(Zomaar een Hellevoeter] Sonja de Winter

De nu 63-jarige Sonja de Winter is geboren in Delft en woonde er tot haar 22e jaar. In 1973 trouwde ze met haar man Nico.

'In Delft hadden we een huisje van de zaak waar Nico bij werkte', vertelt Sonja. 'Dat was de Koninklijke Nederlandse Gist en Spiritus fabriek. Dus het latere Gist Brocades en het huidige DSM. Maar dat was een heel klein huisje, een bejaardenhuisje. In die tijd kwamen de huisjes leeg te staan als de mensen 65 werden, want dan gingen ze gelijk naar het bejaardenhuis. En wij waren een van de eerste jonge stellen die als proefkonijn in zo'n huisje gingen wonen. Wij hadden dus ook allemaal oudere buren. Maar na zes een half jaar knalden we er echt uit. In Delft kwam een nieuwbouwwijk en daar hadden we ons ingeschreven voor een koopwoning. Maar het huis wat je achterliet, daar wilde de gemeente dan de beschikking over hebben, en dat wilde de zaak natuurlijk niet. Toen zijn we rond gaan kijken en zo kwamen we dus in Hellevoetsluis terecht. Hier was het betaalbaar en kreeg je het meeste waar voor je geld.'

Carpoolen
'Het nadeel was dat we allebei in Delft werkten en dus moesten gaan pendelen. In totaal hebben we samen 25 jaar gecarpoold. Je went daaraan en bovendien hadden we daar ook nog onze clubjes. Nico zat bij de muziek, ik zat bij het koor en later ook nog bij een bigband in Schiedam en een Hawaiband. Dat waren hele drukke periodes waarin we heel weinig thuis waren. We sliepen thuis en na het ontbijt gingen we weer weg. We hebben het nu nog wel druk, maar ik heb nu minder muziek als toen. Ik ben nog wel lid van het Helvoets Dameskoor en ik zing nog met de Vestingdagen. Dit jaar zing ik niet alleen bij de autogroep, maar ben ik ook gevraagd bij het Droogdok. Daar sta ik op zaterdag. Toen het bedrijf waar ik werkte, verhuisde naar Den Haag, heb ik daar nog maar kort gewerkt. Mede ook doordat ik in een andere functie kwam en daarbij werd het vervoer moeilijker, omdat ik het laatste stuk met het openbaar vervoer moest. Toen ben ik een beetje gaan zwerven en via een uitzendbureau bij allerlei bedrijven gaan werken. Maar als je ouder wordt, is het steeds moeilijker om aan de bak te komen. Ik heb toen toch weer een vaste baan aangenomen. Alleen doe ik nu heel wat anders, want ik doe nu dus schoonmaakwerkzaamheden en dan parttime. Nico is inmiddels gepensioneerd, maar werkt daar nog parttime bij. Niet alleen omdat ik veel weg ben, maar ook financieel is het prettiger, want we willen hier graag blijven wonen en we hebben een hobby die ook geld kost en dat is onze auto, een Karmann Ghia.'

HVVP en de Vestingdagen
'De eerste oude auto die we hadden, was een Kever', vertelt Sonja. 'Deze kreeg Nico voor zijn 50e verjaardag. Toen we pas getrouwd waren en met zijn ouders naar de bollenvelden zouden gaan, was de auto kapot. Dus een auto gehuurd, maar het enige wat ze nog hadden was een Kever. En dat was zo ontzettend leuk. Dus met de Kever is eigenlijk alles begonnen. Twee jaar later kocht ik een Karmann. Dezelfde als die ik nu heb, maar dan een coupé, een dichte. Daarna hebben we nog een wisseling gehad van Kevers, Nico heeft nog een busje gehad en op een gegeven moment hadden we en een busje, en een Karmann en een Kever. Uiteindelijk zijn we toch gaan minderen. Negen jaar geleden hebben we deze Karmann gekocht, daar rijden we nog steeds mee en het is ook de enige oude auto nog die we hebben. Toen we de Karmann kochten, ben ik gelijk lid geworden van de Karmann Ghia Club Nederland, tot twee jaar geleden. Vier jaar geleden hebben wij de organisatie overgenomen van de Historische Voertuigen Voorne-Putten (HVVP). Dit is een vriendengroep die activiteiten met oude auto's organiseert. We hebben toen gelijk een website laten maken en eigenlijk alles weer nieuw leven ingeblazen, want het was op sterven na dood. Nu is het weer 'alive and kicking' en hebben we zo'n 300 emailadressen in ons bestand staan van mensen uit heel Nederland. We organiseren toertochten voor 5 euro per rit, met wat te eten en drinken voor onderweg, ongeacht hoeveel mensen er in de auto zitten. We organiseren twee of drie keer per jaar een rit, waarbij we steeds een stukje verder weg gaan, want op een gegeven moment heb je de omgeving hier wel gezien. Dit jaar gaan we ook voor het eerst met een groep vijf dagen naar het Sauerland. Het is een hele enthousiaste groep mensen met een grote diversiteit aan auto's. Het is ook altijd gezellig en iedereen kletst met elkaar. Ook werken we ieder jaar mee aan de jaarlijkse Vestingdagen in Hellevoetsluis. In het begin waren daar zo'n 150 auto's van de HVVP bij. Daarna is dat een beetje doodgebloed, maar sinds vier jaar zijn we er weer bij. We zijn toen weer begonnen met een stuk of 15 auto's en vorig jaar waren dat er al weer 28. Voor dit jaar kunnen de mensen zich nog steeds aanmelden en uiteraard hopen we dat het er nu dus weer meer worden. Wel is er een restrictie van 25 jaar en ouder. Ook hebben we een maximum van 32, want die kunnen we op de plek die we dan hebben, zo neerzetten dat de mensen er nog goed om heen kunnen lopen.'

Wonen in Hellevoetsluis
'Als je kijkt naar onze eigen woonomgeving, dan kan ik wel stellen dat we hier heel fijn wonen. Het is hier heel rustig, we hebben geen achterburen en de buurt is gewoon heel fijn om te wonen. We zitten hier ook vlak bij het winkelcentrum. Binnendoor lopen is zelfs sneller als met de auto. Er is hier ook van alles en nog wat te doen en met je auto zit je ook zo ergens anders. Je hebt geen last van het Randstad verkeer, al is het in de zomer wel druk,omdat er dan veel mensen naar Zeeland gaan. Maar dan gaan we of heel vroeg rijden of blijven we hier op het eiland. En de omgeving is hier natuurlijk prachtig. En ook al is Hellevoetsluis enorm gegroeid in de loop der jaren, het blijft gevoelsmatig toch een dorp. Als we thuis zijn, gaan we in de zomer ook altijd naar de zomerconcerten bij het brandweermuseum. Hier kom je ook altijd dezelfde, bekende gezichten tegen en dat zijn vaak mensen die een binding hebben met muziek. En dat is dus echt hartstikke leuk. We gaan daar dan ook heel graag heen.'

'Minder leuk aan Hellevoetsluis vind ik dat ik heel veel van mensen hoor dat het gemeentebestuur vaak alleen maar doet waar ze zelf zin in hebben en niet luistert naar de inwoners. En dat vind ik heel triest. Ook vind ik dat de politie hier wel heel erg tolerant is. Er wordt hier echt heel veel met de hand voor de ogen toegestaan. Ik begrijp dat je wel eens coulant moet zijn, maar van mij mag er ook best eens wat meer opgetreden worden bij overtredingen. Ook de situatie hier bij ons in de wijk die veranderd is, is een slechte ontwikkeling geweest. De Martin Luther Kinglaan is ineens, dus ook zonder overleg, geen voorrangsweg meer en daardoor is het echt gevaarlijk geworden. Zonder gevaar voor eigen leven, kom je hier amper de wijk nog uit. Ook het groen in de vesting wat verdwijnt, vind ik triest. Maar het allerergste vind ik toch wel het verdwijnen van de Huisartsenpost in Hellevoetsluis. Die moet echt gewoon terugkomen!'