WOV: De erfenis van een mislukking op Voorne

Vier jaar geleden begonnen de drie gemeenten op Voorne aan een samenwerkingsproject dat in eerste instantie de naam 'AFO', Ambtelijke Fusie Organisatie meekreeg.

Het was het gevolg van een onderzoeksopdracht aan waarnemend burgemeester Erik van Heijningen, die als conclusie opleverde dat er onvoldoende draagvlak was om tot één gemeente Voorne te komen.

Het was echter duidelijk dat de Commissaris van de Koning, Jaap Smit, op termijn drie afzonderlijke gemeentes op één eiland niet zou accepteren. Om te voorkomen dat vanuit de Provincie één gemeente Voorne-Putten zou worden opgelegd, waarbij Nissewaard getalsmatig de grootste macht zou krijgen, sloot Voorne de rijen en startte met de AFO.

Er werd een projectdirectie samengesteld bestaande uit de drie burgemeesters en de drie gemeentesecretarissen van Voorne. Bij de vorming van één gemeente Voorne zouden 4 van de 6 hun verliezen, dus was het zaak om écht snel tot goede afspraken over een ambtelijke fusie te komen. Maar zo snel ging het niet. Natuurlijk probeerde men daarbij de belangen van de eigen organisatie te verdedigen, maar de 6 waren wel een groep, maar zeker geen team. Botsende karakters en eigen agenda's zorgden er voor dat niet of nauwelijks vooruitgang werd geboekt. Maar er kwam toch een zichtbaar resultaat. De AFO kreeg een nieuwe naam Werkorganisatie Voorne, kortweg WOV met als tastbaar symbool een pen met inscriptie die bij de presentatie werd uitgereikt. De sfeer binnen de projectdirectie verbeterde echter niet en de gemeenteraden en de ambtenaren begonnen zich zorgen te maken.

Kwartiermaker
Om het vastgelopen proces weer vlot te trekken werd een kwartiermaker aangesteld. Dat werd Marc Pothast, iemand met een reputatie op dit gebied en o.a. ook werkzaam geweest als interim-gemeentesecretaris. Hij rondde zijn opdracht af met een rapport waaruit duidelijk naar voren kwam dat een WOV een slechte voorbereiding zou zijn op een échte fusie. Ook vond hij dat de oprichting van welke samenwerking dan ook, in lagere regionen en met de gemeenteraden plaats moest vinden

Vier jaar en ruim 5 miljoen is er aan besteed. Weliswaar zijn die niet helemaal verspild, maar de burgers op Voorne de rekening betalen van deze mislukking is wel duidelijk

Licht aan het einde van de tunnel
Het woord én de daad is nu aan de gemeenteraden om in elk geval de samenwerking van de drie gemeenten te intensiveren en bij voldoende draagvlak uiteindelijk te komen tot één gemeente Voorne. Het Voorns Beraad is daartoe een eerste stap.