We gaan gewoon weer verder met onze tropische droom
We gaan gewoon weer verder met onze tropische droom

Dan zit je ineens in een orkaan: "Papa, ik wil niet dood."

Actueel 3.510 keer gelezen

Daar gingen ze dan, in de zomer van 2015, op weg naar hun tropische droom op het prachtige eiland Sint Maarten. Een droom totdat orkaan Irma kwam. Ze zijn even in Nederland vanwege kerst en vertellen hun verhaal.

Juan Knol kreeg de kans deze droom waar te maken. Hij werd via zijn werk bij de politie uitgezonden. Samen met zijn vrouw Antoinette, kinderen Noëmi, Moira en Roan greep hij deze kans met beide handen aan. "Zo'n avontuur krijg je niet vaak aangeboden in je leven dus dit konden we niet voorbij laten gaan en namen voor minimaal 3 jaar afscheid van ons leven hier in Nederland".

Het afscheid in Nederland viel niet voor iedereen mee, maar al snel was het gezin op zijn plek. Anderhalf jaar kabbelde het leven heerlijk voort. "Iedereen was lekker op zijn plek en het was inmiddels echt ons thuis geworden" gaat Antoinette verder. "En toen kwam Irma..."

"De eerste waarschuwingen zeggen je niet zoveel, want ja je hebt nog nooit een orkaan meegemaakt. Dus je houdt je vast aan wat de mensen op Juan zijn werk zeggen en wat de mensen om je heen doen. Je slaat spullen in en wacht af. Aan het begin van de avond dachten we nog; dit is te doen. Het was wel een pittige storm, maar hier komen we wel doorheen. Maar later die nacht werd het echt spannend. Het oog van de orkaan kwam steeds dichterbij. Je kunt je de herrie en de kracht van zo'n storm echt niet voorstellen totdat je erin hebt gezeten. En de angst sloeg pas echt toe toen er een stuk dak van een ander gebouw bij ons door de pui kwam. Het gebouw waar wij woonden was echt super goed. Daar knijpen wij nog steeds onze handen voor dicht. Maar als er iets door je pui vliegt houdt het gewoon op".

Papa, gaan we nu dood?!
"Wanneer Irma door het huis begint te razen slaat de paniek toe en als dan één van je kinderen vraagt of we nu dood gaan is dat echt wel heftig". Tijdens het oog van de orkaan neemt Juan het risico om de deur uit te gaan en binnen het gebouw waar ze wonen te kijken of ze ergens anders onderdak kunnen vinden. Want in de woning blijven die niet meer veilig is, is geen optie. Hij komt terecht bij zijn Engelse bovenbuurman. "De rust zelve" lacht Juan, "haalt mijn hele gezin naar binnen en zet een heerlijk kopje thee terwijl het hele gebouw letterlijk staat te schudden. Geweldig!"

Na de storm zijn ze geheel afgesloten van de buitenwereld. Juan probeert allerlei kaartjes in zijn telefoon en krijgt er op eentje, via de Franse kant van het eiland, per SMS contact met Nederland. "Je kijkt uit het raam en ziet zelf ook wel wat van de enorme schade die de storm heeft aangericht. Maar verder weet of zie je niets. Via de SMS uit Nederland werden we goed op de hoogte gehouden en waren de berichten over plunderingen en het feit dat er nog twee stormen aankwamen voor ons meer dan genoeg reden om zo snel mogelijk van het eiland te vertrekken". Na twee dagen worden ze opgehaald door mensen van Juan zijn werk. "Daar rijdt je dan, in colonne. In de voorste en achterste auto een gewapend iemand. En onderweg zie je alleen de verwoesting van ons eens zo prachtige eiland. Echt enorm pijnlijk en verdrietig".

"Met de kustwacht zijn we uiteindelijk opgehaald en naar Curacao gevlogen", vervolgt Antoinette, "wat was ik blij dat we daar uitstapten. Toen waren we pas echt veilig. De warmte waar we op Curacao mee opgevangen zijn is ongekend. Collega's stonden klaar, hotel was geboekt, huurauto was geregeld, koelkast gevuld, kadootjes voor de kinderen...echt zo lief allemaal. Want daar sta je dan, met je drie kinderen en allemaal een tasje met spullen. Maar wat waren we dankbaar, en nog steeds. Inmiddels zijn we een paar maanden verder en heeft het allemaal een plekje gekregen. Maar er zijn nog wel eens momenten dat ik denk: wauw, hebben wij dit serieus meegemaakt?"

Toekomst
"We hebben besloten om onze tropische droom op Curacao voort te zetten. Deze keuze hebben via Juan zijn werk gekregen. Onze spullen uit Sint Maarten staan inmiddels in een container op Curacao. Dus volgende punt op de agenda is het vinden van een eigen huis en we gaan er weer voor. Onze droom hoort een mooi einde hebben."

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant