Danielle van der Meijden

Hellevoetsluis- Danielle van der Meijden-Spoor en de handbalvereniging Helius zijn onafscheidelijk van elkaar, hebben een goed huwelijk. Na in totaal circa 25 jaar in de hoofdmacht te hebben gespeeld verdiend de speelster/doelvrouw van Helius in de hal van sporthal De Fazant stilaan een standbeeld. Danielle van der Meijden werd afgelopen zondag tegen De Meeuwen mede door drie treffers veldkampioen.

Dan Rolandus

'Handbal is mij met de paplepel ingegoten', wijst Danielle van der Meijden naar vader Mart, die haar al vroeg meenam naar Unitas in Maassluis. 'We zijn in 1981 verhuisd naar Hellevoetsluis en werden al snel lid van Helius.' De Hellevoetse doorliep onder begeleiding van Etty Luteijn de hele jeugdafdeling en debuteerde in 1986 op 16-jarige leeftijd in het eerste team. 'We switchten met onder andere Claudia Pape van de junioren naar de senioren, speelden gewoon twee wedstrijden in een weekend. Ik weet nog dat we in het laatste seizoen bij de junioren maar net een A-juniore-team op de been konden brengen. We hebben het hele seizoen met zeven meiden volgemaakt, uitzonderlijk knap. We zijn in 1987 doorgestroomd naar de seniorenselectie en daar speel ik nu 32 jaar later in 2019 nog in. Ik ben 48 jaar, moet het uiteraard niet hebben van mijn snelheid, dus speel ik tactisch, op kracht en ervaring.'

Trouw
Danielle van der Meijden is Helius altijd trouw gebleven, heeft nooit de intentie gehad om het hogerop te zoeken bij clubs als Quintus in het Westland of HARO in Rotterdam. 'Ik heb ooit in de Rotterdamse selectie gespeeld, maar verder ben ik niet gekomen, had kennelijk ook niet de kwaliteiten om hogerop te spelen. Ik heb heel lang in het eerste team van Helius gespeeld, maar door blessures van de keepster had ik het lef om in de goal te gaan staan. Totdat er zich weer keepers aandienden, ben ik met Claudia (Donohue-Pape, DR) weer in een lager team gaan spelen. Ik speel al sinds de jeugd met Claudia samen. Natuurlijk was ik teleurgesteld dat ik werd teruggezet, maar het was een keuze van de trainer (Bouke Troost, DR). Ik ben gewoon blijven trainen. Bouke had tijdens een toernooi een keepster nodig, waarop ik aanbood te willen keepen. De coach was onder de indruk van mijn aanbod, maar ik wilde keepen, wilde me vervolgens laten zien. Handbal blijft immers een spelletje dat je graag op het hoogste niveau wilt blijven spelen. Vanaf dat moment stond ik weer onder de lat.' De in Maassluis geboren handbalster kwam in 32 jaar senioren, zo'n 25 jaar uit voor het eerste team. Zij heeft in die periode heel wat trainers zien komen en gaan, zoals Richard Rijkens, Bouke Troost en Leopold Foussom. 'Ik heb jaren gehad dat ik uitkwam voor het tweede team en door mijn zwangerschap van de kinderen helemaal niet speelde. Tijdens het 40-jarig bestaan in 2016 hadden we zelfs geen eerste team. Het is jammer dat ik het seizoen derde divisie onder Foussom niet heb mogen meemaken.'

NK
Danielle van der Meijden-Spoor werd onder meer zaalkampioen in 2011, bekerkampioen in 2013 en veldkampioen in 2014. 'We zijn in 2014 tijdens het NK-veld derde van Nederland geworden. Dat was onder Leopold Foussom een geweldig seizoen. Maar ook de kampeerweekenden tijdens de Pinksteren met de club in Asten waren super gezellig. We gingen er donderdags al naar Brabant toe, stonden we tijdens het sneeuwen te bakken. Maar ook de kampioensfeestjes waren perfect. Het is doorgaans altijd wel super gezellig in de kantine de Break Out.' De moeder van de 14-jarige dochter Niki en de 18-jarige zoon Joël vindt het opmerkelijk dat heel veel trainers het lange tijd bij de club hebben uitgehouden. 'Richard Rijkens, Bouke Troost en Leopold Foussom en John Geul bij de mannen zijn gemiddeld zo'n vijf jaar bij Helius gebleven. Dat zegt ook veel over de sfeer binnen de vereniging. De meiden in ons team hadden allemaal verschillende karakters, maar de trainers wisten er altijd een mooie eenheid van te maken, het klikte gewoon.' Teamgenoten waren onder andere Claudia Donohue-Pape, Leenke de Blaije, Marjolijn Hartmans-Krijgsman, Gaby Jense, Cora Farenhout, Debbie Kwakkelsteijn, Eline van der Meer, Frederique Benschop en Inge van Melick. 'Inge kwam na 30 jaar weer terug bij de club nadat we tot in de late uurtjes het nieuwjaarsfeest in de kantine hadden gevierd. We hebben diep in de nacht nog een balletje in de zaal gegooid en heb haar gezegd, joh kom lekker bij ons trainen. In augustus 2017 stond Inge ineens in De Fazant. Zij komt wel twee keer in de week vanuit Capelle aan den IJssel naar Hellevoetsluis.'

"Appnek" en sportscholen
De werkneemster bij het Kinderdagverblijf Smallsteps in Spijkenisse is verknocht aan de Hellevoetse handbalclub, speelt bij de club en verricht daarnaast hand- en spandiensten. Vrijwilligers zijn tegenwoordig een groot probleem, dus kom je bij de verenigingen doorgaans altijd dezelfde oud gediende duizendpoten tegen, die de club in leven houden. De huidige generatie loopt stilaan rond met een "appnek" en zoekt het vooral in de sportscholen, die tegenwoordig op elke hoek van de straat uit de grond herrijzen waardoor het verenigingsleven naar het derde plan wordt geschoven.

De families Van der Meijden en Luteijn behoren tot de families, die het verenigingsleven met veel vrijwilligerswerk hoog in het vaandel hebben staan. 'Vrijwilligers werven blijft een probleem', zegt Lid van Verdienste Danielle, die naast haar handbalcarrière actief is als scheidsrechter, het wedstrijdsecretariaat senioren in handen heeft en trainster is van de E-pupillen en de meisjes (12-14 jaar). 'Mijn moeder (Hanneke, DR) heeft nooit gehandbald, maar is net als mijn vader en in het verleden ook mijn broer Jeroen in diverse functies actief binnen de club. Mijn kinderen zijn ook gek van het spelletje handbal. Ik zie er van komen dat zij in de komende jaren ook het één en ander gaan doen in de vereniging.' De hoekspeelster is nog altijd gedreven zodra de wedstrijd in gang wordt geschoten. 'Inge van Melick en ik zijn de oude rotten in het team. De rest van het team zijn nagenoeg allemaal jonge meiden, net rond de 30 jaar en daaronder nog een generatie van onder de 20 jaar. Ik speel nu samen met mijn schoondochter (Eva van Leeuwen, DR) en bijna met mijn eigen dochter. Spelen met mijn dochter is leuk, maar "natuurlijk" gezien hoort dat niet. Aan de andere kant zit ik nog volop in het spelletje, moet mezelf door het fanatisme in het veld wel eens corrigeren, verontschuldigen tegenover die jonge meiden. Ik ben zelf scheidsrechter, dan moet je jezelf vocaal in acht nemen. Strijd en sportiviteit wil ik de jonge meiden meegeven.'

De successen van het Nederlands-vrouwenteam in de voorbije jaren tijdens het EK en het WK hebben bij Helius niet de groei in leden gebracht waarop werd gehoopt. 'Nederland heeft het handbal op de kaart gezet, de meiden van het NL-team zijn populair, goed voor de sport. Maar het blijft voor ons lobbyen om leden te werven, zoals met Push voor sportcultuur Kies je Sport, vriendinnentjesdag, schoolhandbal en het bellen van oud-leden. We proberen het rondom het handbal zo aantrekkelijk en gezellig mogelijk te maken in ons clubgebouw de Break Out. We kunnen de teams van Helius met circa 175 leden gelukkig weer gevuld krijgen.

Het beachhandbal begint er aan te komen. Het mooiste zou zijn een eigen "zandbak" nabij De Fazant in plaats om uit te wijken naar het strand. Maar dat is nog een kwestie van jaren, staat dus nog in de kinderschoenen.' Handbalvereniging Helius is nog niet af van Danielle van der Meijden. 'Ik word in augustus 49 jaar en wil er nog één jaar helemaal voor gaan. Je krijgt op mijn leeftijd wel met pijntjes en mankementen te maken. Ik wil daarom aan het einde van het seizoen 2019-2020 op mijn vijftigste stoppen met de wedstrijdsport. Mijn man (John Spoor, DR) is zelf niet actief als handballer, hij is muzikant, maar hij is in het weekend bij alle drie de teams van mijn zoon, dochter en bij het damesteam een fanatiek supporter. Toch mooi zo aan het einde van mijn carrière dat we kampioen zijn geworden. We krijgen voor de komende jaren met de doorkomst van de juniores een leuk team dat kan doorgroeien.'