Een interview met Simone Ruitenga

De nu 60-jarige Simone Ruitenga werd geboren in Rotterdam. Als kleine peuter woonde ze korte tijd met haar ouders in Papoea Nieuw Guinea. Haar jeugd bracht ze door in Rotterdam.

'In Rotterdam hebben we na terugkomst uit Papoea Nieuw Guinea eerst bij mijn opa en oma ingewoond in het oude westen van Rotterdam', vertelt Simone. 'Daarna hebben we nog in Pendrecht en Lombardijen gewoond en op 8-jarige leeftijd, verhuisden we naar Ommoord. Toen ik een jaar of 17 was, ben ik gaan werken op een passagiersschip op de Rijn. Ik moest een tijdje overbruggen, omdat ik graag de verpleging in wilde, maar daar moest je 17 jaar en 9 maanden oud voor zijn. Ik werd er aangenomen als stewardess, maar het hield gewoon in dat je de bedden opmaakte. Maar na één week liep de kokkin weg en werd ik gevraagd om dat te gaan doen. Ik had wel eens in een pannetje geroerd, maar dit was koken voor gelijk een man of 150 en dat was dus best spannend. Hier aan boord heb ik mijn man Jan leren kennen. Hij was daar matroos. Hij ging kort daarna de binnenvaart op en ik bleef er werken. Ik vond het wel heel erg leuk dus vroeg toen of ze in de wintermaanden een opleiding tot kok voor me wilden betalen. Helaas wilden ze dat niet en toen ben ik toch de verpleging in gegaan. Jan en ik zijn in Rotterdam gaan wonen en in 1980 werd onze eerste dochter geboren. Het werk van Jan op de binnenvaart hield wel in dat je elkaar heel erg weinig zag. Daarom heb ik toen besloten om vier jaar mee te gaan varen. Daarna zou ik aan de kant blijven, omdat we geen van beiden wilden dat onze dochter naar een internaat zou gaan. Jan is uiteindelijk op zoek gegaan naar ander werk en is toen gaan werken bij het loodswezen. Dat was in februari en in mei is onze dochter geboren. Dat is inmiddels 40 jaar geleden en hij werkt er nu nog steeds.'

Naar Hellevoetsluis
'Toen ik in verwachting was van onze tweede, zijn we naar een eengezinswoning in Hellevoetsluis verhuisd. Dat was in 1981 en in die tijd was hier makkelijk een huis te vinden en het was bovendien een redelijke afstand tot Hoek van Holland. Ook had ik het in Rotterdam niet meer zo naar mijn zin, ik wilde eigenlijk wel van dat stadse af. In januari 1982 werd onze zoon geboren en we woonden in een wijk waar we niet echt vonden wat we zochten. We wilden eigenlijk ook graag op een boot gaan wonen, maar dan wel op een boot die kon varen. Maar zover waren we eigenlijk nog niet, dus zijn we eerst gaan kijken naar een huisje in Zeeland. Daar konden we echter niks vinden en besloten dus toch voor een boot te gaan. Dat was de Linquenda I en die lag in de Delfshaven in Rotterdam als museumschip. Hij was zeilend, maar er moest binnen wel een hoop aan gebeuren. Het plan was steeds een beetje te doen en we hebben dus twee jaar in het roefje gewoond, een ruimte van drie bij vier. In het kontje waren twee bedden, daar sliepen de kinderen. In het zitgedeelte haalden we 's avonds de stoelen weg, legden een matras op de grond, en daar sliepen wij zelf. Het wasgoed hing daar trouwens ook, dus als je een gesprek wilde voeren, moest je dat even opzij doen, anders zag je elkaar niet. De kinderen waren toen twee en drie jaar oud. We stookten met een kolenkachel en hadden alleen maar olielampjes, want elektriciteit was er niet. We zijn nadat we de Linquenda I gekocht hadden, in Hellevoetsluis gaan liggen voor de verhuizing. Toen moesten we dus verhuizen van een eengezinswoning naar een schip van maar 22 meter. Alles moest in het ruim opgeslagen worden en op dat moment kwam het echt met bakken uit de hemel. Alle spullen zijn dus nat naar binnen gegaan. Dat hebben we later dus bijna allemaal weg kunnen gooien.'

Van hot naar her
'Na de verhuizing, zouden we een ligplaats krijgen in Dordrecht, maar dat ging niet door. We zijn toen in de Wolwevershaven gaan liggen in Dordrecht. Maar na twee weken moesten we daar weg. Jan komt uit Deventer en toen zijn we dus daarheen gevaren. Daar zat ik in een hele koude winter zelfs met een bevroren dieselleiding. We hebben vervolgens nog in Staveren gelegen en in Loenen, overal 14 dagen liggen. In die tijd werden we uitgenodigd in Hellevoetsluis voor de opening van het waterseizoen. We zijn toen eerst in een hoekje in de Tramhaven gaan liggen, maar uiteindelijk hebben we, voordat we hier aan de Kanaalweg WZ zijn gaan liggen, 36 jaar in totaal in de Tramhaven gelegen, waarvan 26 jaar op hetzelfde plekje. In Hellevoetsluis zijn mijn zoon en jongste dochter geboren. In die tijd hebben we ook de Linquenda II gekocht en die hebben we nu dus al weer 25 jaar.'

Charteren
'Het charteren is eigenlijk heel raar begonnen. Iemand vroeg ons of we dat deden toen we net ons eerste schip hadden gekocht. Mijn man is toen als eerste met schooltjes gaan varen en ik bleef met de kinderen aan de kant in een tentje. Van het geld wat we daarmee verdienden, konden we dan sparen voor een badkamer en dergelijke. Op den duur kwamen daar ook festiviteiten bij waar we dan voor werden uitgenodigd en waar we dieselolievergoeding voor kregen. Daar hielden we dan ook weer een beetje aan over. Het eerste schip was alleen niet zo geschikt voor de charters. Marietje van Rossum, de oud-burgemeester, ging een keer mee en die heb ik zelfs moeten tackelen, omdat ze niet bukte toen tijdens het varen de giek over ons heen kwam. En dat is natuurlijk niet echt klantvriendelijk. Toen de Linquenda II op ons pad kwam, was de keus dus snel gemaakt. Deze heeft namelijk een kuip en het roer zit aan de andere kant. Daarmee is het dus uitermate geschikt voor charters. Ook was hij veel ruimer en waren er meerdere slaapkamers die later kleiner zijn gemaakt voor meer ruimte om het schip geschikt te maken voor dagtochten. We hebben nu dus plaats voor 35 man en behalve het varen, wat ik dus zelf als ondernemer doe, verzorg ik dan tussendoor ook de catering. In de tussentijd zijn we ook nog een officiële trouwlocatie geworden. In de crisistijd, waarin de dagtochten dus steeds minder werden, zijn wij ingesprongen voor de veerdienst naar Stellendam en Middelharnis in de zomermaanden. Tiengemeenten zijn we er toen gelijk bij gaan doen en dat is een succes gebleken. Inmiddels is het zo'n 12 jaar geleden dat we begonnen zijn met de veerdienst en we doen het nu nog steeds. In 2018 hebben we wel een heel vervelende tijd achter de rug. Toen we in Nieuw-Zeeland op vakantie waren, kregen we namelijk te horen dat ons schip half gezonken was. Dankzij onze kinderen en heel veel lieve vrienden, hebben we alles gelukkig wel weer op kunnen bouwen. Daar zijn we nog steeds heel dankbaar voor!'

Wonen in Hellevoet
'Voor ons is Hellevoetsluis uiteraard prachtig wonen, vanwege het water. Maar ook de omgeving is hier heel mooi. We bemoeien ons niet echt met wat er in Hellevoetsluis gebeurt, maar volgen het wel en zijn wel betrokken. De lokale krantjes houden we dan ook in de gaten, als we die krijgen dan, want dat is hier helaas niet altijd het geval. Gelukkigen zorgen anderen er dan vaak wel voor dat ik ze toch krijg', besluit Simone lachend.