Bea van der Wilk

Hellevoetsluis - Ook deze week gaan we in gesprek met een inwoner van gemeente Hellevoetsluis.  De nu 56-jarige Bea van der Wilk werd geboren in het oosten van het land, in de buurt van Arnhem. Op 17-jarige leeftijd maakte ze voor het eerst kennis met Hellevoetsluis.

'Mijn moeder verhuisde naar Hellevoetsluis en ik verhuisde als braaf meisje mee', vertelt Bea. 'Maar eigenlijk vond ik het hier verschrikkelijk kaal. Ik was natuurlijk bomen en bos gewend. Na twee jaar ben ik toen met mijn moeder mee naar Spijkenisse verhuisd. Maar daar vond ik het nog erger. Toen ik naar Spijkenisse ging, bleef mijn broer in Hellevoetsluis. Mijn moeder was nogal streng en ik mocht dus niet veel uitgaan. Daarom ging ik lekker bij mijn broer logeren en daar kon dat dus wel. Ik ging naar de Barbier en de Strandtent, maar mijn favoriet was De Stoomketel in de Vesting. Dat was naast de huidige bowlingbaan. Ik heb mijn man hier in Hellevoetsluis leren kennen, hij is een echte Hellevoeter. We zijn eerst in Rotterdam gaan samenwonen en in 1987 zijn we naar Hellevoetsluis verhuisd. Mijn man was toen gedetacheerd bij Bouwfonds Nederland. In die periode werden de woningen in de Bonsen Hoek gebouwd. Hij had hier leuke huizen gezien, maar mijn eerste reactie was dat ik helemaal niet terug wilde naar Hellevoetsluis. We woonden toen in de Alexanderpolder in Rotterdam en daar had ik het prima naar mijn zin. Maar we zijn toch gaan kijken, want eigenlijk kwamen we ook best veel in Hellevoetsluis bij zijn zussen en zijn ouders. We gingen hier ook uit en vaak naar het strand. En het zag er zo leuk uit, dat we er zijn gaan wonen. Uiteindelijk heb ik hier met heel veel plezier 32 jaar gewoond. Sinds augustus vorig jaar wonen we aan de Kanaalweg en daar wonen we met nog veel meer plezier.'

'Ik zou een opleiding gaan doen om met kinderen te kunnen werken die extra zorg nodig hebben. Bijvoorbeeld vanwege een verstandelijke beperking. Dat is altijd al mijn passie geweest. Ik wilde een opleiding in Arnhem gaan volgen, maar toen ik hierheen verhuisde kon dat dus niet meer. In Rotterdam was wel een opleiding, maar die zat al vol. Ik ben toen gaan werken bij de 4=6 in de Struyten. Zodoende had ik dus al wel vrij snel een leuk vriendinnenclubje en met elkaar gingen we echt overal naartoe. We gingen uit met elkaar, zwommen in het kanaal, we deden echt van alles. Bij de 4=6 heb ik zo'n twee jaar gewerkt en na die tijd, toen ik dus naar Spijkenisse verhuisde, ben ik bij de Postbank in Den Haag gaan werken, wat nu de ING is. Ik ben toen ook de avondmavo gaan doen, wat ze in die tijd ook wel de moedermavo noemden. Ik had alleen lager beroepsonderwijs, want eigenlijk deed ik niet veel op school. Ik zag daar toen het nut niet zo van in.'

'Ik heb altijd gezegd, als ik zwanger wordt, wil ik graag thuis zijn voor de kinderen. En dat heb ik dus ook gedaan. Ik had vroeger namelijk niet zo'n hele leuke thuissituatie. Dat was de reden dat ik er wel wilde zijn voor mijn kinderen. En mijn man wilde carrière maken, dus dat kwam heel goed uit. Onze eerste werd geboren in 1988 en we hebben drie kinderen in totaal. Daarna ben ik weer gaan leren, want ik wilde nog steeds heel graag iets met kinderen die extra zorg nodig hebben, gaan doen. Dat bleef alsmaar kriebelen. Toen onze jongste drie of vier jaar was, ben ik een psychosociale opleiding gaan doen in Utrecht. Daar kon je dan councellor mee worden. Je kon richtingen kiezen en ik heb dus veel opdrachten en scripties gedaan over alles wat met kinderen te maken had. Zo ging bijvoorbeeld mijn eindscriptie over hechtingsstoornissen. Omdat het een particuliere opleiding was, ben ik ernaast ook gaan werken. Ik heb toen gebeld met het medisch kindertehuis in Oostvoorne of ik daar stage kon lopen. Zo kon ik meekijken hoe het daar ging en hier kreeg ik eigenlijk vrijwel gelijk een tijdelijke baan aangeboden. Ik ben hier wel echt voor de leeuwen gegooid, maar heb daar wel heel veel door geleerd. Ik heb er zo'n anderhalf jaar gewerkt en daarna ook nog bij de Zuidwester en nog een paar andere bedrijven. Dat was voornamelijk werk als invalkracht en ook hier heb ik dus veel ervaring door op kunnen doen. Mijn gezondheid is helaas niet zo heel goed en toen wij vorig jaar gingen verhuizen, was ik blij dat ik toen even geen werk had, omdat we het gewoon echt heel erg druk hadden. En nu wil ik best wel weer werken, maar ondertussen was er een leuke vrijwillige functie op mijn pad gekomen. Ze zochten namelijk vrijwilligers bij de soos en omdat dit echt mijn doelgroep was, ben ik dat gaan doen.

Sociëteit De Schakel organiseert activiteiten voor mensen met een verstandelijke beperking, zoals sjoelen of een bingo. En omdat we dit jaar 40 jaar bestaan is clown Kwep ook al een keer geweest. Zij doen dit werk dus al 40 jaar en huren daarvoor iedere maandagavond ruimte in buurthuis De Klinker. Ik ben in september begonnen en ze zochten ook een voorzitter. Ik zag dat als een leuke uitdaging en ben dat erbij gaan doen. Ik vind het leuk om dingen te regelen en op de kaart te zetten en heb het dan ook heel erg naar mijn zin. Wij maken ieder jaar een jaarprogramma en krijgen daar ook wat subsidie voor van de gemeente. Nu ben ik bijvoorbeeld druk bezig met het zoeken naar sponsors voor onze jaarlijkse dagreis en daar kunnen we er eerlijk gezegd nog wel een aantal van gebruiken. Onze leden betalen per jaar een vast bedrag en van alles bij elkaar doen we dus leuke dingen met ze, zoals de dagreis. Hoe meer sponsorgeld we hebben, hoe kleiner hun eigen bijdrage is. Het mooiste is natuurlijk als ze helemaal niks hoeven te betalen, maar dat er juist iets extra's gedaan kan worden, zoals een ijsje of een lekkere lunch. De bedoeling is dat we dit jaar op 12 september naar de dierentuin in Antwerpen gaan. In totaal hebben we 21 leden, waarvan de jongste nu 15 jaar is en de oudste is 80. Ze komen overigens niet alleen uit Hellevoetsluis, maar ook uit Brielle, Oudenhoorn en Oostvoorne. We vervullen dus eigenlijk een regionale functie. We zitten nu wel op het randje met het aantal begeleiders, dus daar kunnen we best een paar nieuwe vrijwilligers bij gebruiken. Je hoeft hiervoor geen opleiding te hebben, maar wel affiniteit met de doelgroep. Ook moet je heel veel geduld hebben en erg flexibel zijn. En hoe meer begeleiders we hebben, hoe meer leden er welkom zijn. Bovendien hebben we een hele fijne groep met liefdevolle mensen. En het werk is ook heel erg leuk en de mensen zijn zo onbevangen en puur. Bovendien is het heel erg dankbaar werk om te doen. Vanwege de verhuizing van onze penningmeester naar het midden van het land, zijn we overigens ook nog op zoek naar een nieuwe penningmeester. Mensen die hiervoor interesse hebben, kunnen zich dus ook aanmelden.'

Bea woont na al die jaren nog steeds met heel veel plezier in Hellevoetsluis. 'Het is een vrije en ruime plek om te wonen. Ik ben gek op het water en strand en dat is hier allebei. Dat ruimtelijke vind ik dus erg fijn. Ook de mensen die hier wonen zijn fijn, het is gewoon prettig volk. Toch hou ik ook wel van de stad en dan is Rotterdam ook weer best dichtbij. Maar zelf ben ik toch blij dat ik vrij woon, zeker hier aan het kanaal. Zeg maar dat ik gewoon een hele blije Hellevoeter ben. Wel heb ik nog een tip voor de Hellevoeters en dat is 'kijk eens wat meer naar je medemens'. Zeker met vrijwilligerswerk kun je namelijk heel veel voor een ander betekenen!'