echt wat ongelukkig gekozen. Dit is niet 'het nieuwe normaal' dat lijkt te suggereren dat het voortaan altijd zo zal zijn. Op sociale media zie ik mensen daarop reageren. Er is angst dat onze vrijheden voor altijd beperkt zullen zijn. Er worden zelfs actiegroepen opgericht die willen protesteren. Behalve dat het virus en de vrijheidsbeperkende maatregelen veel mensen hard treft, brengt het ook angst tot aan de voordeur.

Ondertussen roept Trump over opzet in het spel van de Chinezen. Ik ben niet van plan een hekel te krijgen aan Chinezen. Ik zie een parallel ontstaan met een donker verleden. We leven in een onzekere tijd, het komt vast wel goed. Dat klinkt lekker makkelijk maar als je tien jaar hard werken ziet verpieteren omdat je zaak niet open mag en je koelkast thuis niet gevuld kan worden door geldnood, is het wel meer dan 'het komt wel goed'. Een humanitaire en economische ramp is wel degelijk gaande zoals ik ernaar kijk. Iets dat wij in Nederland 75 jaar lang ver van ons bed hebben weten te houden. Dat was iets voor verre landen en asielzoekers. We houden van onze vrijheid, hebben dat elk jaar gevierd. Ik hou voor ogen dat we dit opnieuw zullen gaan vieren. Maar wel zodra het geen levens meer kost omdat de IC's overbelast zijn en de zorg weer ademruimte heeft. We zijn al heel lang niet meer zo massaal echt ergens echt onzeker over geweest. Ik geloof persoonlijk niet dat onze huidige beperkingen voor altijd zullen duren, ook al lijken ze na de afgelopen weken wel al eindeloos lang te duren. Spanje en Italië zetten voorzichtige stappen om de vrijheid van hun burgers weer te vergroten. Dat geeft moed. De nasleep van de tweede wereldoorlog hevelde over generaties heen. Die oorlog was vele malen ingrijpender dan wat we nu meemaken. Hun vrijheid moest worden bevochten, die van ons krijgen we terug. Maakt dat gevoelsmatig een verschil? Durven we de moed erin te houden met zijn allen? Ik voel onze Bevrijdingsdag dit jaar extra binnenkomen. Nooit eerder maakten velen van ons mee wat het echt betekenen kan.