Wendy wil het weten....ramadan

Afgelopen zaterdag ben ik in de Eyup Sultan Cami moskee bij de iftar maaltijd aangeschoven. De iftar maaltijd is wat er na een dag vasten gegeten wordt na zonsondergang en elk weekend tijdens de maand van de ramadan is een ieder welkom mee te eten.

Voor het schrijven van deze column heb ik maar een beperkt aantal woorden wat ik na mijn avond in de moskee erg jammer vind want er is zoveel dat ik wil vertellen nadat ik ben aangeschoven aan tafel bij een groep prachtige vrouwen. Zij hebben me erg vriendelijk ontvangen en dat was hartverwarmend. Mannen en vrouwen werken allemaal samen om de iftar maaltijd in de moskee voor iedereen een fijne samenkomst te maken. En terwijl de mannen de tafels dekken en met de zware pannen sjouwen, zorgen de vrouwen voor al het lekkers. De mythe ongelijke taakverdeling werd voor mijn ogen ontkracht.

In mijn eerste column schreef ik hoe ik vroeger het best zielig vond dat tijdens de ramadan steeds niks gegeten en gedronken mag worden. Maar de iftar maaltijd maakt een hoop goed. En de samenhorigheid en verbondenheid met het geloof maakt alles goed. Sterker nog, toen ik aan de vrouwen vroeg, wat zij nou echt zouden willen zeggen tegen de mensen over de ramadan werd ik met een grote glimlach aangekeken en was het bijna in koor: 'We zijn niet zielig!' We genieten oprecht van deze periode dus we zouden het fijn vinden als de mensen zouden zeggen; 'Fijne ramadan!' Dus een bakje bijklets met vriendinnen en dan geen koekje bij de koffie of thee, of het mislopen van een chocolaatje is eigenlijk echt geen probleem. Niet gezegd dat er dan soms geen verleiding is. Want als je met een lege maag lekkere zoete baklava voor bij de iftar maaltijd haalt is het de trek even wegslikken. Zonder de baklava stiekem te proeven natuurlijk. Maar de wetenschap dat het met steun van anderen en vanuit een belangrijk moment in het jaar zo is, maakt het net wat makkelijker, weten waarvoor je iets doet helpt.

De iftar maaltijd is geen McDonalds, maar meer een gezonde vers bereide maaltijd. Ik mocht mee eten, en kon aanschuiven zoals je dat thuis ook altijd kan. En zag mannen en vrouwen voor elkaar zorgen, kinderen gezellig spelen en bedacht me dat ik het stiekem best intrigerend vond om tegen mijn eigen vooroordelen aan te lopen. Want natuurlijk heb ik die ook. Met het kijkje in de keuken bij deze vrouwen leerde ik iets over hoe je begrip kunt hebben, ook als je iets niet meteen begrijpt.. daarover de volgende keer mee...