Hellevoeters in het buitenland: Van wereldreiziger naar paria
Actueel 1.057 keer gelezenWie had dit scenario ooit kunnen bedenken toen we 6 maanden geleden uit Hellevoetsluis vertrokken met het idee zo'n 2 á 3 jaar te gaan rondreizen door Zuid Amerika met onze truck? Het Coronavirus en vooral ook de verstrekkende consequenties hebben gezorgd voor een wereldwijde ommekeer in ieders leven en dus ook het onze.
De afgelopen maanden hebben we met veel plezier en verwondering door Argentinië en Chili gereisd. Wat een prachtige landen en wat een lieve, gastvrije mensen overal! We ontmoeten veel locals, worden belangeloos geholpen op allerlei fronten en uitgenodigd op vele asados (BBQ's). De truck met de motor voorop is hier enig in z'n soort en overal waar we komen zijn mensen super enthousiast en maken foto's en filmpjes en vormt het altijd opening tot een praatje en vaak dus ook tot een uitnodiging en zelfs tot vriendschappen.
In Vuurland bezoeken we musea waarin veel gesproken wordt over de blanken ontdekkingsreizigers en later kolonisten die daar honderden jaren geleden aankwamen en de oorspronkelijke bevolking uitroeiden door voornamelijk ziektes die ze meebrachten. Het is allemaal lang geleden.
Ondertussen is het Coronavirus in China ontdekt en voel ik eind januari dat ik alert ben in de buurt van de vele Chinezen die in Ushuaia (de meest zuidelijke stad in Zuid Amerika) rond lopen. Ik moet lachen om al die mondkapjes die ze alleen afdoen bij het nemen van selfies. Als er twee weken later een Chinees naast me zit te hoesten, bemerk ik de eerste angstgevoelens bij mezelf.
Daarna gaat het snel. Het virus wordt door reizende mensen verspreid en bereikt nu ook de westerse wereld (nog steeds ver van ons bed). Achteraf snap ik niet waarom ik gedacht heb dat het hier in Zuid Amerika niet zou gebeuren of dingen heb gedacht als "ach het is maar een griepje" en "wat een massahysterie". Want ook hier volgt natuurlijk een eerste besmetting begin maart en dan nog duurt het twee weken voor bij ons het kwartje valt. Dit kan wel eens heel vervelend gaan worden!
Wat volgt is een race tegen de klok in Chili van vier dagen, waarin we proberen zo ver mogelijk naar het noorden te komen, of in ieder geval de ferry te halen die we moeten nemen om überhaupt verder te kunnen richting warmere oorden (het wordt hier winter en hoe!) of het vliegveld in Santiago. Ieder moment kan het verboden worden om je te verplaatsen en dan willen we wel op een veilige plek zijn. Ondertussen merken we een grote verandering in hoe er tegen ons aangekeken wordt. Locals zijn bang en boos en zien ons als de veroorzaker van al deze ellende, reizigers die virussen verspreiden. We worden steeds onvriendelijker behandeld, soms ronduit bot, worden weggestuurd uit dorpen, er wordt ons toegang tot de pont geweigerd (!) en komen we dus steeds meer klem te zitten. Wat als ons straks ook voeding en gezondheidszorg geweigerd gaat worden! We zijn bang, emotioneel en in paniek.
Gelukkig heb ik een achterneef in Chili wonen die bereid was om ons te ontvangen en waar we ook langere tijd mogen blijven. Na een spannende rit van 8 uren (roadblocks, politie, boze locals enz…) zijn we daar veilig aangekomen. We zijn in zelf quarantaine gegaan voor 14 dagen in onze truck en hopen dat we niet besmet zijn. Hoe het hierna verder gaat weet niemand. Overal heerst onzekerheid, ook in Nederland. We wensen iedereen dan ook veel sterkte de komende tijd en alsjeblieft please flatten the curve!
