Hondenpoep

Op mijn wandelroute hangen plots hondenpoepzakjes. 'Hé wat leuk!' is mijn eerste reactie terwijl ik er voorbij loop. Mijn hond is van het formaat dat hij zo'n hondenpoep zakje over een half jaar misschien gevuld heeft, er vanuit gaande dat hij netjes drie keer per dag poept.

Door Wendy de Wit

De zakjes zijn biologisch gemaakt, recyclebaar en dus valt mijn CO2 en stikstof schuldgevoel meteen van me af. Want ja, het is toch plastic. In de week van dierendag kwam het hondenpoep verhaal ook op televisie. Dat hondenpoep om allerlei redenen slecht is, ziektes kan veroorzaken en vooral slechte reclame is voor honden. Zo krijgen de honden een slecht imago, en zo krijgen de mensen een hekel aan honden werd gesteld.

Ik heb nog nooit een hekel gekregen aan een mens of een dier omdat zij poepen. Maar toegegeven, ik heb wel een hekel aan poep aan mijn schoen. En aan poep aan mijn handen. Maar dat is op te lossen door het zakje binnenstebuiten te keren terwijl je naar de verse dampende kak grijpt. De mini drolletjes van mijn kleine monster gaan nog wel. Maar was mijn hond nou een reus dan ligt er toch maar dagelijks een mooie dikke vlaai. Ja, honden zijn er soms een beetje trots op hoor en baasjes houden al dat gekak in de gaten, want het moet er wel gezond uitzien. Het is in de winter een fenomeen om te zien hoe de verse hoop letterlijk ligt te dampen. Honden kiezen zorgvuldig na een hoop gedraai en gesnuffel een plekje. Mijn hond kijkt me schuldig aan terwijl hij de boel laat lopen. Nou ja, schuldig, meer zo van let je ondertussen een beetje op baas, dat niemand me komt storen? En ik sta er dan wat ongemakkelijk bij. Honden hebben van nature voorkeur voor plekken, de meeste bazen leren daar netjes bij dat er niet op de stoep gepoept mag worden en zeker niet in de tuin van de buurman of voor de deur van een winkel maar wel netjes op gras of bij bosjes. Dat gras, dat gaat nog wel, daar ligt de poep voor het grijpen.

Maar het wordt iets meer een uitdaging als je hond besluit te poepen onder een dikke struik, aan het uiterste hellende randje naast de sloot, of tussen de brandnetels. Dan wordt poep opruimen wel een hele grote uitdaging, een lesje yoga is er niets bij als je op een helling naast een sloot staat te balanceren. Bereikbare poep wordt weggehaald, de gemeente plaats meer prullenbakken langs wandelroutes, ook handig voor gewone wandelaars trouwens die hun troep anders nergens kwijt kunnen...en de rest laten we over aan moeder natuur. Maar die zakjes zijn wel een uitkomst. Dus pak ik er alvast een paar mee.