Corona gedachtespinsels...

Net als vele anderen ben ik vooral thuis te vinden. Ik ben een van de gelukkigen die nog niet ziek is. Misschien wordt ik dat nog, misschien was ik het al. De laatste tijd lijk ik wat meer te kuchen. Hypochonder was ik niet maar van dit virus zou je het bijna worden. Zekerheid is er niet.

Door Wendy de Wit

Vanuit mijn tuin kijk ik naar de mensen aan de overkant, die hun net opgeleverde huizen betrekken en ik vraag me af hoe het na deze volksgezondheid crisis met de economie zal gaan. Ik geef mijn eigen vader geen drie zoenen meer. In de kranten lees ik over hoe de wereld maatschappij zich verhoudt tot alles wat er gaande is. Het is soms nog niet te bevatten. Ik vraag me af hoe de zzp-ers en kleine ondernemers dit gaan overleven en durf niet goed te denken over wat er zich afspeelt in de ziekenhuizen.

Gelukkig heb ik een hond, daardoor maak ik nog een paar keer per dag een ommetje. Op gepaste afstand maak ik een praatje over ditjes en datjes met de vaste gezichten die ik op de route tegenkom terwijl mijn hond snuffelt aan die van hen. Honden mogen nog snuffelen. Ineens vraag ik me af hoe het zit met sex? De hele datingwereld staat stil, maar las net in een van de kranten dat dating apps nu meer gebruikt worden dan ooit. Al die singles kunnen nu in ieder geval eindeloos lang blijven kletsen met een potentiële match. Elkaar ontmoeten gaat nu even niet. Het collectief ongemak is te dragen zolang we het met zijn allen doen voor het grotere doel. Dat is normaliter een gegeven van socialisme. En nu, in deze tijd, in onze democratie, ineens ontzettend waar. We hebben het ermee te doen en iedereen weet inmiddels waarom. Ik wil het verhaal vergeten dat een ziekenhuismedewerker me vanmorgen na haar tien-urige nachtdienst vertelde over wat ze ziet gebeuren op de IC. Tegelijkertijd wil ik de mensen die alleen lagen te sterven niet vergeten. Het maakt me bang en bezorgd. Ik stuur mijn kennissen in Italië en Spanje liefdevolle berichtjes dat Nederland hen niet vergeet.

Ik wil wakker worden en me in het gevoel blijven wanen dat je nog niet beseft: "Oh ja, Corona.." Het normale leven gaat ondertussen nog gewoon door. Kinderen worden geboren, tantes zijn jarig, roddels worden gedeeld, tuinen verzorgd, zonnebrand wordt gesmeerd en er komt ergens bij iemand een pizza uit de oven. We leren dat er met minder nog steeds veel mogelijkheden zijn en doen verder ons best. Maar voor alle mensen die na deze crisis niets meer over hebben, dan groot verlies, huilt mijn hart.