Besluiten of besloten?

Meer dan andere gemeenteraden kiest die van Hellevoetsluis er voor om bepaalde agendapunten in beslotenheid te behandelen.

Pers en publiek moeten dan de raadzaal verlaten. Natuurlijk kunnen er goede redenen zijn om beslotenheid of zelfs geheimhouding toe te passen op bepaalde onderdelen. Die redenen worden zelfs genoemd in de gemeentewet. Dat kan bijvoorbeeld als het om personen gaat en de privacy in het geding is. Of wanneer het de gemeente financieel zou kunnen schaden of de onderhandelingspositie verzwakken. Allemaal legitieme redenen. Een aantal raadsleden is er echter van overtuigd dat 'beslotenheid' te vaak wordt toegepast en ook in gevallen waarin dit niet noodzakelijk is. Van de laatste 6 besloten agendapunten voldeden er maar 2 aan noodzaak tot beslotenheid, de rest was een interpretatie van het College. Er bestaan 2 werelden, de échte wereld en de politieke wereld. In die laatste wereld is er een andere werkelijkheid, waarbij nog steeds te weinig rekening wordt gehouden met de inwoners.

Stel ik ben als inwoner van een wijk erg geïnteresseerd in een bepaald agendapunt over die wijk. Als op de agenda staat dat een deel van de agenda met gesloten deuren wordt behandeld, dan is dat in elk geval duidelijk. Maar als aan het einde van een vergadering wordt gezegd dat de tribune nu leeg moet. omdat er nog wat besloten zaken worden behandeld, voelt de politiek geïnteresseerde burger zich als onbelangrijk behandeld, terwijl men alleen maar duidelijk hoeft te zijn. Maak - liefst op de uitnodiging - kenbaar dat er een besloten gedeelte is. Dat besloten gedeelte mag van de gemeentewet ook gewoon op de agenda staan, alleen de stukken zelf niet. Het minste dat je kan doen is voor de vergadering die beslotenheid kenbaar maken, om de burgers die de moeite namen om naar de vergadering te komen niet te schofferen.
De politiek kent een aparte regelgeving die nogal afwijkt van wat in de samenleving gebruikelijk is.en daarnaast een jargon waarbij ik op één bladzijde tot vijf maal toe het woord 'Stakeholders' aantrof. Misschien maakt de Brexit daar een einde aan. Aan die raadsleden die het hebben van een eigen taal en regels een onschendbaar recht vinden, zou ik de onsterfelijke dichtregel van Hans Lodeizen mee willen geven: 'O mijn vriend, deze wereld is de echte niet' Die ligt buiten het gemeentehuis in de wijken zelf...