Dropwater en andere jeugdherinneringen

Ik weet niet of er nog veel kinderen zijn die weten wat dropwater is, of in elk geval was. Ik ken het uit de sobere vijftiger jaren, de tijd dat de gemiddelde arbeider 85 gulden schoon verdiende en moeder thuis de boodschappen, de kinderen en het huishouden deed. Geld was er nooit over en als je al kon sparen was het een klein beetje. De melkboer kwam aan de deur en melk, karnemelk en water met limonadesiroop waren de enige vloeibare verfrissingen. Pas later kwam de gazeuse en nog later de vruchtenlimonade. Wat was nu dropwater? Je zorgde voor een leeg flesje of pikte een leeg bierflesje uit een tuin. Dat vulde je met water en vervolgens zeurde je net zolang bij je moeder tot je een paar centen kreeg om laurierdrop te kopen. Daar sneed je kleine schijfjes van en deed die in je flesje water. De rest was lang, heel lang schudden, totdat de laurier opgelost was ( daarom kleine dunne schijfjes) en er een lichtbruine substantie in je flesje zat dat dropwater heette. Genietend nam je daar kleine slokjes van, anders was het veel te snel op. We voelden ons niet arm, want in de Glaciswijk woonden, behalve misschien in de Walstraat, geen rijke mensen. Suiker was dan ook in de hele wijk een normaal broodbeleg dat knarste tussen je tanden. In Rotterdam noemden ze dat beleg dan ook optimistisch 'kraakham'. Wij hadden daar een variant op die in meer gezinnen werd toegepast: we deden de suiker in een kommetje en mengden er 1 of meer lepels cacao door zodat er een krakende hagelslag ontstond. Cacao was er altijd want chocolademelk maakten we ( mijn vader dan) zelf, door melk te koken en daar een vloeibaar mengsel van cacao, suiker en koffiemelk aan toe te voegen. Dat moest precies wanneer de melk kookte en daarna moest het butagas laag en moest de melk nog twee keer 'opkoken'. Pas dan konden we onze mond branden aan wat wel haast de opperste verrukking op aarde moest zijn. Het duurde tot in de zestiger jaren waar we kennis maakten met buitenissige gerechten als macaroni en nasi goreng. Niet zoals het hoort natuurlijk, want de nasi goreng kwam uit literblikken van Koen Visser en de macaroni werd blank gekookt en gemengd met blokjes boterhamworst en tomatenketchup. Groente kwam er niet aan te pas. Niet dat ik dan toen erg vond want lekker broodbeleg als 'blikzult' met pasta was al verwennerij genoeg...
Luus