Afbeelding
Een gesprek met...

Kaat Stieber

Algemeen 1.026 keer gelezen

Hellevoetsluis - Deze week gingen we weer in gesprek met een inwoner van gemeente Hellevoetsluis. De nu 47-jarige Kaat Stieber werd geboren in Heenvliet tijdens de jaarlijkse paardenmarkt. Ze groeide daar ook op, maar ook op Flakkee en in het buitenland.

'Uiteindelijk ben ik naar Nederland gekomen en gestrand in Hellevoetsluis', vertelt Kaat. 'Dat zou eigenlijk tijdelijk zijn, maar ik ga hier geloof ik nooit meer weg. Dat was in 2007. Ik kon hier toen snel een huis vinden wat ook heel veel ruimte had en dat was precies wat ik zocht. Maar ik heb hier inmiddels zo veel opgebouwd, dat ik hier dus niet meer weg ga.'

Kaat vertrok op haar 17e naar Amerika. Daarna was ze even kort terug in Nederland, om vervolgens weer naar Spanje te vertrekken. 'Mijn grote eerste liefde was theater. Ik was dus veel in het buitenland om mijn werk te doen. Fotograferen deed ik altijd al, eigenlijk van kinds af aan. Toen de crisis kwam in 2010, stond ik in de kroeg De Witte Aap tegenover de fotovakschool in Rotterdam en bedacht ik me ineens, dat ik dat ook ooit wilde gaan doen. En een week later stond ik ingeschreven. Ik had daar op dat moment vanwege de crisis de tijd voor. In 2011 kwam ik van de fotovakschool af en ben ik aan het werk gegaan. Eigenlijk was het altijd mijn bedoeling om het theaterwerk te combineren met fotografie en heb dat in het begin dus ook gedaan. Toen ik mijn papiertje had, ben ik begonnen met familiefotografie, omdat ik dacht dat zo hoorde. Ik heb dat ook altijd ontzettend leuk gevonden en heb van half Hellevoetsluis een bruiloft gefotografeerd, maar een paar jaar geleden had ik ineens zoiets van, wacht even, ik ging toch kunstfotografie doen? Het werk wat ik nu maak, is eigenlijk het fotograferen van de verhalen die in mijn hoofd zitten. Het fotograferen is dus een middel om die verhalen te vertellen. Alles wat in mijn hoofd zit, is alleen van mij zolang het daar blijft zitten. Niemand kan dat dan zien. Iedereen fantaseert en ik heb een erg rijke fantasie. Maar mijn voordeel is dat ik het kan uiten en dus kan laten zien wat ik zie. In het theater deed ik dat in zekere zin ook al, alleen waren de middelen dan veel beperkter. Ik deed alles zelf en maakte de kostuums ook zelf, maar je kunt niet alles maken. Bijvoorbeeld vlinders om je hoofd heen laten vliegen om maar iets te noemen. Dat kon dus niet, maar in een foto kan dat met de huidige technieken heel makkelijk. De helft van mijn fotografie is dan ook de nabewerking, daar gaat veel tijd in zitten. Maar het geeft heel veel voldoening, want ik kan mijn eigen gedachtegang en verhaal vertellen. Eigenlijk alles wat in me opkomt en wat ik de moeite vind, dat zet ik om in een foto.'

De inspiratie van Kaat kan heel verschillend zijn. Soms is het bijvoorbeeld alleen maar een plaatje wat ze ineens voor zich ziet. 'Pas zag ik een meisje met een hele grote vis in haar armen in het water staan. Dat vond ik wel grappig en die heb ik dus inmiddels gemaakt. Maar soms zijn het ook verhalen die je vertelt, omdat je bijvoorbeeld ergens mee zit. Zo heb ik vorig jaar een niet zo'n fijne tijd gehad. Mijn vader was heel erg ziek en is uiteindelijk ook overleden. Daar heb ik twee series over gemaakt die dan ook een veel diepere betekenis hebben. Mijn verhaal hoeft ook niet per se andermans verhaal te zijn. Ik heb er wel een verhaal bij, maar ik dwing ze niet op aan de mensen door dat er altijd bij te leveren. Ik krijg vaak wel van de kunstkenners te horen dat ze voelen dat er meer achter zit. Maar je mag ook gewoon je eigen verhaal ervan maken. Net als met liedjes eigenlijk, dat je denkt dat ieder liedje voor jou geschreven is, dat mag dus met mijn werk ook. Zo heb ik vorig jaar ook een serie over carnaval gemaakt met allemaal kinderen die als dieren verkleed zijn. Dat had voor mij te maken met het leven. Je wordt schoon en rein geboren en naakt. Dan ga je allemaal maskers dragen in je leven, om je bijvoorbeeld beter te kunnen presenteren of om jezelf te beschermen. In de eindfase van je leven, vallen al die maskers weer af en dan wordt alles weer heel puur. Ik heb ze naast het sterfbed van mijn vader gemaakt en dat had er dus heel erg mee te maken. Maar dat was dus mijn verhaal, een ander mag bijvoorbeeld een werk ervan kopen, omdat het doet denken aan hun eigen kind. Dat heb ik er dus ook over gehoord. Zelfs iemand die drie werken heeft gekocht, omdat ze drie kinderen hebben. En dat mag allemaal. Soms ben ik wel eens bang dat verhalen te zwaar zijn, alhoewel het wel zo is, dat die werken dan juist heel licht van kleur zijn. Misschien probeer ik het dan zo wel een beetje te compenseren. Overigens moet men niet denken dat ik heel depressief ben of zo, want ik ben toch echt heel erg vrolijk van aard.'

Kaat exposeert haar werken regelmatig, waar ze dan ook gekocht kunnen worden. Al staat dat in deze tijd wel allemaal een beetje 'on hold'. 'Op dit moment loopt er nog wel een expositie in een kleinschalige galerie. Ook komt er een tweede expositie aan in een museum. Verder zou ik nu eigenlijk ook in Brussel exposeren, maar dat is helaas uitgesteld. Ik hoop ook dat er een keer een mogelijkheid komt voor een expositie hier in de buurt. En in Hellevoetsluis zelf, zou natuurlijk helemaal heel erg leuk zijn. Het grappige is nu namelijk dat er zelfs werk van mij in New York heeft gehangen en men mijn werk in Hellevoetsluis amper kent.'

Onlangs heeft Kaat de Grote Paul fotoprijs gewonnen. En dat is iets, waar ze uiteraard heel erg trots op is. 'Ik kreeg dat echt om 1 minuut over 12 te horen net in het nieuwe jaar, ik had mijn champagne nog niet eens op. Deze prijs is in het leven geroepen nadat de bekende fotograaf Paul Huf is overleden. Hij wordt sindsdien ieder jaar uitgereikt. Je wordt eerst een jaar genomineerd en dat kan maximaal drie jaar achter elkaar. Ik was pas een jaar genomineerd en daarom was het echt een verrassing dat ik hem kreeg. Helemaal omdat ik eigenlijk in een hele andere hoek zit dan de andere fotografen die veelal reportages maken of landschappen. Wat ik doe, is meer fine art fotografie en dat wil eigenlijk zeggen dat je iets helemaal naar je eigen beeld maakt. Maar eigenlijk vind ik mezelf ook wel een surrealistische kunstfotograaf, omdat ik me, buiten dat ik me laat inspireren door oude, gouden meesters, ook laat beïnvloeden door surrealisme.'

Kaat woont samen met haar twee dochters. In de loop der jaren is ze steeds meer van Hellevoetsluis gaan houden, omdat ze het er steeds mooier vindt worden. 'Toen ik hier kwam wonen, was de vesting naar mijn idee een beetje een allegaartje. En tegenwoordig kan ik er best wel trots op zijn. Wel zou ik het leuk vinden om Hellevoetsluis steeds meer te vermengen met de kunst en cultuur die er hier is, al is die er naar mijn idee wel een beetje weinig. Dat zou van mij best wel wat meer mogen. Bijvoorbeeld een theatervoorstelling buiten in de vesting, want dat is toch een prachtig decor. Of misschien meer kunstroutes of iets dergelijks. Het zou mooi zijn als daar wat meer animo voor was.'

'Prettig aan Hellevoetsluis vind ik de natuur hier om ons heen, zoals het bos en het strand. En dat terwijl we hier toch ook alle faciliteiten bij de hand hebben. Ik dacht dat de grote stad mij meer zou blijven trekken, maar dat is me inmiddels eigenlijk allemaal veel te druk geworden. Voor mij dus echt een goede reden om gewoon lekker hier te blijven wonen!'

Afbeelding
Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant