Een interview met Wim van Schelt

Wim van Schelt werd 71 jaar geleden geboren in Zwijndrecht. Zijn vrouw Franca komt van oorsprong uit Brabant. Al 38 jaar wonen ze met heel veel plezier in Hellevoetsluis.

"Toen we nog in Vlaardingen woonden, werkte ik voor mezelf als groenteboer", vertelt Wim. "Maar ja, tegenwoordig zie je haast geen groenteboer meer, geen melkboer meer en geen bakkers. Dat is bijna allemaal weg. Ik heb toen de winkel verkocht, omdat het van geen kanten liep. Ik was toen 28 jaar. We zaten overigens eerder al met een groentewinkel in Zwijndrecht, maar daar moesten we weg, omdat de nieuwe tunnel er moest komen. Maar ja, en dan? Ik heb toen eerst gewerkt bij Dupont, waar ik bekend mee was, omdat ik daar aan leverde. Maar dat was een verschrikking. Ik heb toen gesolliciteerd bij de Gasunie op de Maasvlakte in de beveiliging. Daar werd ik aangenomen. Dat was nog in de tijd dat de Maasvlakte helemaal leeg was, dat is nu wel anders. Daarna ben ik bij de ECT gaan werken, ook in de beveiliging. Ik was toen de eerste bij de ECT die op de Maasvlakte begon. Dat was wel heel erg leuk. Ik ben nu zo'n 16 jaar met pensioen. De afdeling waar ik werkte, werd er toen uitgegooid en ik kon met een goede regeling weg. In die tijd kregen we ook het nieuwe clubhuis van De Vogelvriend en daar heb ik mijn vrije tijd dan ook echt wel doorgebracht."

De Vogelvriend
"Vroeger was ik in Zwijndrecht lid van een vogelvereniging, als 7-jarige al", vervolgt Wim. 'Mijn ouders moesten helemaal niets hebben van vogels, maar ik had ze toch. Mijn vader had ook een groentezaak en mijn kanaries zaten buiten in oude sinaasappelkistjes tussen de kisten met groenten. De bakker had toen vogels en was er ook helemaal weg van. Hij heeft mij toen een paar keer laten kijken en ik vond het zo leuk dat ik er toen ook mee ben begonnen. En ik ben er dus nooit meer mee gestopt. In 1980 zijn we hier komen wonen en toen ben ik lid geworden van de vogelvereniging De Vogelvriend. In die tijd maakte ik een paar tentoonstellingen hier mee, die me niet zo goed bevielen. Ik vond dat het anders kon. We zaten toen in De Veste en daar betaalden we heel veel geld om drie dagen een tentoonstelling te doen. Het was ook een enorm gesjouw met die kooitjes. Ik zei toen 'jongens, dat gaan we veranderen' en de reactie was dat ik dan maar in het bestuur moest komen. Ik heb dat toen gedaan en gaf als een van de eerste dingen aan dat we een eigen clubgebouw zouden moeten hebben. 'Regel het maar' was het antwoord, maar dat was natuurlijk eigenlijk mijn bedoeling niet. Maar een maand later, had ik toch echt een clubhuis geregeld. Ik mocht namelijk de acht portacabins hebben van de baggeraars die toen bij de ECT op de Maasvlakte ermee stopten. Bij de gemeente hebben we toen eerst een tijdelijke plek gehad bij de gemeentewerf. Daarna zaten we een paar jaar op de plek waar nu de artsen zitten. Toen zij daar wilden gaan bouwen, hebben ze meebetaald aan de verhuizing naar de plek waar we nu zitten. In die tijd hebben we overigens heel veel gehad aan de toenmalige wethouder Peter Hofman. Die heeft echt heel veel voor de vereniging betekend."

Gezondheid
"Ik regelde in die tijd heel veel voor de vereniging', vervolgt Wim. 'Ik haalde onder meer de bestellingen, haalde de limonade, ik drukte het boekje en zorgde ook dat ze rond gebracht werden, ik had er gewoon een dagtaak aan. Ik zat echt acht uur per dag op de vereniging. Ik ben nu alleen nog erelid. Vanwege mijn gezondheid, moest ik ermee stoppen. Ik heb namelijk twee keer een hartstilstand gehad'. Zijn vrouw Franca valt hem bij: 'Hij is al aan zijn vierde leven bezig. En dankzij het feit dat we hier vlak naast het politiebureau wonen, leeft hij nog. Nadat ik 112 gebeld had, waren er binnen twee minuten vijf agenten hier met een AED. 9 mei 2014, die datum vergeet ik echt nooit meer. Ook was twee minuten na de politie, de brandweer hier. Ik ben de politie en de brandweer nog altijd vreselijk dankbaar! Uiteindelijk zijn ze 25 minuten bezig geweest, pas toen had hij weer een hartslag. Twee weken later in het ziekenhuis kreeg hij weer een hartstilstand en moest hij weer gereanimeerd worden. Hij stond al op de nominatie voor een ICD en die heeft hij toen ook gekregen. Sindsdien gaat het goed. Maar toen heb ik wel gezegd dat hij moest stoppen met de vereniging, ook al was het zijn lust en zijn leven.'" Wim is er toen inderdaad ook mee gestopt. Wat hij nog wel doet, is de PR van de vereniging.

Wonen in Hellevoetsluis
In de tijd dat Wim en Franca wilden verhuizen vanwege zijn nieuwe baan, wees iemand van de Gasunie hen op Hellevoetsluis. Aanvankelijk stonden ze niet te springen om hier te gaan wonen. "Toen wij gingen kijken en langs het kanaal reden en vervolgens over de heuvel kwamen bij de Struyten, zijn we gestopt en omgedraaid", vertelt Wim. "We zeiden toen tegen elkaar dat we hier dus echt niet wilden wonen. Ondertussen hadden we een woning aangevraagd en toen kregen we dus bericht dat we een woning konden krijgen aan de Larix. Dus wij nog effe gauw gaan kijken voor we op vakantie gingen naar Mol. Maar het bleek een heel mooi huis te zijn en ook nog eens op een mooie plek. We hebben het toen toch gedaan. Maar ondertussen had ik bij de ECT gesolliciteerd en daar werd ik aangenomen dus moest ik naar Rotterdam gaan rijden voor mijn werk. Vier jaar later ging ik voor de ECT op de Maasvlakte dus het kwam uiteindelijk toch goed. En nu willen we hier ook niet meer weg, we wonen hier heerlijk. Na de Larix hebben we nog aan de Distelstraat gewoond, maar daar zijn we weg gegaan vanwege mijn gezondheid. Hier op het Bruggehoofd wonen we nu ook al weer 17 jaar en we wonen hier geweldig. Alles gelijkvloers, een lift, winkels en openbaar vervoer in de buurt. Hellevoetsluis zelf heeft ook veel te bieden, je hebt hier alles. Ook bos, strand en duinen zijn in de buurt en je zit zo in Zeeland. Verder zijn er ook genoeg scholen en sportclubs voor de kinderen."

Verbetering
Ondanks het feit dat Wim en Franca het geweldig vinden om in Hellevoetsluis te wonen, zijn er zeker ook wel wat dingen die volgens hen beter moeten. "Er is hier te weinig werkgelegenheid, dus mensen vertrekken', stelt Wim. 'En er zouden meer huurwoningen voor de jeugd moeten zijn. Ook zijn er te weinig sociale huurwoningen. Neem nou het bejaardenhuis aan de Eik. De mensen moesten eruit, omdat het niet meer voldeed, maar er gebeurt vervolgens niks nuttigs mee. Het staat denk ik al drie jaar zo goed als leeg. En wat nu net speelt, is het verdwijnen van bushaltes sinds EBS het busvervoer doet. Mensen vanuit de Vesting, waar dus ook veel ouderen wonen, hebben geen eens een halte meer in de buurt. Ook zou er weer een strook moeten komen waar mensen de honden kunnen uitlaten en het niet op hoeven te ruimen. Die hadden we en die zijn verdwenen. En dat terwijl de hondenbelasting nog gewoon betaald moet worden. Wat ook verdwenen is en zeker terug moet komen, is een huisartsenpost. Dat er geen huisartsenpost meer is in Hellevoetsluis, is écht een gemis."