Efe Case

Hellevoetsluis - We gaan deze week weer in gesprek met een inwoner van gemeente Hellevoetsluis. Veertig jaar is hij, kunstenaar Efe Case, geboren en getogen in Hellevoetsluis. Als persoon treedt hij niet graag op de voorgrond en echt makkelijk te vinden, is hij dus ook niet. Maar gelukkig is dat toch gelukt!

'Na de basisschool, ben ik naar het LBO gegaan', vertelt Efe Case. 'Dat was vroeger de Stabilo. Hier heb ik installatietechniek gedaan. Daarna ben ik naar de MTS gegaan, een vierjarige opleiding en hierna ben ik gaan werken. Eerst via uitzendbureau's, dus ervaring opdoen. In die tijd werd ik gebeld door een oude collega van mij. Hij werkte bij een bedrijf in de Botlek en vroeg of ik daar wilde komen werken. Dat wilde ik wel en daar werk ik nu nog, als mechanisch monteur. Op dit moment ben ik hier in opleiding voor werkvoorbereider. Nu ben ik daar drie dagen in de week mee bezig, maar vanaf december is het de bedoeling dat ik dit 40 uur per week ga doen.'

Naast zijn fulltime baan, is Efe Case echter ook kunstenaar. 'Dat is begonnen met graffiti, toen ik een jaar of 12,13 was. Ondanks mijn Turkse afkomst, ging ik weinig met Turkse jongeren om. Ik deed vroeger heel veel aan skateboarden en daarin had ik mijn vriendenkring. Ik had mijn eigen dingen en bezigheden en ook mijn eigen muziekkeuzes, zoals Heavy Metal en Hip-Hop. En zo kwam ik dus met graffiti in aanraking. Samen met wat vrienden zijn we toen eerst begonnen met taggen. In die tijd leerde Ik Teun kennen en zijn handtekening was 'Case'. Toen hij ermee stopte, vroeg hij of ik zijn naam over wilde nemen en deze zo dus levend te houden. Later heb ik er Efe voor gezet. Efe zijn guerillastrijders uit de streek in Turkije waar ik vandaan kom. Het zijn freedom fighters die stelen van de rijken en dit aan de armen geven, een soort Robin Hoods. Dus dat heb ik er voor gezet. Na de graffiti ben ik ook wat figuren erbij gaan doen, maar eigenlijk liet ik voornamelijk overal mijn naam achter. In tunnels, op muren of 's nachts op pad. Super illegaal natuurlijk, maar gelukkig ben ik nooit gepakt. Mijn ouders waren er eerlijk gezegd niet echt blij mee, maar aan de andere kant zagen ze ook wel dat ik lekker bezig was met een hobby. Ik deed gewoon mijn eigen ding zeg maar, dus skateboarden en graffiti.'
Wat later kwam Efe Case in aanraking met sjabloon snijden en dat trok zijn aandacht. 'Ik ben daar toen ook mee begonnen en hier mee verder gegaan. Uiteindelijk deed ik geen graffiti meer, maar alleen nog stencillen. Ik ging daar voornamelijk thuis mee aan de slag, maar ik deed het ook nog wel eens op straat. Dat moet je zien als je handtekening achter laten en de mensen laten zien dat je er bent. En het mag tenslotte ook gezien worden.'

Na een paar jaar stencillen, zag Efe Case het werk van kunstenaar Shepard Fairey uit Los Angeles. 'Hij had toen een campagne en schreef overal 'Obey' bij. Hij werd hierin geïnspireerd door het boek 1984 van George Orwell. Een van zijn afbeeldingen zag ik op een shirt van een bekende rockband. Als karakter had hij de worstelaar André The Giant en ik was erdoor getriggerd. Toen ben ik gaan zoeken op internet. Dat was nog in de tijd dat je steeds moest inbellen. Zo leerde ik Shepard steeds beter kennen en zijn werk. Ik zag toen ook dat hij overal een sticker plakte. Hij noemt dat fenomonologie. Het gaat er dan om, dat hoe meer stickers je plakt, hoe meer mensen het zien en zich gaan af vragen wie of wat daar achter zit. Dat had mijn aandacht en ben ik dus ook gaan doen. Als karakter koos ik Adile Nasit, zij was een hele bekende Turkse comedy actrice en zij staat dus op mijn sticker. Dat was in 2004 en inmiddels is deze dus over de hele wereld te vinden, alles bij elkaar denk ik wel zo'n 15.000 stuks. Ik plak ze zelf, maar geef ze vaak ook aan anderen mee. Het stickeren, oftewel 'bommen', doe ik nu nog steeds.'

Een klein jaar na de start van het stickeren, kocht Efe Case zijn eerste canvas. Een van zijn eerste werken daarop was de afbeelding met de 'twee kindsoldaten'. 'Aan de loop van hun geweer is een touwtje geknoopt met daaraan een playstation controller en een rubicube. Ik zat toen op een kunstforum en daar had ik ze voor de grap op gepost. De reacties erop waren geweldig. En deze feedback was natuurlijk echt gaaf. In die tijd had Obey een zeefdruk uitgebracht van Ataturk , maar niet voor het publiek. Er waren er ook maar 100 van. Dat was in opdracht van een Turkse Duitser die hem had laten maken voor een Turks magazine. Ik wilde er ook een van hebben en toen zei hij dat als ik hem die twee kindsoldaten gaf, ik van hem een Ataturk zou krijgen. Toen dacht ik wow, hij wil gewoon mijn werk hebben tegen een werk van Ataturk, hoe bijzonder is dat? En deze Ataturk heeft nu natuurlijk een heel mooi plekje hier in de kamer!'

Efe Case maakte vervolgens de twee kindsoldaten nog een keer, maar dan veel groter en deze waren een nog groter succes. Voor hem een reden om met het stencillen op canvas door te gaan. 'In het begin was dat politiek gerelateerd en heel veel van Turkse afkomst. Later waren dat ook portretten van mensen uit mijn jeugd, zoals Bob Marley, maar ook acteurs en actrices, waaronder ook uit Turkije. Langzaamaan werd ik ook steeds bekender en creëerde ik mijn eigen stijl. Als ondergrond plak ik op het canvas eerst een collages van knipsels uit verschillende magazines of ornamenten. Dat is de basis en daar stencil ik overeen. Ik werk nu vaak in opdracht, en heb er onlangs bijvoorbeeld ook een gemaakt voor de bekende Nederlandse schrijver Alex Boogers. Op dit moment ben ik bezig voor Bryan Cranston, een bekende Amerikaanse acteur die ik in New York heb ontmoet. Hij is een van mijn favoriete acteurs en ik heb hem zelf benaderd. Eind mei heb ik hem gesproken in New York bij zijn theatershow, dat was echt kicken. Het is bijna klaar nu en hij wordt echt heel erg gaaf. Verder maak ik ook eigen werken die via de gallery 'Enfant Terrible', waar mijn werk hangt, worden verkocht. Die zit aan de Gouvernetraat 56 in Rotterdam, en daar zit ik sinds 2013 bij. Ook Instagram is een geweldig medium om je werk te laten zien en daar post ik best veel op (@efe_case). Veel mensen kijken hierop en dat levert ook weer volgers op. Verder zijn exposities ook leuk om aan mee te doen en goed om je werk te laten zijn. Ik heb laatst nog een expositie gedaan in Parijs met onder andere Shepard Fairey, Snik en Banksy. Hij is een Britse kunstenaar die vorig jaar ineens heel bekend werd toen een net verkocht schilderij van hem door een ingebouwde versnipperaar zakte na de klap met de hamer. Hij speelt echt met de kunstwereld.'

Voor iemand als Efe Case, die fulltime werkt, daarbuiten kunst maakt en zelf niet graag op de voorgrond staat en zoals hij zelf zegt, geen bekende kop hoeft te hebben, is rust dus erg belangrijk. 'En dat heeft Hellevoetsluis voor mij', vertelt hij. 'Laat mensen buiten Hellevoetsluis maar denken dat het hier een boerengat is, ik vind het prima. De drukte kan ik wel opzoeken in Rotterdam op momenten dat ik dat wel wil. Wat ik wel jammer vind in Hellevoetsluis, is dat er natuur is verdwenen voor huizen, zoals bij de Heliushaven en Cita Romana. Die natuur daar had gewoon natuur moeten blijven. Ik heb hier ook een stuk van mijn jeugd doorgebracht, lekker chillen met elkaar en kampvuurtjes maken. Ik heb daar echt goede herinneringen aan.'