Joop Driesen

Wegens een technische fout is de incomplete kladversie van dit interview in de krant van deze week geplaatst. Hieronder de complete versie. Wij wilden u het totale verhaal van Joop niet onthouden en wensen u veel leesplezier

Joop werd in 1949 geboren in Batavia, als 2e zoon in het gezin. Vader was Nederlander en zat bij de KNIL en moeder was een halfbloed. "Toen Soekarno aan de macht kwam werden wij het land uitgezet. Ik weet daar niets meer van hoor, ik was nog een baby".

Ze kwamen terecht in Rotterdam met zo goed als niets. "Wat we konden dragen hadden we meegenomen. In Nederland aangekomen was er geen hulp vanuit de regering. We hadden geen huis, mijn vader geen werk en stonden gewoon op straat. We konden inwonen bij de ouders van mijn vader in Rotterdam. Uiteindelijk kregen we ons eerste huisje in Overschie. Dat was het begin van ons leven in Nederland. Ik ging in Overschie naar de lagere school.

Vervolgens verhuist het gezin Driesen naar Meeuwenplaat en daar gaat Joop naar de ULO "omdat mijn vader dat zo belangrijk vond. Dat heeft hij geweten" lacht Joop, "want mijn eerstejaars rapport leek op de toto uitslagen; ik was daar niet op mijn plek. Ik voelde veel meer voor de techniek en ben naar de LTS gegaan in Vlaardingen waar we inmiddels woonden". Nadat Joop de LTS behaald heeft gaat hij verder op de Anthony Fokker school in Den Haag. "Heerlijk sleutelen aan allerlei vliegtuigen in een grote hangar en daarna moest ik dienst in.

Liefde op het eerste gezicht
Ik kwam bij de luchtmacht als straalverbindingsmonteur, vlakbij Emmeloord. Tijdens mijn diensttijd ontmoette ik mijn vrouw. Haar zoon Ronald en ik sliepen op dezelfde kamer. Overdag werkte ik en savonds studeerde ik. Ronald zei: heb je geen zin om eens met mij naar huis te komen. Even een verzetje. Dat vond ik leuk. En vanaf het eerste moment dat zijn moeder Riet en ik elkaar zagen was het liefde op het eerste gezicht. Heel bijzonder. En zowel Ronald als zijn zusje Ingrid hadden er totaal geen moeite mee. Riet zat in een heel slecht huwelijk en onze gevoelens voor elkaar waren enorm sterk. Uiteindelijk durfde ze de stap te nemen om weg te gaan en toen zijn Riet, Ingrid en ik bij een kennis in gaan wonen.

Hellevoetsluis
Na een maand of 9 krijgt Joop een flat aangeboden aan de Parniassialaan in Hellevoetsluis. "Ons eerste huisje als gezin" vertelt hij met glimmende ogen. "Ik werkte toen bij het energiebedrijf in Rotterdam. Ik heb na dienst de overstap gemaakt van techniek naar Personeel en Organisatie". Samen hebben Joop en Riet geen kinderen, een bewuste keuze. "Maar eigenlijk toch ook weer wel. Ingrid zie ik als mijn dochter en Ronald als mijn zoon". Terwijl hij bij het energiebedrijf werkt begint Joop in de avonduren ook weer aan een opleiding. Aan de sociale academie studeert hij Personeel en Arbeid. Vervolgens stapt hij over naar de RET waar er een functie vrijkomt als personeel organisatie functionaris. Daarna gaat hij naar de Botlek bij Alu Chemie om ervaring in het bedrijfsleven op te doen. "Daar heb ik 3 jaar gewerkt en toen wilde ik leiding gaan geven. Dat kon bij het Waterschap in Rotterdam en dat heb ik de laatste 12 1/2 jaar van mijn werkende leven gedaan".

Parkinson
Ondertussen wordt Riet ziek, de ziekte van Parkinson. Naast zijn werk wordt Joop mantelzorger. "In 2007 kreeg ik een hele mooie regeling van het bedrijf waardoor ik kon stoppen. Dus toen kon ik full time voor Riet gaan zorgen". Een aantal jaren zorgt Joop voor haar, maar het is zwaar. Zo zwaar dat hij in 2010 een hartinfarct krijgt. Maar na een week ziekenhuis gaat Joop gewoon weer op de oude voet verder. Na een jaar dreigt het weer bijna fout te gaan en dan roept zijn huisarts hem een halt toe. Hij wordt opgenomen ter observatie en ondertussen regelt de arts crisisopvang voor Riet in de Plantage. "Het was vreselijk om thuis te komen in een leeg huis. Ik ben ook heel snel daarna verhuist. Kon daar niet blijven, zonder haar had het huis geen ziel meer".

Grootenhoek
Riet komt in de Grootenhoek terecht. "Samen fietsten we hier regelmatig langs en toen zei Riet wel eens: als ik ooit iets ga mankeren zou ik heel graag hierheen willen, zo mooi hier in de polder. En zo is het ook gegaan. Ze kwam via afdeling Tromp terecht op afdeling de Ruyter. En daar is ze fantastisch verzorgd. Daar ben ik de meiden nog steeds heel dankbaar voor. Ik kon hier mijn mantelzorgtaken gewoon voortzetten maar ook de rust in acht nemen die ik nodig had. In 2013 is Riet overleden, op 88 jarige leeftijd. We waren toen bijna 42 jaar getrouwd. Op haar grafsteen staat amor vincit omnia; liefde overwint alles, en ik denk dat onze relatie daar zeker bewijs van is, we hebben een dijk van een leven gehad samen". En terwijl Joop dat zegt kun je nog steeds de diepe liefde voor zijn vrouw in zijn ogen zien.

Sinds die tijd heeft Joop heel veel liefde voor de Grootenhoek. "Het is voor mij een eer om hier vrijwilliger te zijn". In de tussentijd is hij lid geworden van de clientenraad, dirigent van het koor Enjoy, kookt hij regelmatig en is de vaste klusjesman op de Ruyter. Verder helpt bij activiteiten en het kerstdiner. Maar ook buiten de afdeling helpt Joop waar hij kan. SInds vorig jaar organiseert hij samen met 4 anderen de Jaarmarkt en de Winterfair. En de iedere eerste vrijdag van de maand is er een zangochtend met de bewoners.

"Maar ik heb ook een leven buiten de Grootenhoek hoor. Waar ik woon hebben we een activiteitencommissie samengesteld met een hele leuke groep". Nee, Joop zit duidelijk niet achter de geraniums .. "welnee, die heb ik niet eens!" lacht hij.

Waar ontspan je je mee? Met muziek. Heb thuis een keyboard en speel daar zeker een uur of twee per dag op. Muziek is ontspanning en emotie

Heb je een huisdier? Vroeger hebben mijn vrouw en ik 15 jaar een hond gehad

Welk gerecht zou je in ieder restaurant op de kaart willen zien? Carpaccio; heerlijk. Ik vind wanneer je in een restaurant een goede carpaccio krijgt weet je eigenlijk dat het verder ook wel goed zit.

Wat zou je niet veranderd willen zien in Hellevoet? Er moet geen hoogbouw komen. Zo blijft het zicht mooi en het blijft dan dorps en knus. En alle activiteiten op cultureel gebied moeten blijven zoals Vestingcode, Vesting- dagen, de activiteiten in de Twee Hondjes en het Aanschuifkoor

Welk boek ligt er op je nachtkastje? Singing in the Brain geschreven door een neurochirurg en die beschrijft wat voor effect muziek heeft op de geest en met name bij dementerenden. En wat ik hier met het koor ook merk is dat mensen die binnen komen vaak heel passief zijn en op het moment dat je muziek laat horen je altijd een bepaalde vorm van reactie krijgt; hoe klein soms ook. In dat boek wordt heel mooi uitgelegd hoe dat in het brein werkt. Geweldig interessant. En doordat je een beter idee krijgt hoe dat in de hersenen werkt kun je het misschien wat beter sturen wanneer je met muziek bezig bent met de bewoners.

Naar welke muziek luister je graag? Dat ligt eigenlijk aan mijn bui, heel breed. Klassiek. Chopin bijvoorbeeld dat vind ik hele lieflijke muziek. Maar Wagner vind ik ook prachtig. Maar ik luister ook graag naar blues, rock, Frans Bauer, ZZ Top; het kan echt van alles zijn

Zou je een straat naar iemand willen vernoemen? Niet naar iemand maar wel naar iets. Als hommage aan de Grootenhoek zou ik best een Grootenhoekplein willen zien.

Wat is je diepste wens? Dat de werkdruk in de zorg minder wordt. Alle taken die niet bij de zorg horen verminderen zodat er weer meer tijd overblijft voor het echte zorgen. Als dat zou kunnen veranderen, en er dus meer tijd ontstaat waardoor bewoners de aandacht kunnen krijgen die ze verdienen; dat zou heel mooi zijn..